MANGO IN DE MEKONG DELTA

Sinds iets meer dan een week nu heb ik het voorrecht om elke twee nachten in een andere hotelkamer te slapen.
Gratis en voor niks.
Dat heeft alles te maken met mijn aankomst in Mango Homestay waar ik aangenomen ben als Operations Manager (bemerk de hoofdletters) voor een hotel met tien kamers, vier dagboten en twee sampans voor langere trips.
Het idyllische plekje met een prachtige wilde tuin van anderhalve hectare ligt op twee uur bus van Saigon en trekt vooral reizigers aan die er van houden hun eigen trip uit te stippelen.

Op eigen voorstel - waar ik nu al wat spijt van heb - test ik alle kamers uit want het hotel heeft dringend wat TLC, Tender Loving Care nodig.
Piepende deuren, losstaande wasbakken, een hoognodig likje verf hier en daar; ik schrijf het allemaal in mijn Officiele Operations Manager Schrift en hoop dat ik ooit een vakkundig team samengesteld krijg dat al die akkefietjes uit de wereld kan helpen.

Ondertussen krijg ik in hoog tempo informatie van de bazen uit Canada, voordat ze terugvliegen begin januari, over de boekingen, de partners en de algehele gang van zaken.

Eergisteren was ik op de pier om de boten te inspecteren toen Nghia me kwam halen.
De Vietnamese bazin had me nodig.
Ik kwam aan bij de keuken waar een mannetje of zeven met ingehouden verwachting uit zat te kijken naar het Grote Ogenblik.

"Of ik een eitje beliefde?"
De naald van mijn interne alarmsysteem zwiepte in het rood.
Je krijgt geen team tesamen om iemand een ei te zien eten.
Nghia ging het even voordien.
Hij nam een eendenei uit de mand en tikte het hoedje ervan af.
Binnenin zag ik een grijs-rozige massa,
Die kerels wilden me verdomme een plaatselijke delicatesse laten proeven. Een half ontwikkeld embryo is o zo gezond en bevordert de potentie.
Ik had geen zin om 140 te worden en 12 kinderen te verwekken maar aan de andere kant wilde ik ook niet afgaan tegenover de hele groep.
Ik nam een ei in de hand, sommige van mijn collega's rechtten de rug om het spektakel beter te kunnen zien en net op dat moment slurpte Nghia wat ... wat tja.,,, wat eivocht of zo uit zijn lekkernij en was het feest voor mij gelijk over.
Ik kokhalsde net niet en legde het ei terug, tot grote teleurstelling van de omstaanders.

Hier zie je waarom ik het niet binnenkreeg:

Om mijn bezwaarde gemoed wat te verlichten, bleef ik wat rondhangen in de keuken.
Elke bezoeker op een trip met een dagboot krijgt een vijfgangen menu voorgeschoteld om duimen en vingers van af te likken.
De dames in de keuken hadden net een papaya uit de tuin geplukt en waren een beetje creatief aan het freewheelen geweest om een mooi potje voor de papayasalade van die middag uit te kerven.
Dit was het resultaat:

's Avonds tenslotte werd me een glaasje snake wine aangeboden.

Met wijn had het niks te maken want het brandde mijn slokdarm weg zoals alleen pure amoniak en illigaal gestookte moonshine dat kan,

Met slangen had het dan weer alles te maken getuige deze drie gemene kerels in de fles:

EEN KEPIE MET EEN GROTE KLEP

Hoe veracht ik ze, die mannetjes die hun eigendunk enkel en alleen te danken hebben aan een zielige slagboom of aan een stempel.
Ze zijn tot niets bekwaam en toch denken ze dat de nulmerediaan door hun uitgezakte kont loopt.
Door het lot of door nepotisme zijn ze op een bepaald plekje beland en daar behartigen ze hun zaakjes met een hooghartigheid die weerzinwekkend is.

