THE KING OF FRUITS

Het moest er eens van komen...

Je leeft niet in Verwegistan om elke dag stoofvlees met frieten te eten.
Al helemaal niet als je wederhelft een voorkeur heeft voor rijst en bijvoorbeeld kippenpoten. (en dan bedoel ik wel duidelijk de poten. De klauwen. De voeten. Van de kip. Niet de billen).

We gingen bij onze Singaporese vrienden op bezoek en waar ik al eventjes voor vreesde, werd nu de waarheid.
Bij het binnenkomen, rook ik onmiddellijk de weee, zoet-rottende geur van 'the king of fruits'.
Het is hoogseizoen en overal langs de kant van de weg proberen verkopers je het smerige fruit... euh... aan te smeren.

Laten we eerst even dieper ingaan op wat Durian eigenlijk precies is.

Aan de buitenkant ziet het er een beetje uit als een wilde kastanje op groeihormonen.
Het is een flink stuk fruit dat normaal gezien 1 tot 3 kg kan wegen en dat zeer geliefd is in Zuid Oost Azie.
Het grootste probleem met deze jongens is de geur die door een foodblogger ooit treffend beschreven werd als "een combinatie van zwijnestront, terpentijn en uien, bewaard in een gymsok".
Niet te verwonderen dat het niet toegelaten is om de koning van het fruit mee te brengen in hotels of op het openbaar vervoer.

Terug naar onze vrienden met de Durian.

KT, Aziaat in hart en nieren, werd helemaal lyrisch over hoe lekker dit wel allemaal was en hoe de smaak niet te zoet hoefde te zijn maar ook zeker niet bitter; hij wijdde uit over hoe duur een Durian wel was in Singapore en hoe mensen het aten, simpelweg omdat iemand anders zou ruiken dat ze van het verboden fruit hadden geproefd en hoe rijk ze dus waren.

"Neem gewoon een hap uit een mestvaalt en gorgel met retsina en je stinkt evenveel uit je bek," was al wat ik kon denken terwijl de kwalijke geur de hele keuken beheerste.
KT had ondertussen het fruit uit de koelkast gehaald - de yoghurt en de groenten haalden opgelucht adem - en pulkte nu het plastic van de verpakking.

Het zag eruit als de ietwat onvaste stoelgang van iemand die teveel vanillepudding had gegeten.
De geur was niet te beschrijven omdat ik onderhand zo misselijk was dat ik gewoon weigerde in te ademen...

Uitnodigend werd het schaaltje in mijn richting geschoven.
Ik pulkte wat van het zachte vlees; zag dat er veel te veel meekwam maar er was geen weg terug. Ik zou onze gastheer veel verdriet aandoen, mocht ik nu niet ....getver.... doorbijten.

Ik nam een hap en al bij al was het niet zo erg als het leek.
Integendeel, het was zelfs lekker.
Een combinatie van de textuur van banaan met de smaak van Jackfruit.
Alleen kreeg je nu en dan een walm in je neusgaten waar je maag van keerde.
Ik kon me beheersen en werkte het goedje naar binnen.

12 uur er na - na twee maal tanden poetsen - moest ik boeren.
De mensen in Singapore, een paar honderd kilometer verder - moeten ongetwijfeld geroken hebben hoe rijk ik wel ben.

Bedankt, maar nee bedankt!!

"Het zag eruit als de ietwat onvaste stoelgang van iemand die teveel vanillepudding had gegeten"

"Neem gewoon een hap uit een mestvaalt en gorgel met retsina en je stinkt evenveel uit je bek," was al wat ik kon denken