DE WERELD ROND OP DE FIETS

Onder de vele dwangneuroses die me eigen zijn - vraag maar aan vaste Kokodril-bezoekers hoe de stoelen en de asbakken gepositioneerd moesten worden - zijn er heel misschien ook een paar positieve te bespeuren.

Eentje daarvan is dat ik altijd en overal moet stoppen voor reizigers. Misschien hebben ze een slok water nodig, misschien zijn ze de weg kwijt, misschien wil ikzelf gewoon nog een waterkansje maken op een plaatsje in de hemel.
(Bij nader inzien: ik ken niemand in de hemel, dus laat maar vallen, die optie).

Vorige week stopte ik iets voorbij twee verloren zielen die samen een kaart aan het bestuderen waren. Mimi bleef in de auto zitten - ze kent dat hele gedoe ondertussen al - en eenmaal aangekomen bij de twee fietsers, bleek dat ze toch beter was uitgestapt want het waren godbetert twee geelmensjes.
We hielpen ze in de juiste richting - ze reden gewoon van Chinees kamp tot kamp wat een zeer goedkope manier van reizen is - en spraken af voor een lunch op zondag bij ons thuis.

Ik heb altijd al bewondering gehad voor wereldfietsers maar deze twee kerels, een antropoloog van 27 en een arbeider van 22, hadden ook nog eens af te rekenen met de vooroordelen van de Chinese gemeenschap.
Er diende gewerkt te worden bij onze vlijtige mieren in het Oosten; het Pad moest gevolgd worden: beetje studeren, trouwen en kindjes, een huis en verantwoordelijkheid dragen voor je ouders en familie.
Beide fietsers hadden zich afgekeerd van de traditionele manier van denken en dat was hun niet in dank afgenomen.

De heren aten als Vikings en het deed ons plezier hun verhalen te horen.

Daarna bleek ook nog dat onze antropoloog - naast een avontuurlijk man met een beschouwelijke ingesteldheid - een Shaolin Kung Fu meester was.

die ons 1 van de basisbewegingen van Kung Fu toonde:

Dit was het enige moment dat Mimi niet actief deelnam aan de gesprekken en het rondje applaus na de vertoningen van onze nieuwe vriend.
Toen we 's avonds wat napraatten over de voorbije dag, kwam de waarheid aan het licht.

"So what?", zei Mimi, 38, moeder van twee en niet getraind zolang als ik ze ken.
"Zo moeilijk is dat toch allemaal niet. Neem je camera en hou je klaar."

En toen volgde dit: (ik ben nog altijd verbaasd)

WAAR IK NIET TEGEN KAN (Raymond Van Het Groenewoud)

Voor alweer een nieuw officieel papiertje moest ik donderdag op de gemeente zijn ("Munisipaa" in Kiswahili, een verbastering van "municipality")

De autoritaire bewaker aan de poort luisterde argwanend naar mijn uitleg in schabouwelijk kinder-swahili en wees me dan de weg naar een scheefgezakte deur.
Daarachter trof ik op twee vierkante meter drie heerschappen aan die het werken aan de staat naar een meta-niveau probeerden te tillen.

Welwillend en vriendelijk waren ze wel: dat ik geluk had dat ik nu langskwam want na de eerste juli zou betaald worden voor het gevraagde formulier.
Ik diende copie zus en zo (eentje van elk) binnen te brengen en dan zouden deze mannen dit varkentje wel even wassen voor me.

Groot was hun ontgoocheling toen ik een half uur later weer binnenwandelde want dat betekende meer werk.
Na controle van de gevraagde documenten moest 1 van de copietjes ingebonden worden bij het boekje dat ik binnengebracht had.
"Een nietje anders?" wees ik naar de werkloze nietjesmachine.
"Nee hoor, meneer, we willen je waardevolle documenten niet kwijtraken en daarom ga jij nu terug naar van waar je kwam om dat copietje in te binden."

De stad terug in dus en een half uur later alweer vond ik dezelfde heren op hun zelfde stoeltje in hun zelfde lethargische staat.
Alles werd opnieuw gecontroleerd en toen bleek dat ik van 1 document twee copietjes moest hebben en Oooh en Ach en Sorry dat ze me dat vergeten te vertellen waren.

We kennen allemaal het snel overkokend potje van ondergetekende dus met grote stappen beende ik die godverdomse Munisipaa uit, onderwijl alle staatsambtenaren en bij uitbreiding alle Tanzanianen verwensend.

