DAKTARI

In de vorige post mocht ik alweer een nieuw woord aan mijn vocabulaire toevoegen. Ik had het toen over een rungu, het golfclub-achtige wapen van de Maasai.
Gisteren dook het onding helaas terug op.
Rahmadani, onze altijd behulpzame en goedlachse helper in de magazijnen was er op een niet zo sympatieke manier mee in contact gekomen.
Overvallers waren het huis van de jongen binnengedrongen, hadden hem een pak rammel verkocht en waren er uiteindelijk vandoor gegaan met zijn moeizaam verworven TV en stereo.
Rahmadani werd achtergelaten met flinke hoofdwonden en een knie waar de rek wel voor enige tijd uit zou zijn. Zijn gewrichtsbanden waren lelijk geraakt.
Rasheed bracht hem naar het hospitaal, maar daar moest 20 000 Tsh. als smeergeld aan de dokter betaald worden. De kerels weigerden en de arme jongen werd een taxi ingehesen, bloedend en kreupel, en naar het volgende hospitaal gebracht.
Daar besloten de dokters dat ze niet voldoende kennis in de bovenkamer en apparatuur in de gebouwen hadden om arme Rahmadani te helpen.
Er werd nog maar eens gebruik gemaakt van de taxi en Rahmadani werd uiteindelijk afgeleverd in een groezelig ziekenhuiskamertje waar ik hem gisteren ging bezoeken.
De tijd had stilgestaan in het prive-kliniekje van de alcoholische dokter.
Het slachtoffer lag in een bed dat vier wereldoorlogen meegemaakt had en dat - middels een stoel onder het ijzeren geraamte - aan de achterzijde een centimeter of dertig hoger stond dan aan de voorzijde.
Dat was het ingenieuze plan van dokter Korsakow geweest. Het proefkonijn schoof evenwel gestaag naar lagere regionen aan het hoofdeinde en moest telkens van een duik onder de tralies gered worden door zijn kleine broer die als een trouwe schildwacht naast de patient stond.
Het optimistische slachtoffer tilde zijn kleurrijke laken met kinderbedrukking op en daar zagen we de rest van dokter dronkelaps snode plan.
Onder de voet was een houten plankje gebonden dat met verschillende stukjes touw naar een zandzak liep, die als rekgewicht fungeerde.
Rond de voet van de jongeman was met watten en knalroze verband een ingewikkelde constructie gemaakt om het plankje op zijn plaats te houden.
Vol trots toonde Rahmadani me zijn Xray. Het was vast de eerste foto die ooit van hem gemaakt was. Ik hield het ding met gepaste eerbied en met een kennersblik naar het licht en besloot met een geruststellend knikje dat alles in orde was.
De opluchting in de kamer was groot.
We namen opgewekt afscheid en terwijl ik naar buiten wandelde, zag ik Rahmadani langzaam maar zeker naar zijn ondergang schuiven.
Kleine broer had geen oog voor het noodlot en zwaaide me vrolijk uit...