HET PROBEREN WAARD

In een land waar alles nieuw is, is het natuurlijk altijd moeilijk in te schatten wat correct en gangbaar is en waar je getild wordt.

Een tweedehands 4X4 kost je makkelijk $50,000 of 60% meer dan wat je er in Belgie zou voor betalen.
De eerste keer dat iemand een dergelijk bedrag noemt, haal je je schouders op, wandel je weg en neem je je voor nooit zaken te doen met die kerel.
Als na een eindje blijkt dat zijn prijs nog zo gek niet was, voel je je een beetje opgelaten en besluit je de volgende keer wat vriendelijker afscheid te nemen.

Referenties zijn nodig om een kader te scheppen waarbinnen je kan functioneren maar je eerste opdracht is natuurlijk al om in te schatten of die referentie wel een correct gegeven is.

Ik was in gesprek met een advocatenkantoor voor de aankoop van een stuk land en kreeg vanuit een andere hoek een email dat men een copie van mijn paspoort  nodig had, 'voor waar en echt verklaard', zoals dat heet.
Dus stuurde ik een email naar de advocaat om na te kijken of zij ook bevoegd waren voor dit soort zaken.
"Helaas kunnen wij dit zelf niet aftekenen, maar we kunnen je daar wel bij assisteren voor de ronde som van $500," zo luidde het antwoord.

Ik vond het allemaal een beetje veel en stapte in de auto op weg naar het oude stadscentrum waar een paar 'notariaten' waren gevestigd.
In het kluwen waar we meer stil stonden dan vooruit gingen, haalde ik de lijst boven en belde alle kantoren.
Uiteindelijk was er eentje die wat Engels praatte en die me de prijs van MMK5,000 gaf.

Ik vond $4 wel een beetje heel goedkoop en bleef maar herhalen dat ie wellicht 50,000 bedoelde.
$40 leek me nog altijd redelijk als je het vergeleek met het aanbod van $500.

Ik stapte binnen in een bijenkorf van activiteiten...
Midden een ongeloolflijke rommel liepen meisjes heen en weer met papieren en stempels; zaten jongens bedragen in te tikken op archaische computers en stapten kopers binnen om wat school- of kantoorgerief in te slaan.

Middenin dat tumult stond de tijd stil rondom een oude man op sokken.
Hij was het centrum van de tent en tegelijk leek het of ie er niet was.
Elk document dat door 1 van de werkster-bijen voor zijn neus werd gelegd, werd aan een nauwgezet onderzoek onderworpen.
Hij keek het jonge meisje van dienst aan, stelde haar - waarschijnlijk - een volstrekt irrelevante vraag en staarde weer naar het papier.
Dan sloot ie even de ogen, alsof ie vocht met een moreel dilemma, opende de gordijntjes weer heel langzaam en zuchtte diep.
"Vooruit dan maar; als het echt moet," mimiekte hij en met een vlotte zwaai verscheen zijn handtekening op het papier.

Ik had het geluk het ritueel een keer of tien te kunnen aanschouwen want er was iets mis met mijn papier en daar moest even heel hard over nagedacht worden.
De ouwe had zijn saaie job van handtekeningen zetten tot ware kunst verheven door de jaren heen en het was mooi om het toneelstukje keer op keer te zien.

Toen viel het luik over het doordeweekse theaterstukje en werd een nieuw act aangesneden.
Een man van mid veertig werd ontboden alsook het hoofd van de bijen.
De oude man gooide mijn papier op tafel tussen hun drietjes en keek zijn medewerkers aan met een diep-bedroefd gezicht.

"Dit, mijn waarde collega's, hebben we nog nooit meegemaakt maar het is eigen aan onze kwaliteitsvolle service dat we hier een oplossing voor bedenken,' murmelde hij in perfect Burmees.

Iedereen staarde naar mijn copie.
Niemand durfde zijn mond open te doen vooraleer de chef zijn idee gaf.

"Als we nu eens stempel 1 hierzo zetten," zie de baas, "en dan komt die rechthoekige hier aan de zijkant..."
Hij pauzeerde zoals alleen een president-fondateur kan.
Tenslotte had hij de aanzet gegeven en moest nummer twee in rang nu ook met een deel van de pluimen gaan lopen.

"En dan komt hier de rode stempel," vulde die aan; trots dat ie meegewerkt had aan een oplossing maar tegelijker tijd wiste ie het angstweet van zijn bovenlip af.
Hij had maar eens niet op tijd met een sluitend voorstel kunnen komen, stel je voor.

Opgewekt met de uitkomst nam het meisje het papier over en deed ze de nodige aanpassingen.
Nog 1 keer - en nu voor mijn eigen kopij - kon ik het toneeltje aanschouwen en toen kreeg ik plechtstatig mijn 'voor waar en echt verklaarde' copie in handen.

De rekening bedroeg inderdaad $4 en zeg nu zelf: op de eerste rij van hoogstaand volkstheater zitten voor $4 of iemand anders laten genieten voor $500?
De keuze is snel gemaakt...