Gratis en voor niks.
Dat heeft alles te maken met mijn aankomst in Mango Homestay waar ik aangenomen ben als Operations Manager (bemerk de hoofdletters) voor een hotel met tien kamers, vier dagboten en twee sampans voor langere trips.
Het idyllische plekje met een prachtige wilde tuin van anderhalve hectare ligt op twee uur bus van Saigon en trekt vooral reizigers aan die er van houden hun eigen trip uit te stippelen.
Op eigen voorstel - waar ik nu al wat spijt van heb - test ik alle kamers uit want het hotel heeft dringend wat TLC, Tender Loving Care nodig.
Piepende deuren, losstaande wasbakken, een hoognodig likje verf hier en daar; ik schrijf het allemaal in mijn Officiele Operations Manager Schrift en hoop dat ik ooit een vakkundig team samengesteld krijg dat al die akkefietjes uit de wereld kan helpen.
Ondertussen krijg ik in hoog tempo informatie van de bazen uit Canada, voordat ze terugvliegen begin januari, over de boekingen, de partners en de algehele gang van zaken.
Eergisteren was ik op de pier om de boten te inspecteren toen Nghia me kwam halen.
De Vietnamese bazin had me nodig.
Ik kwam aan bij de keuken waar een mannetje of zeven met ingehouden verwachting uit zat te kijken naar het Grote Ogenblik.
"Of ik een eitje beliefde?"
De naald van mijn interne alarmsysteem zwiepte in het rood.
Je krijgt geen team tesamen om iemand een ei te zien eten.
Nghia ging het even voordien.
Hij nam een eendenei uit de mand en tikte het hoedje ervan af.
Binnenin zag ik een grijs-rozige massa,
Die kerels wilden me verdomme een plaatselijke delicatesse laten proeven. Een half ontwikkeld embryo is o zo gezond en bevordert de potentie.
Ik had geen zin om 140 te worden en 12 kinderen te verwekken maar aan de andere kant wilde ik ook niet afgaan tegenover de hele groep.
Ik nam een ei in de hand, sommige van mijn collega's rechtten de rug om het spektakel beter te kunnen zien en net op dat moment slurpte Nghia wat ... wat tja.,,, wat eivocht of zo uit zijn lekkernij en was het feest voor mij gelijk over.
Ik kokhalsde net niet en legde het ei terug, tot grote teleurstelling van de omstaanders.
Hier zie je waarom ik het niet binnenkreeg:
Om mijn bezwaarde gemoed wat te verlichten, bleef ik wat rondhangen in de keuken.
Elke bezoeker op een trip met een dagboot krijgt een vijfgangen menu voorgeschoteld om duimen en vingers van af te likken.
De dames in de keuken hadden net een papaya uit de tuin geplukt en waren een beetje creatief aan het freewheelen geweest om een mooi potje voor de papayasalade van die middag uit te kerven.
Dit was het resultaat:
's Avonds tenslotte werd me een glaasje snake wine aangeboden.
Met wijn had het niks te maken want het brandde mijn slokdarm weg zoals alleen pure amoniak en illigaal gestookte moonshine dat kan,
Met slangen had het dan weer alles te maken getuige deze drie gemene kerels in de fles:
1 opmerking:
Ik weet al zeker dat ik geen snake ga drinken, en zeker geen eieren eet.
Geef mij maar haggis.
Een reactie posten