LOCATION, LOCATION, LOCATION

Langzaam wordt me duidelijk dat "de Indiaan" die we kennen vanuit de boeken van Karl May niet echt bestaat.
In plaats daarvan zijn er honderden stammen die over het hele noorden van Amerika verspreid wonen.
Rond Albuquerque alleen al heb je de Isleta, de Zuni, de Santa Domingo, de Jemez en de Acoma samen met nog 14 andere stammen.

Met het idee in het achterhoofd dat een welgekozen locatie al de helft van de winst betekent, hadden de Acoma een stukje rots ingepalmd dat in onze moderne wereld miljoenen waard zou zijn.

We dachten dat het wel eens de moeite kon zijn om een kijkje te gaan nemen en we reden de snelweg op richting Los Angeles.
We passeerden door het Laguna reservaat waar de Native Americans naast een casino ook een wereldwijd bekend - althans volgens de reclameborden - hamburgerrestaurant waren begonnen en na  een uurtje rijden, kwamen we aan bij het cultureel centrum van Acoma ofte Sky City.

Een kilometer verder rees een imposant vierkant blok graniet de lucht in en daar hadden de Acoma beslist om te gaan wonen.

De wereldvermaarde Laguna burgers (nu ook een vestiging open in ABQ op 12th street en I40)

We werden vlotjes 66 dollar afhandig gemaakt, kregen een klevertje op 1 van onze smartphones (de andere mocht niet gebruikt worden voor onze spionage-doeleinden) en toen werd ons ook nog op strenge toon meegedeeld dat we in de pueblo (het dorp) geen foto's mochten maken vanwege de tradtionele dansen in de kerstperiode.

We werden in een bus geladen met een kluit andere toeristen, reden de steile helling op en wandelden traag door het dorp onder de leiding van Steve die een carriere als stand-up comedian of anders wel Sumoworstelaar gemist had.

* "We bevinden ons op een hoogte van 2,130 meter of anders gezegd drie seconden" terwijl we met zijn allen vervaarlijk dicht bij de rand van de steile kliffen stonden.

*"Er wordt ons wel eens gevraagd of wij Acoma nog buffalo eten.... ja hoor, maar dan alleen de vleugeltjes..."

De wereldvermaarde Amerikaanse Buffalo wings

We kochten het typische Indian Fry Bread, bekeken het al even typische pottebakkerswerk van de Acoma en na een uurtje nam Steven afscheid van ons bij de kerk waar we de laatste traditionele dansen van dit seizoen zouden meemaken.

Indian Fry Bread

Die Acoma maken er een potje van

Na een halfuurtje wachten waarbij we voortdurend Enzi en Zane in de gaten moesten houden - die verduivelde afgronden waar toch zo aantrekkelijk -, begonnen de dansen eindelijk.

Een jongeman wandelde de kerk binnen met een drum en begon aan een heel erg eentonig muziekstuk.
Alle mannen, vrouwen en kinderen van het dorp kwamen het gebouw binnengestapt op het trage ritme van de trommel, hop-stapten naar het einde van de kerk en keerden toen terug richting uitgang waar ze opnieuw rechtsomkeer maakten.
Na  een minuutje of vijf raakten we allemaal in trance van verveling en we besloten om niet de bus te nemen maar de steile afdaling per voet te maken.

Alweer een prachtig stuk van New Mexico's uitgebreide cultuur bezocht. Het blijft me hier verbazen...

EEN POTJE OUWE-UBEREN

Gedurende anderhalve maand nu rijd ik dagelijks door Albuquerque en pik de meest diverse passagiers af om die dan wat verder weer af te zetten (anders wordt het al gauw te vol in de auto).

Wat hebben we zo allemaal geleerd?

