Sinds vorige week heb ik het aangename bezoek van Valentijn en Marie. Valentijn heb ik leren kennen toen ik nog op mijn eigengereide manier klanten bediende in het opgedoekte Kokokaffee alwaar Vale hoofdman was van het zootje ongeregeld van de studentenclub VLK en waardoor hij willens nillens tot het meubilair van de kroeg ging behoren.
Marie, een ex-collega van Valentijn, had ik voordien nog nooit ontmoet maar het is of we elkaar al jaren kennen.
Eigenlijk kwam de jongeman - net als de ijsjes uit de vorige post - een jaar later dan gepland.
In de grote vakantie van vorig jaar ging Valentijn een stukje lopen aan de Watersportbaan in Gent. Plots opkomende krampen in zijn benen deden hem terug naar zijn auto strompelen.
Na een doktersbezoek belandde Vale onmiddellijk op intensive care.
Er bleek zich sinds jaren een tumor in zijn hart te ontwikkelen.
Het - gelukkig - goedaardig gezwel was ondertussen vier centimeter lang en bleek al een hartklep open te houden.
Valentijn werd geopereerd waarna een onverklaarbare bloeding de dokters deed besluiten om de net dichtgemaakte borst weer te openen.
Hersteld of niet, een bezoek aan Tanzania zat er niet in, want terwijl Valentijn nog lag te bekomen van wat hem overkomen was, werd ik vakkundig tegen het beton gekogeld. We vochten in dezelfde periode voor ons leven en dat schept een band.
Valentijn is ondertussen weer helemaal de oude, wat op fysisch gebied een hele vooruitgang is maar helaas zorgde dat niet voor een grotere activiteit in de hersenen van de voormalige patient.
Daar werken Marie en ik nu heel hard aan. Of het iets zal opleveren, is maar zeer de vraag.
Als twee oudstrijders zitten mijn ex stamgast en ikzelf ziekenhuishistories op te halen. We vergelijken ervaringen en gevoelens en we beseffen elke keer opnieuw dat we beiden door het oog van de naald zijn gekropen.
Het doet me dan ook immens plezier om hen beiden hier bij me te hebben.
Woensdag kwamen de vrienden terug van een geslaagde beklimming van Mount Meru. Daar lichtte ik zijn lieve mama Christine over in via mail.
Ik vertelde haar ook dat haar sympatieke zoon last had van spierpijn in de benen door de zware inspanning
's Avonds belde de bezorgde mama naar haar zoontje. Of alles wel goed was want die pijn in de benen... Je weet toch maar nooit...
En of ie toch geen last had van zijn hart?
Het is duidelijk dat we beiden een engelbewaarder op onze schouders hadden een jaar geleden.
Het is nog veel duidelijker dat we een engel in onze nabijheid hebben, elke dag weer...
1 opmerking:
En als mama kan je alleen maar knikken , glimlachen bij het lezen van dit beriht en o zo goed begrijpen dat je als mama nooit meer zonder zorgen bent.
Maar wat je ervoor terug krijgt is dat dan ook meer dan waard.
Een reactie posten