DE KROMME ARM DER WET

Toen we na een verfrissend en verlengd weekend terugreden van Pangani alwaar we verbleven in het uiterst charmante Mkoma Bay (www.mkomabay.com) en ons voornamelijk onledig hielden met het mishandelen van onschuldige kindertjes, kwamen we al heel snel terug terecht in de harde Tanzaniaanse werkelijkheid.

Mkoma Bay, bezoek het voor het van de helling afschuift!!

Ons verblijf, het Swahili huis

het zicht vanuit ons tijdelijke verblijf en foto boven (klik om te vergroten) ons terras.

het mishandelen der kindertjes.

Goed, de harde werkelijkheid dus...

Het is algemeen geweten - iets waar wij Westerlingen met ons verstand niet bijkunnen - dat een politie-agent smeergeld betaalt aan zijn overste om het beste plekje naast de weg te krijgen.
Een verkeersader met veel doorgaand verkeer, een mooi plaatsje om auto's aan de kant te zetten en een hogere concentratie van expats kost een stuk meer dan een verlaten landweggetje waar je nauwelijks aan harde cash komt.

In Korogwe, anderhalf uur op de terugweg naar Arusha passeerden we een bord dat ons aanmaande de snelheid tot 30km per uur te laten zakken.
Ik sukkelde een eindje voort aan die snelheid en net toen ik dacht dat er toch niks te gebeuren stond en dus wat gas bijgaf, werd ik geflitst.
De agent maakte een duidelijk teken met zijn wapenstok maar helaas keek ik net een beetje de andere kant op.
Trots op mijn gewaagde stunt reed ik verder, enkel om 200 meter verder tegengehouden te worden door de collega's van team 1.
Mijn rijbewijs en alle papieren werden gecontroleerd en toen verfoeide ik de vooruitgang en de bijhorende mobiele telefoons.
Onze ordehandhaver werd op de hoogte gebracht door team 1 dat hij met een terrorist te doen had en de toon veranderde onmiddellijk.
Ik werd gesommeerd terug te rijden om daar twee boetes in ontvangst te nemen: eentje voor het niet opvolgen van bevelen en een tweede voor overdreven snelheid.
Niet erg onder de indruk vroeg ik mijn rijbewijs terug.
"Dat zie je van hier,' zei het uniform, "dan ga je er gelijk nog eens vandoor."
"Maar meneer de meneer", riposteerde ik, "ik bega een overtreding als ik zonder rijbewijs de weg opga."
Daar moest onze agent eens over nadenken en samen met onze auto stond nu ook zijn verstand stil.
Ondertussen passeerde naast ons een stoet van mogelijke smeergeldbetalers en mijn nieuwe vriend baalde behoorlijk.

Maar daar kwam de redding aan in de vorm van zijn overste op een brommertje.
Hij probeerde initieel ook de harde aanpak maar kalmeerde toen hij mijn onschuldige uitleg hoorde over hoe ik hem echt niet gezien had.
"Goed dan, dan innen we gewoon de boete voor overdreven snelheid", besloot ie.
"Die betaal ik graag als je mijn snelheid kan tonen samen met een foto van de auto", antwoordde ik.
"Die is ondertussen gewist, meneer", sprak ie gewichtig alsof ik niet moest denken dat ik de enige was die het voorrecht had op de foto te mogen.
Ik weer: "sorry hoor, maar ik reed niet te snel."
Het vertrouwen van de korpsoverste begon te wankelen maar hij haalde nog 1 keer uit.
"Goed, dan gaan we kijken op de computer die alles opslaat."
     - "Geen probleem, dat doen we. Waar vinden we die computer?"
"Tanga"
     - "Maar dat is 80 km ver?" (Beiden aan het lachen nu). "Goed, we gaan erheen."
"OK, ik stap bij jullie in de auto en we rijden naar Tanga." (het spelletje blufpoker is begonnen)
     - "Dat zie je van hier, als we in een ongeval betrokken raken, mag ik aan de president gaan uitleggen waarom jij de enige bent die het niet overleefd hebt." (dat was een goeie. Hard gelach)
"Weet je wat, blanke, betaal jij mijn benzine, dan tuf ik wel tot Tanga."
       -"Nee hoor, Petmans, vraag jij maar een bijlage van je president."
"Kom eens uit je auto, slimmerik..."
"Ga je voorzichtig rijden?"
"Echt?"
"Beloofd?"
En met een oprechte handdruk en een brede glimlach liet ie ons gaan...

Een leuke ontmoeting na een leuk Paasweekend....