• het voordeel van deze job, ook al betaalt het ronduit slecht, is dat ik in deze korte periode meer geleerd heb over de US en The Duke City dan in mijn hele leven ervoor. Iedereen heeft wel een verhaal klaar - Amerikanen praten veel makkelijker dan Europeanen, lijkt me - dat je een nieuwe inkijk geeft op de zeden en gewoontes in dit enorme land.
• proefondervindelijk onderzocht: niet meer dan 15% van mijn medebewoners hebben een paspoort. Voeg daar nog bij dat het land opvallend op zichzelf focust in de media en dit vertaalt zich dan in stiltes als Europa genoemd wordt, of nog erger Belgie en het gesprek valt helemaal dood wanneer Tanzania ter sprake komt of Myanmar (net boven Thailand voeg ik daar dan altijd bij maar niet zeker of dat ook helpt).
• Haaks tegenover dat beperkte wereldbeeld staat dan de trotse houding die hoort bij de onwrikbare zekerheid dat het Amerikaans staatsburgerschap het beste is wat een mens kan overkomen. De gemiddelde Amerikaan is er rotsvast van overtuigd dat hun waarden en gedragingen de rest van de wereld strontjaloers maken.
  Daar ben ik dan weer niet zo zeker van maar ik hou netjes mijn mond. Een fooitje is altijd welkom...
• Het is slecht gesteld met de geografische kennis maar ook de rest van de wetenschap kan wel een extra duwtje in de rug gebruiken.
  Wat te denken van de net afgestuurde universiteitsstudente die de mist ziet die over de vallei hangt in de ochtend en hierbij besluit dat dat de rook is van de bosbranden in California.
  (gewoon je mond houden, Jan, zelfs geen sarcastisch antwoord verzinnen - je wordt elke dag iets wijzer dankzij die gozers).
• mensen uit Albuquerque zijn meestal niet trots op hun stad. Elke keer opnieuw komt de vraag "wat deed je in hemelsnaam besluiten om in Albuquerque te komen wonen?".
  Mijn antwoord dat ik het hier nog altijd reuze-aangenaam vind, verzacht dan weer hun pijn van in dit boerengat opgegroeid te zijn.
• Als laatste ook nog meegeven dat die stoere, alom gevreesde en gerespecteerde politiemannen eigenlijk wel je vriend zijn.
  Ik word opgeroepen en vind enkel een agent naast zijn auto en een verkleumd mevrouwtje dat een karretje met al haar bezittingen bijheeft.
  Mary moet een paar kilometer verder naar haar vaste stek bij een supermarkt waar ze haar "kamp' heeft gemaakt zoals ze zelf zegt en heeft last van haar benen.
  Mike heeft een Uber besteld (en daar dan ook op voorhand voor betaald want anders komt ie niet) en vraagt me of ik het niet erg zou vinden om Mary naar Smith's te brengen.
  Hij stopt me nog $10 toe voor de moeite en daar gaan we, Mary en ik.
  De echtgenoot van het mevrouwtje is gewond geraakt op zijn werk en dan maar meteen ontslagen - zo gaat dat dikwijls hier - en de maand erop stonden ze op straat. Echtgenoot ligt momenteel in het ziekenhuis en Mary gaat hem nu en dan eens bezoeken als ze iemand vindt die op haar rommeltje past. Ik denk aan de gescheurde plasticzakken met wat oude dekens en kleren in de koffer en verbijt mijn tranen.
  Mary wijst me de weg achterom de supermarkt en tussen de paletten en de afvalcontainers zet ik haar bezittingen af en geef ik haar de tien dollar van Mike. We hebben zelf niet veel momenteel maar er zijn er altijd die het slechter hebben...

ROOKSIGNALEN

In onze tijd, toen Indianen nog Indianen mochten genoemd worden, dachten we dat die kerels stug en zwijgzaam waren en eigenlijk alleen met elkaar in rooksignalen praatten.

Nu ik erover nadenk, ook alle Amerikanen en in het bijzonder Jack Nicholson dachten er zo over...

De grootste en meest bekende stam in het Zuidwesten, zijn de Navajo.

Makkelijk te herkennen aan de brede schouders; het eerder grote hoofd en de neerwaarts gebogen mondhoeken maken ze een groot deel uit van Albuquerque's diverse bevolking.

Aangezien de Native Americans hun lesje met die verduivelde blanken op de harde manier hadden geleerd, waren ze in het begin van de 21ste eeuw nogal op zichzelf en zo kwam het dat er slechts een handjevol blanken was die hun taal beheerste.

Dat zette een slimme officier tijdens WO II aan het denken...

"In plaats van boodschappen te coderen, die door te sturen en die dan weer te decoderen aan de andere kant van de lijn, kunnen we beter een stel Navajo indianen een potje met elkaar laten ouwehoeren", zo dacht onze vriend.

Hij legde het plan voor aan zijn oversten die het goedkeurden en onmiddellijk een club Navajo in dienst namen.

De kerels werden getraind en al snel bleek dat dit een verduiveld goed plannetje zou worden.

De Navajo taal heeft een zeer complexe grammatica; er worden verschillende toonhoogten gebruikt en na enkele testen bleek dat de Navajo een tekst van drie lijnen in 20 seconden konden omzetten in Engels terwijl de decodeermachines daar een half uur voor nodig hadden.

Daarnaast zoals eerder al aangehaald, zou de vijand waarschijnlijk nooit een blanke vinden die de taal voldoende beheerste om de boodschappen te ontcijferen.

Om ervoor te zorgen dat het gebrabbel helemaal onbegrijpelijk werd, voegde het Amerikaanse leger nog een extra beschermlaagje toe.