Gisteren was het - voor de eerste keer in ons nieuwe thuisland - van dat.
Ik had een bewijs van goed gedrag en zeden nodig en dat kon afgehaald worden op een bureau van de Vietnamese regering.
Hoe dat in zijn werk gaat, daar ben ik nog niet achter.
Misschien hebben de ambtenaren toegang tot alle computers van alle landen? Misschien zullen ze me vragen in eer en geweten te antwoorden of ik ooit iets mispeuterd heb en zullen ze daar dan een heel officieel ogend document voor opstellen?
Ik weet het niet en daar had de arrogante kepie met de grote klep aan de ingang van het gebouw alles mee te maken.

Ik reed om kwart na elf met mijn scooter in de richting van 's mans bareel en dat was gelijk een grote overtreding waard.
Boos kijkend werd me een dreigende worstenvinger voor de neus gehouden. Eens de vinger mijn aandacht had, ging die tergend langzaam naar rechts en werd op een bord aan de muur gewezen.
Het bureau was gesloten van half twaalf tot dertien uur stond daar op.
Vriendelijkheid van hogerhand want de tekst was zowel in het Vietnamees als in het Engels.
Ik haalde mijn telefoon boven en toonde dat ik nog een kwartiertje had en boosheid maakte plaats voor minachting.
"Als jij denkt dat jij de wetten bepaalt in dit land, dan heb je het mis," zie een heel scala aan gezichtsuitdrukkingen zonder dat er een woord werd gesproken.

Petmans draaide zich om, hij had belangrijker dingen aan zijn hoofd.

Ik reed de tien kilometer terug naar huis en in de namiddag bood ik me opnieuw aan alsof ik er nooit eerder was geweest.
Dreigende vinger,
Wijzen naar het bord.
Tikken - met aandrang - op punt zes,
Een heel vocabularium aan Vietnamees erbij deze keer.
"Hoe ik het godverdommedenondemiljaarde in mijn domme westerse kop haalde om zonder een greintje respect enzoverder enzomeer"

Er stond "geen sportkledij".
Ik droeg een cargo-short en een T-shirt.

Een jonge man in kostuumbroek en met een das zag het gebeuren.
In goed Engels zei ie "niet discussieren, dat win je nooit van een dwaas."

Ik heb de jongen bedankt en beleefd - zelfs oprecht - geglimlacht naar de slagboomdictator,
En ik ben vrolijk neuriend naar huis gereden.
Dat bewijsje, dat krijgen we wel een andere keer.

ZENNNNNNNNNNNN......

OP NAAR DE MEKONG DELTA

Volgende week maandag stap ik op een lokale bus en word ik in iets meer dan twee uur naar Ben Tre gebracht, een stad in de Mekong Delta, ten zuidwesten van HCMC.
Vandaar word je op simpel verzoek (als je een copietje meebrengt van de onmogelijk correct uit te spreken vraag in Vietnamees) met een shuttle iets dichterbij Mango Homestay gebracht.

Daar - diep in het rurale boerenland  van Vietnam - zal ik mijn dagen slijten te midden van gezellig grazende waterbuffels en zalig zoemende muggen.
Ik zal er tropenkolder, knokkelkoorts en hersenverweking oplopen en de stukjes op deze blog zullen echt hilarisch worden.
Dat je er geen touw aan vast zal kunnen knopen, neem je er maar bij. Van Gogh had ze tenslotte ook niet alle vijf.
Maar wel een genie.

Ik word operations manager voor een kleine lodge met acht kamers. Het hele gebeuren wordt heel positief ontvangen door de bezoekers maar die mogen dan na een dag of twee wel terug naar de bewoonde wereld.

Ik, evenwel, blijf achter, controleer of alle taken naar behoren worden uitgeoefend worden en zal de resterende tijd doden met het uitgraven van een olympisch zwembad met een koffielepeltje; het tellen, hertellen en natellen van de barsten in het plafond van mijn alkoofje en het toezien op de groei van het gras.

