SCHARLAKEN ROOD

Toen we nog in de Tuin van Eden woonden in de schaduw van een paar actieve en minder actieve vulkanen, kreeg Enzi het geregeld aan zijn longen.
Hij kon ophoudelijk beginnen hoesten en werd - onder het mom dat hij op die manier meespeelde in Top Gun - elke dag een keer of vier via een beademingsmasker aan een verstuiver gekoppeld.
Soms raakte ie er overheen; soms kreeg ie koorts en moest ie nog maar eens aan de antibiotica.

We dachten dat het te maken had met vulkanisch stof en het werd gewoon een onderdeel van ons dagdagelijks leven.
Enzi klaagde niet en wij wisten wat we wanneer moesten doen om hem hier doorheen te helpen.

Eenmaal aangekomen in Vietnam zou alles beter zijn, zo hielden we onszelf voor. Enzi werd ouder en zou uit die kinderziekte groeien en er waren weinig vulkanen te vinden in de onmiddellijke nabijheid van Saigon.

Twee weken na aankomst was het prijs.
Enzi bleef twee dagen thuis, verveelde zich steendood en was heel erg blij dat ie van ons af was en terug naar school mocht.

Twee weken geleden herhaalde het verhaal zich nog eens maar nu in een meer dramatische vorm.
Slap als een vaatdoek was hij toen we hem op vrijdag naar de dokter brachten.
We werden naar huis gestuurd met de idee dat Enzi een griepje onder de leden had waar ie zich wel doorheen zou slapen.

Op zaterdagmiddag boden we ons opnieuw aan bij Family Medical Practice, dit keer met een jongetje dat nauwelijks op zijn benen kon staan en die er - ondanks zijn half Afrikaanse kleurtje - een beetje purperig/rood uitzag.

De dokter verloor geen tijd en wij schrokken ons een ongeluk.
Een ambulance werd voorgereden en door de rode lichten ging het, naar het ziekenhuis in het centrum.
Enzi's koorts bleef maar stijgen terwijl wij hem probeerden af te koelen en toen de dokter onverwacht om half twaalf op een zaterdagnacht aan het ziekenbed stond, begonnen we helemaal de ernst van de situatie in te zien.

Een doodgewone stafylokokkenbesmetting kan door de giftige stoffen in de bacterien in sommige gevallen en bij sommige personen evolueren tot roodvonk en, erger nog, het toxische shock syndroom.
Enzi, altijd een macho geweest, had ze gelijk alletwee opgelopen...

Na drie onrustige nachten en vier paniekerige dagen mochten we uiteindelijk een flink verzwakt jongetje terug mee naar huis nemen.
We zijn nu een dag of tien verder en behalve wat snoeverige verhalen bij zijn vriendjes is er niks wat ons nog herinnert aan het beruchte avontuur.
Gelukkig maar....