SLAAPAPNEU EN SLAAPVERLAMMING

Iedereen en dan vooral de bonma met een paarse kleurspoeling en een poedel - Chouchou of Bijou - praat graag over de ziekte die zij of hij onder de leden heeft.
Bij voorkeur betreft het hier een aandoening waarover zeer weinig is gekend of waar heel weinig mensen de bezitter van zijn.

De enige podiumplaats die je ooit in je leven zal scoren. lijkt het me.

Nu wil ik mezelf graag toevoegen aan het rijtje om na te gaan of iemand hier al ooit van gehoord heeft of zelfs trotse eigenaar van is.
Wees gerust, ik hoef geen intieme details of genante foto's te delen...
Twee aandoeningen voor de prijs van 1, dat dan weer wel.

Sinds een flink aantal jaren heb ik slaapapneu en bevind me daarmee in een groep van een groot aantal mensen die hetzelfde probleempje nu en dan eens meemaken.
Slaapapneu is gewoon het stokken van je adem tijdens de slaap en dat kan enerzijds komen doordat er te weinig signalen vanuit de hersenen gestuurd worden of anderzijds doordat je spieren verslappen tijdens de slaap en je tong je luchtpijp blokkeert.

Ik reken mezelf onder de laatste categorie omdat de situatie zich altijd voordoet wanneer ik op mijn rug lig.
Bij een te hoge stikstofwaarde in je lichaam gaat ergens een alarm af en schrik je - meestal met een schok - wakker en is zo het probleem gelijk verholpen.

Daarnaast bestaat er ook slaapverlamming, een kwaliteit waar ik ook de eigenaar van ben.
Slaapverlamming komt er eigenlijk op neer dat je hersenen al wakker zijn maar je spieren nog niet.

Zoals we weten, verslappen je spieren tijdens de REM slaap (behalve je oogspieren, je hart en je liongen dan) om uit te sluiten dat je effectief ook de dingen zou gaan doen waarvan je droomt.
(ik zie nu een stelletje zombies voor me op een vliegtuig, elk ondergedompeld in hun eigen droom met bijhorende acties - lang leve de REM slaap dus).

En zo wordt mijn brein op regelmatige tijdstippen half wakker en besef ik dat ik op mijn rug lig en dat mijn ademhaling er vandoor is.
Ik ken het verhaaltje al dus ik draai me op mijn zij en dat is dan dat.
Helaas gebeurt dat niet als er op dat moment ook slaapverlamming is opgetreden. Het brein geeft signalen aan de spieren maar die hebben er nog even geen zin in.

Ondertussen weet ik al even wat er aan de hand is en besef ik wat er zal gebeuren: de sensor voor te veel stikstof (mooie naam in dit verhaal trouwens) gaat bleiren en het autonome zenuwstelsel stuurt een signaal dat door geen enkele spiercel mag genegeerd worden op straffe van - inderdaad - de dood.
Gered door de gong zo een beetje.

Leuk is het allemaal niet maar ik ga ervan uit dat mijn reptielenbrein de zaak wel zal blijven redden in laatste instantie dus ondertussen kan er ook wat geexperimenteerd worden.

Roepen of een ander geluid maken lukt niet; ogen openen ook niet maar horen doe je dan weer wel - vooral die persoon die vredig naast je ligt te slapen terwijl jij een verstikkingsdood aan het sterven bent -.
Neus snuiten, de Rubik's kubus oplossen of een potje Whatsappen staat nog op het programma maar daar moet ik eerst nog wat voor oefenen.
Die podiumplaats, weet je wel...

ACH, WE DOEN ALLEMAAL MAAR WAT....

Na zoveel jaren militaire bewindvoering zou je al eens gaan denken dat de regeltjes er bij iedereen ingestampt zitten middels het gebruik van een bottine met een stalen top maar in het verkeer is dat dan weer niet zo.

Hieronder een foto - en dat is meer regel dan uitzondering - waarbij we voor het rode licht staan om rechtdoor te rijden.
Er zijn twee vakken om dat te doen en er was niet veel verkeer maar toch vond de chauffeur het lekkerder om zoveel mogelijk op het vak voor linksafslaan te gaan wachten. Je ziet de pijl tussen de twee auto's voor ons
De witte Toyota links is ons dan maar voorbijgereden over de volle witte lijn en in plaats van netjes in het vak te gaan staan, bleef ie doodleuk met twee wielen op de rijbaan van de tegenliggers.

Het duurt nog even voor ik mijn obesessief compulsief gedrag een plaatsje kan geven in Yangon...

TEVREDEN ZIJN...

Ik heb het er al zo vaak over gehad.
Is de ultieme oplossing voor de eeuwig durende zoektocht naar geluk  niet gewoon 'tevreden zijn'?

