HET HUWELIJK VAN FIRMIN CRETS

Al even nu leef ik op de ijdele hoop dat ik ooit nog eens de eigenaar van een gebeeldhouwd lichaam zal worden.                                                                                                                                                

Een man met snelle vuisten en elegant voetenwerk.

(Cassius Clay zweefde als een vlinder en stak als een bij, zo luiden de gevleugelde woorden maar als ik mezelf bezig zie, kom ik helaas niet verder dan "Jans vuisten maaien als een op hol geslagen grasmachine en hij banjert in het rond alsof ie een heipaal de grond wil in stampen".)

Ken is de man die me nu al eventjes de beginselen van het kickboksen moet bijbrengen en ik ben er zeker van dat hij zichzelf op regelmatige basis in slaap huilt.

Zo ben ik er twee weken geleden in geslaagd om mezelf een hersenschudding te meppen.

Lomp zijn is ook een gave...

Mijn perfect gemikte rechtse hoek schampte af op het bokskussen van moedige Ken; mijn vuist zwaaide met onverminderde kracht verder en ik sloeg mezelf half KO boven mijn rechterwenkbrauw.

Twee weken kloppende hoofdpijn en daarnaast rooie kaken iedere keer ik het verhaal moest vertellen.

Hierbij een ideetje hoe dat allemaal in zijn werk gaat op de training:

Soms krijgt Ken ook een goed gevoel van zijn lessen.

Een jaartje geleden trainde hij een nieuw meiske. 

Kim was haar naam en Kim en Ken werden verliefd,

Vorige week waren alle studenten uitgenodigd op het huwelijksfeest en het moet gezegd; we hebben alweer een onbekende kant van Vietnam leren kennen.

Trouwfeesten worden door de genodigden geevalueerd op het aantal gangen die geserveerd werden tijdens het diner.

Zes schijnt goed te zijn; twaalf de absolute top.

Ken, die zijn helft van het feest zelf moest financieren, was op acht uitgekomen.

Ook mooi!!

We kwamen om kwart voor zeven op een zondag aan bij een modern gebouw en moesten onze uitnodiging tonen. Er waren drie trouwfeesten op hetzelfde moment aan de gang en het was toch de bedoeling dat we in de correcte zaal zouden belanden.

Op de tweede verdieping vonden we Ken, strak in het pak en Kim, flink onder de make up en de valse wimpers.

Aan de lopende band werden de gasten naast het bruidspaar opgesteld en werd een foto genomen van deze compositie.

Dan mocht je een cakeje nemen en werd je naar je tafel geleid....

Heel trots had Ken me verteld dat er tijdens het hele gebeuren free flow bier zou zijn. Dat ging als volgt in zijn werk: iemand gooide een ijsblok in je glas en nam zo 80 percent van het beschikbare volume in.

De rest werd bijgewerkt door een jongeling met twee kannen verschaald bier.

Durfde je een slok van je bier te nemen, dan werd het onmiddellijk weer bijgevuld. 

Tamelijk snel had ik in de gaten dat dit systeem enkel verliezers kende.

Wilde je enigszins de smaak van bier proeven, dan moest je elke vijftien seconden een slok nemen. Dat betekende helaas ook dat er een personeelslid volcontinu naast je stoel stond met die verduivelde kannen.

Dronk je om de twee minuten, dan had je water met een vaag biersmaakje.

Na vijf minuten optie 1 geprobeerd te hebben, negeerde ik optie twee en werd er overgeschakeld op water.

Om kwart na zeven werden de lichten gedimd en kon het feest beginnen.

Laten we het daar morgen over hebben....