EEN BAKSTEEN IN DE MAAG

Elke keer ik op de weegschaal sta, maak ik mezelf graag wijs dat ik naar goede Belgische gewoonte geboren ben met een baksteen in de maag en dat de drie cijfertjes op het schermpje niks te maken hebben met mijn voorliefde voor ongezond eten met een goed glas erbij.

Onmiddellijk moet ik dan ook toegeven dat een eigen huis me eigenlijk niet zoveel zegt.
Het zou me teveel vastpinnen op 1 plaats en daar heb ik vooralsnog geen zin in,
Die baksteen in de maag komt er al helemaal niet in de South West.

Het verbaasde me al even dat alle binnenmuren van elk huis dat ik bezocht heb, gebouwd waren in gyproc ofte gipsplaat; iets wat wij enkel zouden gebruiken om een muurtje bij te zetten; niet om de hele tent mee op te bouwen.
Nog veel eigenaardiger werd het toen bleek dat alle huizen in de South West gebouwd zijn uit de zogenaamde OSB ploate (in het Westvlaams dan toch).
OSB board betekent eigenlijk niets meer dan houtschilfers met een bindmiddel.
En daar bouw je dan een huis mee.

Niet te verwonderen dat elke keer Maya of Enzi iets te enthousiast uit bed stappen op de eerste verdieping, het hier beneden net klinkt alsof het hele huis in elkaar stuikt.

Mijn volgende doel nu is na te gaan hoelang zo'n huisje nu meegaat.
Waarschijnlijk tot de boze wolf passeert...

HET LEVEN IS EEN GOK (DEEL II)

Een slimme snuiter kwam tot het besluit dat het oprichten van speelholen wel eens de oplossing zou kunnen zijn en in geen tijd verrezen casino's in de reservaten doorheen de USA.

Toen we vorige zondag dachten om een potje te gaan bowlen, vonden we de dichtsbijzijnde bowling in een indianenreservaat, Iets wat me initieel wat eigenaardig leek maar toen kwam Mimi met de uitleg.
We reden de stad uit, vonden een gigantisch complex waar het op zondagnamiddag een enorme drukte was en wandelden een casino binnen.
We maakten een praatje met een man die de veiligheid garandeerde en toen bleek dat we wel binnen mochten met kinderen zolang we maar niet bleven stilstaan aan 1 van de one-armed-bandits of aan de speeltafels.
Kinderen werden gedoogd maar je moest ze nu ook niet teveel gaan blootstellen aan verslavingen.

We wandelden tussen honderden en honderden machines waar - veelal bejaarde - Amerikanen hun jetons in de gleufjes gooiden en keer op keer vreugdeloos nieuwe knopjes induwden.
De meest verslaafde types speelden zelfs op twee toestellen tegelijk.

We passeerden de tafels waar Blackjack, 21 en roulette werd gespeeld en gingen toen naar de eerste verdieping - the second floor in Amerika - om te bowlen.
Het geheel was modern aangekleed maar toch waande ik me op een filmset door de muziek uit vervlogen tijden en de kledij van de werknemers.
Toen kwam plots de klik door het paars van de uniformen van de staff.
Wie nog nooit The Big Lebowski heeft gezien, moet daar dringend verandering in brengen.

Vooral de bowling scene is memorabel:

HET LEVEN IS EEN GOK (DEEL I)

We weten allemaal hoe het de inheemse bevolking vergaat eens een beschaving die al wat verder staat, het land binnenvalt.
Als Belgen moeten we maar eens kijken hoe Leopold II het zaakje aangepakt heeft in zijn prive-eigendom Kongo Vrijstaat.

Ook in de Verenigde Staten verging het de Native Americans niet veel beter toen heelder Europese avonturiers de oversteek waagden en de aboriginals onder de knoet hielden met bruut geweld en vuurwater.
Om de bittere pil enigszins te verzachten werden er in de 20ste eeuw reservaten opgericht voor de Native Americans.
En zoals dat altijd gaat in zulke gevallen, blijft de inheemse bevolking, zonder ervaring in onderhandelingstechnieken, zitten met de restjes.
De Native Americans kregen grote lappen grond toegewezen - het woord 'reservaat' alleen al - waar in de meeste gevallen niets mee aan te vangen viel.
Economisch achtergesteld belandden velen van hen in armoede en tot nu leven hele gemeenschappen in mobilhomes.

Een koppel in het noorden van de USA kreeg in de jaren '70 een aanslagbiljet voor grondbelastingen van hun stukje reservaat onder de ruitenwisser van hun camper geschoven en vonden het nogal absurd dat er taks zou geheven worden op iets wat ze ooit cadeau hadden gekregen.
Ze gingen verhaal halen maar het koppel verloor de rechtzaak op het laagste niveau, daarna op staatsniveau en tenslotte nog een paar keer in beroep.
De twee wilden echter van geen wijken weten en kregen een verrassing van formaat van de Hoge Raad van de USA (Supreme Court of the USA).
Niet alleen bleek hun aanslagbiljet ongeldig maar er werd ook gestipuleerd dat de Amerikaanse staten niet de authoriteit hadden om activiteiten te reguleren binnenin de reservaten.

Er zal flink wat vuurwater gevloeid hebben op de Pow Wow's doorheen de States die avond....

(Later deel II)

KIEZINGE (DEEL II)

Onze goede vriendin Hillary beweerde dat 50% van de aanhangers van de Republikeinse clown van het betreurenswaardige soort zijn en hoewel dat heel veel ophef veroorzaakte - je schoffeert mensen niet ongestraft - zat er helaas ook een grond van waarheid in haar uitspraak.
Nu vind ik dat persoonlijk ook, een negatief beeld van de mensheid heb ik altijd al gehad, maar het is heel duidelijk dat de TV-kanalen waar je 24 uur per dag nieuws kan kijken dezelfde mening zijn toegedaan.

Er is Fox news dat eerder rechts Republikeins zou gericht zijn en dan is er de Democratische tegenhanger CNN hoewel beide stations dat nooit met zoveel woorden toegeven.
En wat die presentatoren er de laatste maanden van bakken is ongelooflijk. Zelfs een juf in de tweede kleuterklas pakt haar jonkies niet zo aan.

In Belgie moeten journalisten het nieuws objectief weergeven en doen ze dat niet, dan moet heel duidelijk het standpunt van hun TV station aangegeven worden. Op die manier is de kijker zeker dat ie ofwel correct nieuws krijgt of dat het anders gekleurd zou kunnen zijn door de richting waarin het station kijkt.
Op deze manier kan je toch een beetje fictie van realiteit onderscheiden.

In de USA echter wordt een loopje genomen met deze regels van beroepsfatsoen en eindigt de contstante stroom van berichtgeving gewoon met het feit dat je niet meer weet of je in een sprookje, een nachtmerrie dan wel de echte wereld leeft.

Het is vanuit die optiek al logisch dat je meer mensen uit zal nodigen voor een praatje die bij jouw visie aanleunen.
Als tegengewicht zet je er dan nu en dan eens een kneus van de tegenpartij tussen en die pak je dan ongemeen hard aan. Om er zeker van te zijn dat de kijker, lui onderuitgezakt op de zetel in zijn Marcelleke, je wel volledig begrepen heeft, gooi je er dan nog een verbijsterde blik achteraan, een pijnlijk lange stilte of een zeer ironisch klinkende 'really?'

Gevolg is dan ook dat discussies niet meer mogelijk zijn want niemand weet nog wat waar is en wat niet en ook de grens tussen relevantie en bijzaken verdwijnt razend snel.
Hoe moet je met een aanhanger van de meest onpresidentiele kandidaat ooit van gedachten wisselen als ie er van overtuigd is dat Obama een moslim is die niet in Amerika geboren is en dat de verkiezingen vervalst zijn nog voor ze hebben plaats gevonden.

Er wordt met modder gegooid en met leugens gestrooid en niemand die de moeite schijnt de doen om de rommel op te ruimen en de kijker een klare kijk te bieden.
Want dat is hard nodig.
Heel hard!

KIEZINGE

De Amerikanen moeten zichzelf niks wijsmaken, de 2016 verkiezingen hebben niks met een nieuwe president te maken.
Het hele gebeuren is niets meer dan een verdoken IQ test en het mag gezegd, het ziet er momenteel niet erg goed uit voor de sterkste natie ter wereld.

Ik vind het heel erg confronterend te zien dat een land dat zichzelf ziet als de stoerste jongen van de klas; de kerel die het voor het zeggen heeft en die anderen vertelt wat zij moeten doen (en soms zelfs denken), dat dit land dus kan afglijden tot de zielige vertoning die we nu al eventjes met verbijstering moeten volgen.

Ooit zijn de kleuren ergens omgewisseld waardoor de "Rooie sossen" nu trots het blauw in hun logo hebben (maar noem niemand een socialist in de USA want dat staat hier op hetzelfde verderfelijke trapje als een communist) en zijn het de conservatieve Republikeinen die in het rood gehuld zijn.

Als hoofdrolspelers in het partijtje moddergooien hebben we de eerste potentiele vrouwelijke presidentskandidaat die door drie vierden van de kiezers als uiterst onbetrouwbaar wordt bestempeld.
Blauwe mevrouw Clinton is gepokt en gemazeld in de politiek en weet natuurlijk als geen ander hoe het spelletje wordt gespeeld.
Haar tegenstander is een clown die waarschijnlijk tot zijn eigen verbazing de hele GOP (Great Old Party) plots in een houdgreep had en nu intens geniet van nog wat meer macht,
Een vastgoedtycoon met een narcistische persoonlijkheidsstoornis die er nu aan denkt om ook het Witte Huis aan zijn portfolio toe te voegen; je kan het zo gek niet verzinnen.

Gisteren mochten we het laatste van de drie presidentiele debatten live aanschouwen en ik moet zeggen dat we het in Europa toch een beetje beschaafder houden.
Alle truken van de foor worden bovengehaald om te scoren en elkaar botweg uitmaken terwijl honderd miljoen mensen het feestje volgen, is hier de gewoonste zaak van de wereld.
De moderator van het derde debat - hoewel van de republikeinse TVzender Fox News - stelde eindelijk relevante vragen en legde beide kandidaten het vuur aan de schenen.
Helaas zijn we nu zo ver afgegleden dat interessante onderwerpen zoals immigratie en werkgelegenheid enkel maar een opstapje waren om elkaar opnieuw zwart te gaan maken.
(Les 1 van verkoopstechnieken: breek het product van je tegenstander niet af maar benadruk de sterke punten van wat je zelf verkoopt).

Elke dag nu worden we ook op de lokale radio's met gelijkaardige spotjes rond de oren geslagen over kandidaten voor de New Mexico weet-ik-veel-verkiezingen. Republikeinse die-en-die hebben geld verduisterd, hebben stemmen onrechtmatig verkregen en hebben eens drie dagen na elkaar het dopje niet terug op de tandpasta gedraaid.
Stem daarom niet op die-en-die!
Onmiddellijk daarna gaat iemand gehakt maken van die Democratische boef die veroordelingen heeft voor fraude en rijden onder invloed en die ooit eens zijn mes heeft afgelikt toen zijn mama niet keek.
Niet voor stemmen dus!

Het is kinderachtig; het is laag bij de gronds en het is naast de feiten praten.
Foei, Amerika!!

HET LEVEN IS ZOET ALS J'ER SUIKER OP DOET

Amerika is het enige land dat van barbarij naar decadentie evolueerde zonder af te stappen aan de tussenhalte van beschaving.
Zo dacht ik althans vele jaren over dit deel van de wereld.
Beetje onbeschoft, beetje betweterig ook want tenslotte had ik nooit een voet gezet op het Nieuwe Continent.

Sinds gisteren weet ik dat mijn beschouwing absoluut niet voorbarig was.
Want gisteren zijn we uit eten geweest.
In een restaurant met bediening nog wel!

Het was zondag en het was lunchtijd dus we reden wat rond en belandden uiteindelijk in IHOP.
Klinkt vlot en modern maar staat voor International House Of Pancakes en is waarschijnlijk gesticht in de 15de eeuw, de inrichting in acht genomen.
IHOP onderscheidt zichzelf van andere eetgelegenheden met het aanbieden van ontbijt de hele dag door. Ik snap het concept niet maar dat zal wel aan mezelf liggen.

Bij het binnenkomen wordt je een tafeltje aangewezen, krijgen de kindjes stiften om een spuuglelijke tekening in te kleuren en worden vier schreeuwerige menu's op de tafel gegooid.
Verder aanwezig: een enorme pot suiker en vier extra-large gietkannen met aardbeien - of bosbessensiroop, maple syrup en gewone siroop. (misschien had je wel ooit eens een gewone klant binnenwandelen, je weet het nooit).
Ik kreeg acute diabetes, type II bij het aanschouwen van zoveel zoetigheid maar gelukkig verscheen Henry schuin achter me en hielp me onmiddellijk uit mijn lijden.

Henry kwam de bestelling opnemen en was voorzekers een vaste klant van zijn eigen werkgever tijdens de laatste 25 jaar,
Overgewicht is een understatement eens je BMI boven de 50 zit en Henry pufte en zuchte en steunde een eind weg terwijl hij slissend op mijn kale knikker spuugde toen hij onze bestelling herhaalde,
Ik voelde zijn speeksel op mijn schedeldak branden en wenste dat ik nooit geboren was.

Op zijn aanraden bestelden we koffie ('kan dat zonder een smaakje,' vroeg ik, 'niet van die hazelnoot of vanilletroep' en Henry nam zich voor om de ontmoeting met deze rare snuiter vanavond in zijn dagboek te noteren), een Ice Tea ('niet gezoet' zei mama wat een hevig protest aan Enzi ontlokte. Alsof er geen suiker genoeg te vreten was) en verder hielden beide dames het beschaafd met een glas water en een sapje.
Zij wisten wat er nog zat aan te komen.

Alweer op gewichtige voorspraak van onze kelner van dienst, zou ik voor een Monster Cheese Burger gaan.
'Of ik daar frietjes, hash brown's, koolsla, pureeaardappeltjes of een hartstoornis bij wilde?'
Ik had alleen de frietjes begrepen door de hevige regenval op mijn hersenpan dus dat zou het dan worden.
'Cheddar, Mozarella, Mexican of tenenkaas?'
(Man, hou op met je gedoe; ik kan dit niet aan).
'De koe die de kaas heeft gemaakt, heet Bella. Of dat OK was voor meneer?'
Niet geheel zeker over deze laatste opmerking maar het was gewoon allemaal veel te veel keuze voor een rondje vlees tussen een hap brood.

Ik keek belangstellend toe hoe Mimi - met 20 jaar ervaring in The Land of the Free Cholesterol - haar bestelling plaatste en goochelde met 'on the side', 'extra toppings' en meer van dat fraais.
Kinderen pikken nieuwe gewoontes razendsnel op dus deze ouwe zag met een rooie kop aan hoe vlotjes het allemaal ging als je die codetaal maar beheerste.
Op zoek naar steun keek ik rond en het werd onmiddellijk een paar graden kouder in mijn hart.
Wie haalt het in zijn hoofd om zijn geliefde mee uit te nemen op een zonnige zondag naar een dergelijke tent? Wie haalt zijn hoogbejaarde moeder eens per maand op en parkeert haar achter een berg pannenkoeken waar The Hulk niet eens raad mee zou weten?

Toen kwam Henry aantuffen met onze schotels.
Monster, Fluffy dit en dat, Californian omelet, pulled pork, side dishes; ik hoorde het in Keulen donderen...

Ik proefde voorzichtig van zoveel overdaad; kreeg een hap van Mimi's bordje en probeerde Maya's wonderbaarlijke berg van overvloed en ik haat het toe te geven maar, man, was dat lekker!

