Met meer dan acht jaar Afrika in mijn bloed, lijk ik onbewust nog altijd voor donkere gezichten te gaan; zelfs na negen maand in Azie.
Zo kwam het dat we Philip uit Nairobi ontmoetten. Philip woont en werkt in Sai Gon terwijl zijn vrouw en drie kinderen in Nairobi verblijven.
Elke maand vliegt de brave man de halve wereld rond om zijn familie te bezoeken en tijdens de vakanties komen kinderen (en soms zijn vrouw) hierheen.
Nu kan hij ook wel wat makkelijker vliegen dan wij allemaal omdat ie nu eenmaal goedkope tickets krijgt van zijn werkgever, Emirates Airlines.
Vorige week zaten we samen voor een gezellige babbel en hoorden we tot onze grote ontsteltenis hoe 1 van de grootste luchthavens van Afrika gerund werd op het gebied van inkomende en passerende vliegtuigen op het eind van vorige eeuw.
Philip zou zijn ingenieursstudies beginnen toen zijn oom aan kwam draven met een open positie als luchtverkeersleider.
Zijn neefje - 18 toen - dacht dat het wel leuk zou zijn om op de landingsbaan te staan met die twee omelet-paletjes in zijn hand en zo de vliegtuigen naar hun correcte parkeerplekje te begeleiden. Wist hij veel dat luchtverkeerleider iets totaal anders inhield.
Om een lang verhaal kort te maken, onze vriend begon in 1992 te werken in de verkeerstoren van Nairobi's luchthaven en kreeg een hoop papieren strips en een alcoholstift als werkmaterieel.
Er waren geen radars, geen schermen, geen kaarten aanwezig,
Het enige wat Philip en zijn collega's deden, was de informatie die ze van de kapitein in het vliegtuig kregen, neerkrabbelen op 1 van de strips.
Ongeschreven regel was dat het laagst vliegende toestel helemaal beneden op je bureau lag. Op die manier hield je overzicht over de hoogtes en zag je in 1 oogopslag dat elk vliegtuig minimum 2,000 vertikale voet van elkaar moest verwijderd zijn.
De positie ten opzicht van de aarde was een ander verhaal. Je kreeg de coordinaten en de snelheid via de radio en daar moest je dan maar "binnenin je hoofd" mee aan de slag.
Het was dus puur op je ervaring en inschattingsvermogen werken en er verdomd goed je verstand bijhouden als je alle ballen tijdens het jongleren in de lucht wou houden.
Er was niks aanwezig in de bureaus dat op enige manier aangaf hoe ver de vliegtuigen van elkaar vlogen en hoever ze verwijderd waren van de luchthaven.
Phillip begon te twijfelen aan zijn job toen er meer en meer dagen waren op het eind van de jaren '90 waarin er meer dan 15 strips op hetzelfde moment op zijn bureau lagen.
Een bijna air miss van een collega was het ultieme sein om een nieuwe job te zoeken.
Uit Mombassa was een DC8 met zware cargo opgestegen terwijl op hetzelfde moment een Boeing met honderden passagiers uit Nairobi vertrok,
Naast het virtueel in de gaten houden waar een vliegtuig zich zo ongeveer zou bevinden, moest er ook rekening gehouden worden met het feit dat een zwaar vrachtvliegtuig veel trager klimt dan eentje met passagiers.
De verkeersleider in Mombassa moet liggen slapen hebben want op 1,700 meter vlogen beide kisten op dezelfde hoogte.
Toen de kapitein van de Boeing in blinde paniek meldde dat hij visual contact had met een vliegtuig dat in zijn richting kwam op dezelfde hoogte, was het alle hens aan dek bij de verkeersleiders om een botsing te vermijden.
Op dat moment besloot Phillip dat het welletjes was geweest. Hij kreeg een job bij Emirates en woonde nadien in Saudi Arabie en nu in Vietnam...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten