GEWEND WORDEN AAN EEN NIEUW LEVEN (DEEL II)

En terwijl we zo in de vooravond van een mooie vrijdag druk in de weer zijn met het uit- en aanzetten van de drie aircons die onze woonkamer rijk is; ondertussen met een waaier Zane wat koelte toewaaien en stilletjes hopen dat de koperen ploert (Lucky Luke stripverhalen?) verdwijnt zodat het toch een graad of twee koeler wordt, in die beginnende schemering dus, zoekt Mimi het toilet op dat uitgeeft op de woonkamer en komt er even zo snel weer uit met een heel vreemd sprongetje.

"Een slang, een slang," zo beeft haar stem en onmiddellijk kijken drie mensen in mijn richting.
Ik probeer mezelf een houding te geven en meet me een Crocodile Dundee blik aan die jammerlijk mislukt door de schrik voor dat verdomde reptiel.

Voorzichtig open ik de deur van het kleinste kamertje en inderdaad, daar kronkelt hij.
(Of zij, absoluut geen zin om dat te gaan uitzoeken).

Ik ram de deur weer in het slot zodat ook de buren zes huizen verder weten dat we met een noodtoestand hebben te kampen en denk koortsachtig na.
Ik ren de keuken in, achterna gestaard door mijn driekoppige fanclub en besef dat hun veiligheid en mijn authoriteit afhangt van mijn acties in de volgende minuten.

Ik neem mijn favoriete keukenmes, ren de keuken uit en bedenk dan dat ik mijn mes niet wil beschadigen.
Prioriteiten stellen in stressvolle situaties geeft blijk van being cool. (Niet vergeten mee te delen aan mijn toeschouwers als ik dit overleef).
Hop, de keuken weer in en ik neem een mes dat verscholen zit in een houten krokodil.
Wie me het 30 cm lange moordwapen ooit heeft gegeven in mijn tijd van De Kokodril, dat weet ik niet meer maar wat ik me wel nog herinner is dat het gekocht was aan de Klaagmuur in Jeruzalem; de plaats waar een nagelknippertje afgenomen wordt als een potentieel moordwapen.
Eigenaardig vast te stellen dat je over de meest vreemde dingen nadenkt op zo'n moment.

Ik open de deur weer heel voorzichtig met mijn ogen tot spleetjes geknepen.
In mijn verbeelding bind ik de strijd aan met een spitting cobra en die pootloze duivel zit gewoon griezelig te grinniken terwijl ie wacht tot ik die deur weer opendoe om zijn dodelijke gif feilloos in mijn ogen te spuiten.

Niemand te zien.
Plan gaat niet volgens plan.
Wat te doen?

Maya en Enzi worden onderhand helemaal gek van de opwinding dus hier moet een finale aan gebreid worden.

Ik open de deur opnieuw op een kier en heb die slappe bezemsteel weer in het vizier.
Hij kijkt me aan en grimlacht.
Mijn bloed wordt koud. Dat hebben we dan toch gemeen.

Ik zet de deur op een miniem kiertje en ga erachter staan.
Kiekeboe...

Onze vriend verlaat zijn schuilplaats en glijdt de woonkamer binnen.
Ik hak en ik mep en ik sla en ik hamer en ik timmer.

Slang dood. Mes kapot.

Doek valt en ik neem het applaus van mijn kleine publiekje in ontvangst.

Nooit meer. Alsjeblieft nooit meer!!