We kregen de rekening, betaalden de 15% fooi voor Henry's maagring en ik wurmde me in de auto, tufte traag naar huis en bracht de rest van de namiddag in bed door terwijl mijn maag en ingewanden de onoverzichtelijke massa verzadigde vetten te lijf gingen.

Vandaag beslist om op dieet te gaan maar toch is daar dat zeurende stemmetje dat zegt dat die IHOP-zooi toch zo verdoemde lekker was.
Ik heb de autosleutels alvast verstopt voor mezelf....

VERKEERDE REGELS

En hoe gaat het er hier allemaal aan toe op de openbare weg?
Interessant om te zien hoeveel verschillen er mogelijk zijn terwijl de internationale wetgeving er wel moet voor zorgen dat we ons zonder al te veel moeite netjes gedragen op buitenlandse wegen.

Vooreerst, Amerikanen in the South West zijn uitermate hoffelijk.
Maak je nog maar aanstalten om je kleine teen van het voetpad op de rijweg te verplaatsen, dan stopt de aankomende chauffeur al 20 meter weg van je,
Pas achteraf kwam ik te weten dat hier ook flink wat eigenbelang speelde. Raak een zwakke weggebruiker met je moordvoertuig en je krijgt een batterij advocaten over je heen.
Het slachtoffer veinst een pijnlijke rug of een whiplash en jij betaalt voor de rest van je leven zijn of haar huis af.

Verder mag je aan de meeste stoplichten rechtsaf slaan door het rode licht.
Een hele uitdaging voor een heel gehoorzame Vlaming maar net zo goed geeft me het me elke keer een kick alsof ik iets tegen de regels aan het doen ben.

Wat ook een mooie is, zijn de kruispunten met een stoplicht aan alle vier de zijden.
Iedereen dient te stoppen en degene die eerst gestopt is, mag ook weer eerst vertrekken en heeft dus voorrang op alle anderen.
Het vergt wat oefening en er is nu en dan wel wat verwarring maar in dat geval komt de hoffelijkheid weer bovendrijven.

De schoolbussen dan, stoppen om kindertjes op of af te laden en dan gaat een heel arsenaal oranje knipperlichten aan (en weer uit natuurlijk, daar zijn het knipperlichten voor) en tegelijker tijd gaat ook een STOP bordje aan de zijkant van de bus naar beneden.
Op dat moment mag niemand nog passeren tot de laatste koter die zijn jas vergeten is en terug tot achterin moet lopen, veilig op het voetpad is.
Ooops, mijn boekentas
En mijn pet.
Ik heb er al wortel zien schieten in hun auto in de korte tijd dat ik hier ben...

Ook lekker handig is dat je op een rijweg met meerdere vakken gewoon kiest waar je rijdt. Rechts, midden, uiterst links; het maakt allemaal niet uit. Heel wat handiger dan het Belgische systeem waar je aan 90 klem zit op de middelste rijstrook (de aardappelen zijn gaar. Dat is vreemd; ik dacht dat ik rijst rook - maar dit geheel terzijde) achter een oude Datsun met een man met een gleufhoedje.

Het gaat er allemaal heel rustig en voorzichtig en galant aan toe naar mijn mening en toch heb ik hier al meer ongevallen gezien dan in mijn tijd in Afika en Azie tesamen.
Geen idee hoe dat komt helaas...

CULTUURSHOCK

En ik die dacht dat niets me nog kon verrassen.

Ik herinner me nog levendig de grensovergang tussen Algerije en Niger.
Diep in de Sahara is dat.
Een hoop stoffige en vervallen huizen waar de hele omgeving lethargie uitstraalt.
"Woon in zo'n gat," was het enige wat ik dacht toen ik de lokale shop aanschouwde. (vier La Vache Qui Rit's en twee blikken tonijn in eigen nat op het verder lege schap - ik kocht de hele voorraad).
Maar we stapten in de truck en reden verder, nagewuifd door lachende gezichten.

