Ten eerste reden we voor onze aankomst in Amarillo door een windmolenpark dat zijn gelijke niet kent. Alles is inderdaad groter... (enfin, u kent het promoplaatje al).
Alhoewel de halve zool/volgende president terug wil keren naar fossiele brandstoffen, staat Texas toch al een beetje verder.
Dankzij de ideale combinatie van wind en de enorme vlaktes staan er nu in Texas meer dan 10,000 turbines die samen 15% van de energiebehoefte van de staat invullen.
Om het geheel een beetje in perspectief te zetten: windenergie in Texas zorgt voor een capaciteit van 18,000 MW terwijl de totale elektriciteitscapaciteit in 2010 in Belgie neerkwam op 20,000 MW.
Als iedere Texaan elke dag een beetje bijblaast, kan heel Belgie van elektriciteit voorzien worden met de Texaanse windmolens alleen.
Meer naar het zuiden gingen we van hernieuwbare energie naar het oude werk.
Overal rondom the hoogweg zag je de ja-knikkers olie ophalen.
Terwijl de staat al meer dan honderd jaar olie bovenhaalt, is er in september van dit jaar een nieuw olieveld ontdekt in West Texas dat alle vorige records doet sneuvelen.
Sinds twee jaar was het bedrijf Apache in alle stilte land aan het opkopen en nu hebben ze eindelijk het nieuws wereldkundig gemaakt.
Verwacht wordt dat er drie miljard vaten olie zullen gepompt worden naast 75 triljoen kubieke meter aardgas voor een totale waarde van $8 miljard.
Het spreekt dat beide bovenstaande energiebronnen heel hard aan het lobbyen zijn voor hun deel van de koek en ik hou mijn hart al vast voor de aanpak van de nieuwe regering in januari '17.
Als laatste is The Lone Star State ook gekend voor zijn veeteelt natuurlijk.
We reden door enorme prairies waar duizenden koeien stonden te grazen; we passeerden langs bizonfarms en we zagen hoe de spoorlijn haltes had ingelast naast de boerderijen waar enorme silo's geladen werden met veevoer dat van honderden kilometers verder kwam.
Een indrukwekkende lap grond dus met een enorm potentieel.
Je moet er alleen willen wonen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten