EEN EIGEN WILLETJE, NU AL

De dokters in Vietnam bereikten in samenspraak met Mimi een overeenkomst over de geboorte van baby Z.
Die memorabele dag zou namelijk samenvallen met het feit dat zijn vader een halve eeuw oud werd, zo werd me bevestigd.

Het leek me allemaal goed en gezellig maar ik vroeg me ook af in hoeverre de natuur zich liet dwingen.
Daarnaast zat ik ook een beetje klem met het feit dat veel van mijn leeftijdsgenoten uitkeken naar het grootvaderschap terwijl ik door de luiers en de papflessen moest....

Mimi vloog op 8 februari - ongeveer de laatste dag dat haar aanwezigheid op een vliegtuig gewenst was - naar Taiwan terwijl Maya, Enzi en ikzelf in Yangon achterbleven.
Baby Z groeide als kool in het niet erg omvangrijke lichaam van een Aziatische mama en de dokter in Taipei had zijn twijfels over de geboortedatum.
"Als die kleine absoluut geen plaats meer heeft," zo klonk het, "dan duwt ie wel op wat knopjes en draait aan wat hendeltjes en dan is er geen houden meer aan."

En zo kwam het dat ik Mimi belde op 3 maart om een gelukkige verjaardag te wensen. We raakten niet erg ver want Mimi had belangrijker nieuws. De weeen waren begonnen en ze was volop aan het pakken om naar het hospitaal te vertrekken.

We bleven in contact en ik racete naar China Airlines om te zien of ik onze vlucht kon vervroegen.
Het was allemaal moeilijk en onmogelijk en sorry en helaas maar in de namiddag kregen we dan toch het goeie nieuws dat we de dag erop konden vertrekken in een vliegtuig dat verder helemaal vol zat.

Nog een halfuurtje later kregen we telefoon uit Taiwan.
Zane (Maya en Enzi hadden vanaf dag 1 beslist dat het Zane of Zoe zou worden en wie zijn wij om dat tegen te spreken) kwam gezond en wel op de wereld, woog 3.9 kg en mat 54 cm.

Voorlopig slaapt en drinkt ie alleen maar ik hou mijn hart al vast voor de toekomst, met dat eigen willetje van hem...