Vier jaar lang reed ik mijn achterafstraatje in Arusha uit - modder of stof naargelang het seizoen - en daarin vuile kindertjes, magere moeders die naar de markt geweest waren en een kromme boer met zijn koeien.
Het was absoluut niet de wereld waar ik in opgegroeid was maar het werd onmiddellijk en zonder enige twijfel een deel van mijn dagelijks bestaan; des te makkelijker omdat iedereen die rare blanke kende na twee dagen en een brede glimlach iedere ochtend opnieuw bij de routine hoorde.

In Myanmar is een regenseizoen pas een regenseizoen.
Het giet en stortregent dagen aan een stuk tot niets nog droog is.
Vlakbij ons huis, langs de grote weg, woonden mensen in hutjes die niet eens een zacht buitje buiten konden houden.
Binnenin moet alles klam geweest zijn; de vloer drijfnat.
Tel daarbij de muggen en de bewoners leefden waarschijnlijk in het voorgeborgte van de hel.
En toch was het niet aan hen te merken.
Dollen met de kinderen, een partijtje voetbal in de modder en iedereen scheen heel tevreden.

Door die positieve ingesteldheid ga je minder nadenken over de verschillen tussen jouw leven en het hunne en net daarom had ik dus nog nooit een cultuurshock ervaren.

Tot in Amerika dus,
Land of The Free.
Land waar alles mogelijk is; from zero to hero en meer van die peptalk.

We waren net aangekomen in Albuquerque en verbleven in een klein AirBnB huisje en zochten op zondag de buitenlucht en iets te eten op.
We belandden in The Frontier, Mimi's vaste stek uit lang vervlogen tijden.
Omdat kleine Zane een beetje vervelend begon te doen, ging ik een eindje wandelen met hem.
En toen, nooit verwacht dat dat hier zou gebeuren, kreeg ik 'm frontaal in mijn gezicht; een culture shock om U tegen te zeggen,

Op mijn kleine wandeling van nog geen tien minuten zag ik - op een doodse zondagmiddag - zoveel stille ellende, zoveel doffe blikken en zoveel verschil tussen rijk en arm, gezond en ziek, gelukkig en ten-einde-raad dat ik met mezelf geen blijf wist.
Er was de Afro-Amerikaanse man die zijn winkelkar verder duwde. Het ding miste een wiel en man en kar wisten helemaal niet waar ze heen gingen.
Een vrouw van middelbare leeftijd liep luid kakelend en in zichzelf pratend op en neer met een hele hoop kranten.
Uitgeteld in een portiek hing een meisje met roze en groen haar te bekomen van haar laatste shot terwijl aan de stoplichten een man zonder tanden stond te bedelen.
Er waren de illegale kinderen met hun moeder; vuile gezichtjes, gerafelde kleren en helemaal niet opgewassen tegen de winter die er langzaam aankomt.
Er was het dronken koppel dat ruzie maakte en het weer bijlegde op de tijd dat ik ze voorbij wandelde en er waren 'de anderen' - ikzelf incluis - die hier passeerden,
De korste afstand tussen de auto en de deur van The Frontier was een rechte lijn; plots waren we allemaal heel erg goed in wiskunde.

Het was deprimerend en confronterend en ik wandelde verloren terug naar ons tafeltje in de gezellige drukte van zij-die-het-zich-konden-permitteren.

En zoals alle geestelijke pijn ebde de herinnering beetje bij beetje weg.
Maar nu weet ik (eindelijk - helaas) ook wat een cultuurshock is.
Alleen had ik hem hier niet verwacht,,,

HOE EUROPEANEN OP DE AMERIKAANSE KEUKEN REAGEREN

Dit kon ik echt niet laten liggen....

DE AMERIKAANSE KEUKEN

... en dan heb ik het over het gedeelte van het huis waar maaltijden gekookt  opgewarmd worden.

We hebben flink wat huizen gezien en wat me opviel, was dat ze bijna allemaal een open keukenplan hadden.
Lekker makkelijk om met je gasten of de rest van het gezin te blijven praten terwijl je de zware taak van 'pizza in de microgolf' op je neemt.