Op de prachtige website If it were my home kan je je eigen land (of een ander natuurlijk) tegen gelijk welk land in de wereld zetten om dan vast te stellen dat het gras onder je voeten toch eigenlijk het groenst is (meest groen?)

Hieronder mijn kansen als ik in Myanmar zou geboren zijn. (Kinder)sterfte, inkomen, criminaliteit. Allemaal zaken waar je niet zo blij van wordt!!

EEN BEETJE HELPT OOK AL IETS

Waarom moeten we meteen tot het gaatje gaan? Waarom moet alles altijd volle kracht vooruit?
We moeten en gaan de wereld redden en daarbij zullen we geen steen op de andere laten en zullen we alle middelen die beschikbaar zijn, ten volle benutten.

Deze bestuurder dacht er anders over.
Hij vond "Mild Hybrid" ook al een bijdrage aan een beter milieu.
Ik stel me - gezien de leeftijd van de auto - een fossiele-brandstof-motor voor die evenveel olie zuipt als Oct92 benzine met daarbij een piepklein elektromotortje dat de ruitenwissers en de autoramen aanstuurt.
Als ie het de dag ervoor niet vergeten op te laden is natuurlijk.
Op een piepklein stopcontactje...

PLAATSELIJKE GEBRUIKEN

In Myanmar draagt ongeveer elke man een longyi.
Een cilindervormige lap stof is het waar je 's ochtends netjes instapt en dan vooraan met een knoop het hele zaakje verzekert voor de rest van de dag.

Autosleutels, portefeuille, smartphone, het gaat allemaal in de krappe ruimte tussen middel en longyi

Onder grote hilariteit van de huismeisjes is me ook duidelijk gemaakt dat hier geen ondergoed onder wordt gedragen.

Ik denk dat ik deze beker nog maar eventjes aan me voorbij laat gaan, zeker met de biljoenen muskieten die hier genadeloos elk stukje onbedekt vlees aanvallen...

Een tweede opvallend feit is dat jongens blijkbaar veel ijdeler zijn dan meisjes in The Golden Land.

Oorringen, hippe kleren en een haarstijl waarvoor je elke dag een pot gel en een emmer verf nodig hebt, zijn eerder regel dan uitzondering.

De jongens op de foto hieronder heb ik deze ochtend ontmoet in de hardware shop.

Ze waren met zijn vieren een levende reclame voor verfborstels en bijhorende kleuren vernis...

OP VERKENNING

Allemaal goed en wel in de stad maar met die eeuwigdurende verkeersopstoppingen wil je ook wel eens iets anders zien.

Daarom stapten we in de auto en reden in de richting van Hlawga National Park.

Een ritje van drie kwartier was het langs brede wegen en onderweg stopten we bij een lokaal restaurant en proefden we veel te veel van al wat aangeboden werd.
We waren een beetje bang om de rekening te vragen voor drie volwassenen - de chauffeur smulde duchtig mee - en twee kinderen maar uitendelijk kostte de hele braspartij ons €14.5.

Ook aan een Brits kerkhof stopten we waar 17,000 soldaten begraven lagen van allerlei Britse kolonies en protectoraten.
Heel veel Indiers waren opgeofferd als kanonnenvlees; we zagen namen uit Nigeria en er was zelfs een apart deel gewijd aan gevallen mannen uit Oost-Afrika.
Ik vroeg me af hoeveel families hun zonen hadden zien vertrekken en zoveel jaar na datum nog altijd geen idee hadden waar precies ze begraven lagen.

En opnieuw verder ging het, op weg naar Hlawga NP.
We wisten dat we flink verwend waren door ons verblijf in Tanzania maar zelfs het helemaal naar beneden bijstellen van onze verwachtingen kon ons niet voorbereiden op wat we zouden aantreffen.

Alle beschrijvingen op het internet vertelden ons dat we zeker bananen moesten kopen aan de ingang.
Dat deden we dan ook maar en eens het park in, stopten alle auto's (toch weer in de file zo ver buiten Yangon), gingen de raampjes naar beneden en gooiden we met zijn allen bananen naar de aapjes aan de kant van de weg.

We zagen ook nog een paar herten (lusten geen bananen, proefondervindelijk vastgesteld) en tenslotte stapten we nog uit bij drie olifanten aan een ketting.
Die kerels werden dan weer de hele dag suikerriet gevoerd door een zwerm opgewonden natuurliefhebbers.

We hoopten ergens nog een Burmese python tegen het langgerekte lijf te lopen maar helaas hield het wildlife op bij de drie olifanten.
Na nog een bezoek aan een uitkijktoren die doorheen de jaren ingehaald was door het bladerdak rondom en een ritje langs een uitgestrekt meer (gezellig picknickende Burmezen temidden van hopen zelf geproduceerd afval) reden we terug naar huis.

Een interessante uitstap maar een National Park zal nooit meer hetzelfde betekenen voor ons....