Alweer een half uur later kwam ik enigszins afgekoeld het bureau binnen en werd ik heel vriendelijk een stoel aangeboden.
De lagere klerk - want hij moest echt aan het werk nu terwijl de andere twee belangstellend toekeken - legde een attest voor zich neer en terwijl hij begon te schrijven, deelde ie me vriendelijk mee dat dit attest geldig zou zijn voor twee weken.

Mijn bloeddruk steeg, de stoom zocht een weg naar buiten door mijn neusgaten en verontschuldigend zei het slechtzittende maatpak: "Ja, vanaf 1 juli beginnen we er centen voor te vragen dus dan kom je best maar eens terug."

Beheerst ben ik naar buiten gestapt maar sinds twee nachten heb ik de meest wrede dromen over hoe ik - alleen gewapend met een copie van Het Proces van Kafka- de strijd aanbind tegen een leger van bureaucratische, ongeorganiseerde, lamlendige grijze muizen....

HET LEVEN IS AAN DE WINNAARS...

Naar jaarlijkse gewoonte is eind mei - begin juni de periode van de Karibu Fair.
(begin november is dan de periode van de kerstmarkt en dat is me nog altijd niet geheel duidelijk).

de Karibu Fair - op een eerder stoffige lap grond iets buiten de stad - is het decor voor allerlei standjes van toerisme-operatoren, drankhandelaars, Afrikaanse en andere kunst en meer van dat fraais.

Bij gebrek aan betere initiatieven gaan we er elk jaar opnieuw heen waarbij we elkaar bij het buitenrijden plechtig beloven om volgend jaar niet meer langs te komen.

Op Arusha Mailing List, het prachtige medium dat dagelijks door 5,000 mensen in en om Arusha wordt gelezen en waar je zowel een strijkijzer kwijt kan of anders een reisgezel voor een safari kan zoeken; op Arusha Mailing List dus deed Kananga een oproep aan gezinnen om in te schrijven op een actie waarbij twee overnachtingen in de Serengeti konden gewonnen worden.

Zover en zo lang waren we nog nooit op safari geweest dus we schreven graag in.
Op de Karibu Fair dan bleek dat de beslissing over wie van de teams met de hoofdprijs zou gaan lopen door een partijtje touwtrekken beslecht zou worden.

Ik hield mijn hart al vast - een kleine Taiwanese, twee koters van vier en zes en een Vlaming met overgewicht zijn nu niet bepaald een olympisch team - maar sympatieke Kat die alles in goede banen leidde vertelde ons dat alle teams op drie na hun inschrijving hadden teruggetrokken eens ze hoorden dat het om touwtrekken ging.

In de eerste ronde ontmoetten we team "moeder en dochter" die we gelijk inblikten.
In de finale stond plots een kale reus met een athletisch lichaam voor me. Hij was veiligheidsadviseur voor een bewakingsfirma en zijn spiegelzonnebril en volgetatoueerde armen gaven de man een aanblik van pure kracht en medogenloosheid.
Hij had zijn kogelronde Afrikaanse vriendin mee samen met haar twee tienerkinderen die duidelijk al enige tijd op chips en cola leefden.

Met team Knight Support werd overeengekomen dat wij er nog drie kinderen onder tien jaar bij kregen aan onze kant maar zelfs dan bleef de kans op winnen nihil.

Het fluitsignaal werd gegeven en onze tegenstanders ontbonden al hun duivels. Plots echter schoof stoere, sterke David onderuit en met hem ging onmiddellijk zijn volslanke vriendin.

We schreeuwden, sleurden, sleepten en trokken het hele zootje liggend over de streep.
Foto's, dansjes, high five's; het leek wel of we de UEFA cup gewonnen hadden.

Onze prijs was $1,240 waard maar toen kwam de ontnuchtering: parktoegang en transport waren vanzelfsprekend niet inbegrepen.
We begonnen te rekenen en onze gratis prijs kostte plots een kleine $1,000 extra....

We hebben het er eventjes over gehad maar Serengeti stond zeker nog op ons lijstje en begin juli gaan we toch maar mooi drie dagen op safari voor $1,000 in plaats van $2,240!

LOETSEBOLLEKEZOETSE

Na twintig jaar in Gent gewoond te hebben, vind ik echt Gentsch nog altijd een prachtig en sappig dialect...

Het is tien jaar geleden dat Biezebaaze ("schommel" voor de niet-Gents sprekenden) een hit te pakken had.

Luidsprekers op tien en genieten dus!!

HELPT HULP WEL?, DEEL II