Een gemiddelde keuken heeft een gasfornuis met vier kleine brandertjes waar maximaal een eitje kan op gebakken worden.
Vergeet het om daar een steak op te kleuren of wat te gaan wokken.
Onder dat fornuis zit dan een oven waar - voor Thanksgiving - een hele familie kalkoenen kan in worden klaargemaakt.
Persoonlijk heb ik er al aan gedacht om onze oven om te bouwen tot een sauna.
Plaats zat...
Boven het fornuis hangt een dampkap die alle bakluchtjes filtert (zou moeten filteren) en die dan - tot mijn verbazing - weer in de keuken/woonkamer spuwt.

Heel vaak hangt ook de microgolfoven boven het kookfornuis en onder de dampkap en betreft het hier nog maar eens een gigantisch model want tenslotte moeten er dagelijks chicken nuggets of fish fingers in grote aantallen worden opgewarmd.

Verder vinden we ook nog een koelkast/diepvries naar Amerikaans model terug. Gigantische deuren heeft zo'n ding want vruchtensap of melk wordt aangekocht in flessen van een gallon ofte 3.78 liter.
Ongeveer elk koeltoestel heeft ook een dispenser vooraan waar naar believen gekoeld water, ijsblokjes of gemalen ijs kan getankt worden. Zeer handig en nu al onmisbaar.

Tot mijn grote vreugde is ook elk huis uitgerust met een vaatwasmachine maar die is dan weer niet zo ruim is als alle andere kookapparatuur doet vermoeden.
Meeneemmaaltijden, plastieken bordjes, zilverpapier, fastfood-drinkbekers weet u wel.
Spaart heel wat op het afwassen (en doet je eruit zien als een cultuurbarbaar, maar daar hebben we het later over).

Niet in de keuken maar wel prominent aanwezig gezien hun enorme grootte vinden we ook nog de wasmachine en droogkast in het waskot.
Je kan er de kleren van het voltallige voetbaleftal in wassen en voor 1 keer ben ik akkoord met de slogan 'groter is beter'.
Een kingsize donsdeken of twee hoofdkussens; het gaat er vlotjes in en is na twee uur weer helemaal netjes en droog.

Het is allemaal even wennen maar ondertussen ben ik ook al een expert in crispy bacon in de oven en baked beans in de microgolf.
Het gaat snel bergaf met me...

AMERIKA IS 1 GROOT CLICHE (DEEL II)

Wat me vooral zorgen baart - en dat is al eventjes - is hoe gemakzuchtig het leven voor de consument wordt ingericht.
Kinderen worden opgevoed in een wereld waar alles onmiddellijk beschikbaar is en dat is volgens mij een perfect recept om tot een vadsig en lui resultaat te komen.

Hieronder twee voorbeelden die me oprecht shockeren,,,

DE EETGEWOONTES IN DEN AMERIQUE
Het is heel normaal om met vrienden uit eten te gaan en hierbij voor een bezoek aan Mc Donalds of Burger King te kiezen.
Eenmaal aangekomen kies je uit een menu zoals wij ook kennen in Europa maar hier kies je dan nog wat sides bij.
Aardappelpuree met vleesjus, mais in roomsaus, een kleine portie mac&cheese of anders wortel- en koolsla met meer suiker dan een grote Coca Cola.
Netjes aangegeven staat de hoeveelheid kilocalorien die je zo binnenwerkt.
Ik heb het nog niet nagerekend maar een gemiddeld hamburgermenu met een extraatje zoals hierboven en dan die gigantische frisdrankbeker die je ongelimiteerd mag bijvullen, geeft je waarschijnlijk genoeg ongezonde energie om een volledige dag door te komen.
Lekker en verslavend, dat dan weer wel...

Zoals in een vorige post aangegeven, kan je je menu dus ook oversizen wat je dan het voordeel geeft dat je na je bezoek voor drie maand aan een winterslaap kan beginnen en toch nog voldoende energie overhoudt eens het paarseizoen begint nadat je opnieuw wakker wordt.

