Een weekje geleden ging de onovertroffen Drs P van ons heen op 93 jarige leeftijd .
Hij moet het ongetwijfeld in stijl en dichtvorm hebben gedaan want zo was ie wel.
Hierbij - voor mij - zijn beste werkstuk:
Gisteren dan werd afscheid genomen van The Lau na een slepende ziekte.
Ik heb "Blauw", - het mooiste van The Scene - gedraaid tot het grijs zag en onthield vooral dit nummer:
Al even nu leef ik op de ijdele hoop dat ik ooit nog eens de eigenaar van een gebeeldhouwd lichaam zal worden.
Een man met snelle vuisten en elegant voetenwerk.
(Cassius Clay zweefde als een vlinder en stak als een bij, zo luiden de gevleugelde woorden maar als ik mezelf bezig zie, kom ik helaas niet verder dan "Jans vuisten maaien als een op hol geslagen grasmachine en hij banjert in het rond alsof ie een heipaal de grond wil in stampen".)
Ken is de man die me nu al eventjes de beginselen van het kickboksen moet bijbrengen en ik ben er zeker van dat hij zichzelf op regelmatige basis in slaap huilt.
Zo ben ik er twee weken geleden in geslaagd om mezelf een hersenschudding te meppen.
Lomp zijn is ook een gave...
Mijn perfect gemikte rechtse hoek schampte af op het bokskussen van moedige Ken; mijn vuist zwaaide met onverminderde kracht verder en ik sloeg mezelf half KO boven mijn rechterwenkbrauw.
Twee weken kloppende hoofdpijn en daarnaast rooie kaken iedere keer ik het verhaal moest vertellen.
Hierbij een ideetje hoe dat allemaal in zijn werk gaat op de training:
Soms krijgt Ken ook een goed gevoel van zijn lessen.
Een jaartje geleden trainde hij een nieuw meiske.
Kim was haar naam en Kim en Ken werden verliefd,
Vorige week waren alle studenten uitgenodigd op het huwelijksfeest en het moet gezegd; we hebben alweer een onbekende kant van Vietnam leren kennen.
Trouwfeesten worden door de genodigden geevalueerd op het aantal gangen die geserveerd werden tijdens het diner.
Zes schijnt goed te zijn; twaalf de absolute top.
Ken, die zijn helft van het feest zelf moest financieren, was op acht uitgekomen.
Ook mooi!!
We kwamen om kwart voor zeven op een zondag aan bij een modern gebouw en moesten onze uitnodiging tonen. Er waren drie trouwfeesten op hetzelfde moment aan de gang en het was toch de bedoeling dat we in de correcte zaal zouden belanden.
Op de tweede verdieping vonden we Ken, strak in het pak en Kim, flink onder de make up en de valse wimpers.
Aan de lopende band werden de gasten naast het bruidspaar opgesteld en werd een foto genomen van deze compositie.
Dan mocht je een cakeje nemen en werd je naar je tafel geleid....
Heel trots had Ken me verteld dat er tijdens het hele gebeuren free flow bier zou zijn. Dat ging als volgt in zijn werk: iemand gooide een ijsblok in je glas en nam zo 80 percent van het beschikbare volume in.
De rest werd bijgewerkt door een jongeling met twee kannen verschaald bier.
Durfde je een slok van je bier te nemen, dan werd het onmiddellijk weer bijgevuld.
Tamelijk snel had ik in de gaten dat dit systeem enkel verliezers kende.
Wilde je enigszins de smaak van bier proeven, dan moest je elke vijftien seconden een slok nemen. Dat betekende helaas ook dat er een personeelslid volcontinu naast je stoel stond met die verduivelde kannen.
Dronk je om de twee minuten, dan had je water met een vaag biersmaakje.
Na vijf minuten optie 1 geprobeerd te hebben, negeerde ik optie twee en werd er overgeschakeld op water.
Om kwart na zeven werden de lichten gedimd en kon het feest beginnen.
Je leeft niet in Verwegistan om elke dag stoofvlees met frieten te eten.
Al helemaal niet als je wederhelft een voorkeur heeft voor rijst en bijvoorbeeld kippenpoten. (en dan bedoel ik wel duidelijk de poten. De klauwen. De voeten. Van de kip. Niet de billen).
We gingen bij onze Singaporese vrienden op bezoek en waar ik al eventjes voor vreesde, werd nu de waarheid.
Bij het binnenkomen, rook ik onmiddellijk de weee, zoet-rottende geur van 'the king of fruits'.
Het is hoogseizoen en overal langs de kant van de weg proberen verkopers je het smerige fruit... euh... aan te smeren.
Laten we eerst even dieper ingaan op wat Durian eigenlijk precies is.
Aan de buitenkant ziet het er een beetje uit als een wilde kastanje op groeihormonen.
Het is een flink stuk fruit dat normaal gezien 1 tot 3 kg kan wegen en dat zeer geliefd is in Zuid Oost Azie.
Het grootste probleem met deze jongens is de geur die door een foodblogger ooit treffend beschreven werd als "een combinatie van zwijnestront, terpentijn en uien, bewaard in een gymsok".
Niet te verwonderen dat het niet toegelaten is om de koning van het fruit mee te brengen in hotels of op het openbaar vervoer.
Terug naar onze vrienden met de Durian.
KT, Aziaat in hart en nieren, werd helemaal lyrisch over hoe lekker dit wel allemaal was en hoe de smaak niet te zoet hoefde te zijn maar ook zeker niet bitter; hij wijdde uit over hoe duur een Durian wel was in Singapore en hoe mensen het aten, simpelweg omdat iemand anders zou ruiken dat ze van het verboden fruit hadden geproefd en hoe rijk ze dus waren.
"Neem gewoon een hap uit een mestvaalt en gorgel met retsina en je stinkt evenveel uit je bek," was al wat ik kon denken terwijl de kwalijke geur de hele keuken beheerste.
KT had ondertussen het fruit uit de koelkast gehaald - de yoghurt en de groenten haalden opgelucht adem - en pulkte nu het plastic van de verpakking.
Het zag eruit als de ietwat onvaste stoelgang van iemand die teveel vanillepudding had gegeten.
De geur was niet te beschrijven omdat ik onderhand zo misselijk was dat ik gewoon weigerde in te ademen...
Uitnodigend werd het schaaltje in mijn richting geschoven.
Ik pulkte wat van het zachte vlees; zag dat er veel te veel meekwam maar er was geen weg terug. Ik zou onze gastheer veel verdriet aandoen, mocht ik nu niet ....getver.... doorbijten.
Ik nam een hap en al bij al was het niet zo erg als het leek.
Integendeel, het was zelfs lekker.
Een combinatie van de textuur van banaan met de smaak van Jackfruit.
Alleen kreeg je nu en dan een walm in je neusgaten waar je maag van keerde.
Ik kon me beheersen en werkte het goedje naar binnen.
12 uur er na - na twee maal tanden poetsen - moest ik boeren.
De mensen in Singapore, een paar honderd kilometer verder - moeten ongetwijfeld geroken hebben hoe rijk ik wel ben.
Bedankt, maar nee bedankt!!
"Het zag eruit als de ietwat onvaste stoelgang van iemand die teveel vanillepudding had gegeten"
"Neem gewoon een hap uit een mestvaalt en gorgel met retsina en je stinkt evenveel uit je bek," was al wat ik kon denken
