SLAAPAPNEU EN SLAAPVERLAMMING

Iedereen en dan vooral de bonma met een paarse kleurspoeling en een poedel - Chouchou of Bijou - praat graag over de ziekte die zij of hij onder de leden heeft.
Bij voorkeur betreft het hier een aandoening waarover zeer weinig is gekend of waar heel weinig mensen de bezitter van zijn.

De enige podiumplaats die je ooit in je leven zal scoren. lijkt het me.

Nu wil ik mezelf graag toevoegen aan het rijtje om na te gaan of iemand hier al ooit van gehoord heeft of zelfs trotse eigenaar van is.
Wees gerust, ik hoef geen intieme details of genante foto's te delen...
Twee aandoeningen voor de prijs van 1, dat dan weer wel.

Sinds een flink aantal jaren heb ik slaapapneu en bevind me daarmee in een groep van een groot aantal mensen die hetzelfde probleempje nu en dan eens meemaken.
Slaapapneu is gewoon het stokken van je adem tijdens de slaap en dat kan enerzijds komen doordat er te weinig signalen vanuit de hersenen gestuurd worden of anderzijds doordat je spieren verslappen tijdens de slaap en je tong je luchtpijp blokkeert.

Ik reken mezelf onder de laatste categorie omdat de situatie zich altijd voordoet wanneer ik op mijn rug lig.
Bij een te hoge stikstofwaarde in je lichaam gaat ergens een alarm af en schrik je - meestal met een schok - wakker en is zo het probleem gelijk verholpen.

Daarnaast bestaat er ook slaapverlamming, een kwaliteit waar ik ook de eigenaar van ben.
Slaapverlamming komt er eigenlijk op neer dat je hersenen al wakker zijn maar je spieren nog niet.

Zoals we weten, verslappen je spieren tijdens de REM slaap (behalve je oogspieren, je hart en je liongen dan) om uit te sluiten dat je effectief ook de dingen zou gaan doen waarvan je droomt.
(ik zie nu een stelletje zombies voor me op een vliegtuig, elk ondergedompeld in hun eigen droom met bijhorende acties - lang leve de REM slaap dus).

En zo wordt mijn brein op regelmatige tijdstippen half wakker en besef ik dat ik op mijn rug lig en dat mijn ademhaling er vandoor is.
Ik ken het verhaaltje al dus ik draai me op mijn zij en dat is dan dat.
Helaas gebeurt dat niet als er op dat moment ook slaapverlamming is opgetreden. Het brein geeft signalen aan de spieren maar die hebben er nog even geen zin in.

Ondertussen weet ik al even wat er aan de hand is en besef ik wat er zal gebeuren: de sensor voor te veel stikstof (mooie naam in dit verhaal trouwens) gaat bleiren en het autonome zenuwstelsel stuurt een signaal dat door geen enkele spiercel mag genegeerd worden op straffe van - inderdaad - de dood.
Gered door de gong zo een beetje.

Leuk is het allemaal niet maar ik ga ervan uit dat mijn reptielenbrein de zaak wel zal blijven redden in laatste instantie dus ondertussen kan er ook wat geexperimenteerd worden.

Roepen of een ander geluid maken lukt niet; ogen openen ook niet maar horen doe je dan weer wel - vooral die persoon die vredig naast je ligt te slapen terwijl jij een verstikkingsdood aan het sterven bent -.
Neus snuiten, de Rubik's kubus oplossen of een potje Whatsappen staat nog op het programma maar daar moet ik eerst nog wat voor oefenen.
Die podiumplaats, weet je wel...