Er wordt ook luidop geklaagd door de klant - voor de hele zaak - als je bestelling langer dan een minuut of drie, vier op zich laat wachten.
Individuen die zich hier aan bezondigen zijn meestal van het 'vollere' type en kampen waarschijnlijk met een acuut suiker- en vettekort.
Je wil ze niet zien ineenstuiken in de fastfoodtent want je zou al gauw een kleine vorkheftruck nodig hebben om ze weer op de been te krijgen.
Logisch dan ook dat de manager zich uitvoerig excuseert en er persoonlijk op toeziet dat de vrachtlading junk zo snel mogelijk aan de ontevreden klant wordt geleverd...


DE KOOPGEWOONTES IN DE USA
De auto is de grootste vriend van de gemiddelde Amerikaan en dat zullen we geweten hebben.
1 Keer heb ik toegegeven aan een drive through om te begrijpen wat dat nu allemaal inhoudt maar vanaf nu stappen we met zijn allen uit de auto en wandelen we de vier meter naar de voordeur, Kwestie van toch wat beweging te hebben voor we onze verzadigde vetten en geraffineerde suikers naar binnen beginnen te buffelen.

Helemaal achterover viel ik toen ook bleek dat je naar de bank kan via de drive through.
Raampje naar beneden en tegen een kastje praten terwijl je overschrijft, ik snap het niet,

Dat een apotheek zoiets invoert, zorgt dan weer voor minder besmettingen binnen het gebouw, neem ik aan....

HIER KAN SINT NIKLAAS EEN PUNTJE AAN ZUIGEN (DEEL II)

Het duurde eventjes voordat ik dit kon downloaden - internet is niet zo fantastisch voor een land als Amerika - maar hier nog een impressie van de Balloon Fiesta en hoe de lucht er meer dan 300 dagen per jaar uitziet...

HIER KAN SINT NIKLAAS EEN PUNTJE AAN ZUIGEN...

Voor ik door een kwezel of pilarenbijter van blasfemie beschuldigd wordt, toch maar snel duidelijkheid scheppen: het gaat hier niet om Sinterklaas die een Zwarte Piet gelukkig maakt maar wel om de stad Sint Niklaas die elk jaar een ballonfeest organizeert waar 'een paar tientallen' luchtballons de lucht ingaan.

Zoals in mijn vorige post al aangehaald, alles moet altijd groter zijn in de USA.
Daarom komen tijdens de eerste week van oktober ballonvaarders van over de hele wereld afgezakt naar Albuquerque.

Het was iets dat niet mocht gemist worden, aldus de trotse inwoners van onze nieuwe thuisstad en dus strompelden we deze ochtend om vier uur uit bed; stonden vervolgens anderhalf uur in de file in een staat die verder nog nooit van een fileprobleem heeft gehoord en kwamen net op tijd aan voor het nationale volkslied terwijl twee ballons met enorme Amerikaanse vlaggen traagjes opstegen.

Alle Amerikanen - al even patriotisch als een kluit Fransmannen met een alpino en een baguette - bleven stokstijf staan toen de eerste noten weerklonken en het was een absurd zicht om mensen aan het loket te zien stilvallen en golfkarretjes met zes passagiers zomaar te zien stoppen tot er uiteindelijk een daverend applaus weerklonk aan het eind van de Star Spangled Banner.

Voor de volgende twee uur, terwijl de zon stralend opkwam van achter de Sandia Mountains - gingen meer dan zeshonderd luchtballonnen van de grond (vreemd hoe moeilijk het is om een zin te bedenken waarbij het normaal klinkt dat een luchballon het luchtruim kiest).

Hieronder te bekijken hoe het er allemaal uitzag:

Het begon beschaafd

Toen werd het een beetje drukker...

En daarna was het hek helemaal van de dam...

Darth Vader en Yoda, met Belgische piloten!! (zie de vlag boven de mand van Yoda)

Politie en Bandiet

De koetsier moest de postkoets poetsen (5 X snel na elkaar zeggen)