Bijkomstige taak is het nakijken van de sampans waarmee onze gasten op een rondvaart zullen gaan in de contreien.

Ik stel het mezelf al voor: op een nacht sluip ik mijn hut uit, gooi ik mijn enterhaak over de reling van een sampan - die gelijk gevaarlijk slagzij begint te maken - en roei ik zo snel mogelijk weg van deze negorij.
Enkel om een paar uur later tot de conclusie te komen dat ik verdwaald ben geraakt in de ontelbare kanaaltjes en dat ik terug bij mijn gevangenis ben.



U leest het, helemaal gerust ben ik er niet in.
Aan de andere kant, ik ben een grote jongen nu en ik zie er enorm naar uit om de drukte van Saigon achter me te laten, om te zien of organische landbouw zou kunnen werken in een tropisch klimaat (er is land zat om dat uit te proberen) en om er ook effectief een natural swimming pool te ontwerpen want dat is me beloofd door de eigenaars.

Ik hou het thuisfront op de hoogte, beloofd...

STILTE VOOR DE STORREM

Sinds Debiteuren-Crediteuren kan ik het woord Storrem helaas niet meer correct uitspreken (hij komt binnen op 3:26 in het filmpje), excuses daarvoor.

Veel is er niet te vertellen geweest over ons eerder tamme leven in Vietnam.
Gevraagd een team te vervoegen dat een nieuw concept in hernieuwbare energie zou opzetten in Zuid-Oost Azie. Eens hier gemerkt dat de start van het bedrijf vertraging na vertraging opliep.
Geen contractuele afspraken dus ook geen salaris.

We hebben er dan maar het beste van gemaakt in omgekeerde zin.
Als er geen inkomsten zijn, dan moeten de uitgaven maar naar beneden.
Daar zijn we ondertussen zo goed in geworden dat er niks meer te vertellen valt op deze blog.
Niemand wil immers horen dat we drie gratis tickets in de wacht hebben kunnen slepen en dat we e enorm genoten hebben van Big Hero 6.

Mimi heeft sinds anderhalve maand een job bij een Duits bedrijf. Helaas brengt dat niet voldoende op om de maandelijkse kosten te dragen maar het gaat toch al in de goeie richting.
Gisteren heb ik dan uiteindelijk een nieuwe job kunnen binnenhalen. Het lamentabele salaris zorgt nog altijd niet voor de nodige stabiliteit maar de lethargische verveling en het gevoel van nutteloosheid worden tenminste wat minder.

De start binnen een week geeft me nieuwe energie en hopelijk straalt dit dan ook af op de frequentie van posts op de blog.

Hou je vast aan de takken van de bomen want binnenkort gaat het weer storremen....

WAT DOEN WEEKDIEREN OP ZONDAG?

Met een kustlijn van een paar honderd kilometer, spreekt het vanzelf dat alles wat de oceaan bevolkt, gretig naar binnen gespeeld wordt door onze nieuwe Aziatische buren.

Ze eten alles met vier poten behalve een tafel en alles wat vliegt behalve een vliegtuig, wordt wel eens gezegd en dat is er niet ver naast als je aan de kant van de weg kikker hotpot of gevulde vissenmagen kan bestellen.

Aangezien ik vind dat je een cultuur pas leert kennen door er actief aan deel te nemen, zet ik mijn eerste voorzichtige stapjes op het glibberige pad van de alles-eterij.

Op naar de Metro dus (de Makro van bij ons) voor verse schelpjes, een paar gigantische gamba's en wat inktvis,

Samen met pasta in witte wijn en room leverde het een heerlijk gerecht op voor een euro of drie per persoon.

Heerlijk tot Mimi en de kinderen de hersenen van de gamba's onder luid gesmak begonnen uit te zuigen,

Ik heb nog veel te leren....