VLUCHT VOOR DE VLUCHTLEIDER!

Met meer dan acht jaar Afrika in mijn bloed, lijk ik onbewust nog altijd voor donkere gezichten te gaan; zelfs na negen maand in Azie.
Zo kwam het dat we Philip uit Nairobi ontmoetten. Philip woont en werkt in Sai Gon terwijl zijn vrouw en drie kinderen in Nairobi verblijven.
Elke maand vliegt de brave man de halve wereld rond om zijn familie te bezoeken en tijdens de vakanties komen kinderen (en soms zijn vrouw) hierheen.

Nu kan hij ook wel wat makkelijker vliegen dan wij allemaal omdat ie nu eenmaal goedkope tickets krijgt van zijn werkgever, Emirates Airlines.

Vorige week zaten we samen voor een gezellige babbel en hoorden we tot onze grote ontsteltenis hoe 1 van de grootste luchthavens van Afrika gerund werd op het gebied van inkomende en passerende vliegtuigen op het eind van vorige eeuw.
Philip zou zijn ingenieursstudies beginnen toen zijn oom aan kwam draven met een open positie als luchtverkeersleider.
Zijn neefje - 18 toen - dacht dat het wel leuk zou zijn om op de landingsbaan te staan met die twee omelet-paletjes in zijn hand en zo de vliegtuigen naar hun correcte parkeerplekje te begeleiden. Wist hij veel dat luchtverkeerleider iets totaal anders inhield.

Om een lang verhaal kort te maken, onze vriend begon in 1992 te werken in de verkeerstoren van Nairobi's luchthaven en kreeg een hoop papieren strips en een alcoholstift als werkmaterieel.
Er waren geen radars, geen schermen, geen kaarten aanwezig,
Het enige wat Philip en zijn collega's deden, was de informatie die ze van de kapitein in het vliegtuig kregen, neerkrabbelen op 1 van de strips.
Ongeschreven regel was dat het laagst vliegende toestel helemaal beneden op je bureau lag. Op die manier hield je overzicht over de hoogtes en zag je in 1 oogopslag dat elk vliegtuig minimum 2,000 vertikale  voet van elkaar moest verwijderd zijn.

De positie ten opzicht van de aarde was een ander verhaal. Je kreeg de coordinaten en de snelheid via de radio en daar moest je dan maar "binnenin je hoofd" mee aan de slag.
Het was dus puur op je ervaring en inschattingsvermogen werken en er verdomd goed je verstand bijhouden als je alle ballen tijdens het jongleren in de lucht wou houden.
Er was niks aanwezig in de bureaus dat op enige manier aangaf hoe ver de vliegtuigen van elkaar vlogen en hoever ze verwijderd waren van de luchthaven.

Phillip begon te twijfelen aan zijn job toen er meer en meer dagen waren op het eind van de jaren '90 waarin er meer dan 15 strips op hetzelfde moment op zijn bureau lagen.
Een bijna air miss van een collega was het ultieme sein om een nieuwe job te zoeken.

Uit Mombassa was een DC8 met zware cargo opgestegen terwijl op hetzelfde moment een Boeing met honderden passagiers uit Nairobi vertrok,
Naast het virtueel in de gaten houden waar een vliegtuig zich zo ongeveer zou bevinden, moest er ook rekening gehouden worden met het feit dat een zwaar vrachtvliegtuig veel trager klimt dan eentje met passagiers.
De verkeersleider in Mombassa moet liggen slapen hebben want op 1,700 meter vlogen beide kisten op dezelfde hoogte.
Toen de kapitein van de Boeing in blinde paniek meldde dat hij visual contact had met een vliegtuig dat in zijn richting kwam op dezelfde hoogte, was het alle hens aan dek bij de verkeersleiders om een botsing te vermijden.

Op dat moment besloot Phillip dat het welletjes was geweest. Hij kreeg een job bij Emirates en woonde nadien in Saudi Arabie en nu in Vietnam...

MONIQUE OP BEZOEK

Vanwaar ze plotseling allemaal kwamen? Geen idee
Feit is dat de straat die naar ons appartement leidt, om 8 uur 's ochtends helemaal oranje kleurde.

Honderden boedhistische monniken op blote voeten schoven aan met hun metalen bedelkom. Aan de kant van de weg stonden tientallen mannen en vrouwen in een soort van uniform en in een devote stilte werd geld en voedsel in de kommen gestopt.

Het hele gebeuren was heel stijlvol en hoofs, afgezien van de luid toeterende taxi's die het liefst van al die oranjerokken op een hoopje hadden gereden....

CULTURELE VERSCHILLEN

Een nieuw land komt met nieuwe gebruiken.
Helaas is daar niet altijd een gebruiksaanwijzing bij en lopen de zaken wel eens anders dan gepland.

We hebben het niet echt getroffen sinds onze aankomst. Het project waarvoor we hierheen zijn verhuisd is nog altijd niet van start gegaan en we houden ondertussen rekening met de mogelijkheid dat dat misschien nooit zal gebeuren.

Mimi was ondertussen op zoek gegaan naar een nieuwe werkplek en had tamelijk snel een tijdelijke job als consultant te pakken bij een Duits bedrijf dat in Sai Gon door Vietnamezen geleid werd.
Bedoeling was de Chinese bedrijven te benaderen om te zien of daar een markt was voor de zo geroemde deutsche Grundlichlkeit.
Alles verliep voorspoedig en overeenkomsten werden getekend.
Het was dan ook logisch dat het contract omgezet zou worden naar werk van onbepaalde duur en daar werd zelf een flinke salarisverhoging aan gekoppeld.

Iedereen blij maar toch voelden we ons niet op ons gemak aangezien het effectieve ondertekenen van het contract pas na Chinees nieuwjaar zou gebeuren.
Mimi's tijdelijke werk was voorbij en samen met de kinderen zou ze de feestdagen doorbrengen bij haar ouders in Taipei.
Het was dan ook logisch dat ze voor haar vertrek langsging op het kantoor en er haar werklaptop en taxikaart afgaf.

Na Chinees neieuwjaar nam Mimi opnieuw contact op met de baas van het bedrijf.
Zijn antwoord was even kort als shockerend.
"Aangezien Mimi de laptop en de kaart terug had binnen gebracht, had ze hiermee aangegeven dat ze niet verder voor de zaak wenste te werken en dat het hele Go-China project bijgevolg in de koelkast ging."

We snapten er niets van maar toen we hierover raad gingen vragen bij onze Vietnamese vrienden werden we met verbazing bekeken.
Hoe konden we zo dom en zo lomp zijn??

Ten eerste wacht je tot je baas je de opdracht geeft voor de volgende stap en - veel belangrijker - ,in een land waar gezichtsverlies het ergste is wat je kan overkomen, was het feit dat de grote baas haar gewoon niet meer kon aannemen.
Mimi had ten opzichte van al haar collega's getoond dat ze haar relatie met het bedrijf voorgoed afsloot door alle eigendommen terug af te geven en nooit ofte nooit kon een baas op zijn knieen gaan en haar weer binnenhalen. Hij zou door iedereen als een zwakke leider worden gezien en dat paste niet echt in deze cultuur.

De drie toekomstige Chinese klanten hebben Mimi nog gecontacteerd en dat heeft Mimi netjes doorgegeven per mail aan de big boss maar daar is verder niks mee gebeurd aangezien niemand er Chinees spreekt.
Liever een paar honderdduizend dollar verliezen dan je aanzien dus!

We zijn er nog altijd van overtuigd dat Mimi correct heeft gehandeld binnen een Europees bedrijf maar het doet ons wel flink pijn in de portefeuille.