Een zilveren eikenblad bijvoorbeeld was een luitenant kolonel  en tot de dag van vandaag worden de woorden "gofasters" voor loopschoenen en een "ink stick" voor een balpen gebruikt in het Amerikaanse leger.

De Navajo droegen hun steentje bij en daar werden ze deze maand - meer dan zeventig jaar na datum - voor bedankt door de halve zool die hier de scepter zwaait.

Hij en zijn Witte-Huisteam slaagden erin om op de foto te gaan met een paar vertegenwoordigers van de Navajostam, net voor een portret van president Andrew Jackson, uitgerekend de kerel die de Indian Removal Act tot een wet maakte waardoor de Native Americans van hun land konden verdreven worden ten voordele van de blanke settlers.

Als binnenkomer kon het tellen...

Daarna slaagde de huidige president er ook nog in om alle Native Americans te schofferen door een senator van de Democraten het denigrerend bedoelde bijnaampje Pocahontas te geven.

De Navajo stonden erbij, keken er naar en deden er eens te meer het zwijgen toe.

En zo drijft onze machtshebber nu ook een wig tussen de oorspronkelijke bewoners van dit land en de latere immigranten, net zoals ie al gedaan heeft met de Mexicanen, de vrouwen, de LGBTgroeperingen, de media en zijn eigen republikeinen.

Intriest en razend gevaarlijk. Dat kom nie goed nie....

DON'T DRINK AND DRIVE. FIRST DRINK, THEN DRIVE!

Aangezien het motorseizoen er nu wel helemaal opzit en er toch brood op de tafel moet komen, ben ik officieel bevorderd tot Uber- en Lyftchauffeur en voer ik mensen van allerlei slag rond in The Duke City.

Het betaalt niet fantastisch, het is soms lang wachten op een nieuwe klant maar aan de andere kant heb ik in tien dagen meer geleerd over de US in het algemeen en Albuquerque in het bijzonder dan in de halve eeuw daarvoor.

Ik wist bijvoorbeeld wel dat de verzekeringspremies in New Mexico heel duur waren door het hoge aantal dronken chauffeurs op de weg (naast een flink aantal dat zonder verzekering rondrijdt) maar hoe precies DWI (driving when intoxicated) and DUI (driving under influence) werden aangepakt, daar had ik het raden naar.
(Het verschil tussen de twee verschilt een beetje van staat tot staat en gaat meestal om de toevoeging van 'onder invloed van drugs' naast de alcohol maar is niet van wezenlijk belang in het volgend verhaal).

Op het middaguur haalde ik een sympatieke jongeman op die het meteen op een uitgebreid geeuwen zette in de auto.
Bleek dat ie 'zichzelf wat in nesten had gewerkt' zoals ie aangaf in de aftastende fase van ons gesprek en dat ie nu twee fulltime jobs combineerde.
Vijf kilometer verder kwam het hele verhaal eruit.

Snooker wezen spelen, drie biertjes gedronken en aan de kant gezet door de politie.
Bloed getrokken en net boven het lijntje getekend.

Rijbewijs werd onmiddellijk ingetrokken, zonder proces, tot aan de veroordeling vier maand na de feiten en misschien ook nog even erna.
Onze knaap mocht een enkelband ophalen die ie voor vier maand moest dragen en die het alcoholpercentage in zijn zweet opmat.
$380 per maand op te hoesten voor het ding en dus ook geen druppel drinken in die vier maand.
Avond- en weekendklok werd ingesteld en werd door de GPS in diezelfde enkelband vastgesteld.

$2,000 boete en twee dagen effectieve gevangenis en dan is ie nog niet eens voor de rechter verschenen...

De werkgever wordt ingelicht en je komt met je tronie plus naam en schoenmaat op de social media van de politie.

Het is duidelijk dat New Mexico een zeer repressieve aanpak hanteert om het aantal verkeersdoden door alcohol in te dijken en misschien is dat wel de enige aanpak die werkt.

In het jaar dat we hier wonen heb ik nog nooit gereden met een glas op maar als ik ooit wat teveel zou ophebben, bel ik gewoon mezelf op als Uberchauffeur.
Ik doe het zelfs met plezier zonder een fooitje te ontvangen...

GO LOBOS GO

Gisteren was een hoogdag voor Albuquerque want de Lobos (de 'wolven') zouden een matchke American Football spelen tegen die van Utah.

Wat hebben we allemaal geleerd?

• zoals ongeveer alles in de States gaat het om marchandise en dat toont waar je precies staat op de denkbeeldige ladder van het fanatisme.
  Terwijl we aanschuiven voor een parkeerplekje zien we dat de die-hards al eerder aangekomen waren met hun RV's. De vlaggen waren uirgehangen, de jasjes fier gedragen en de lunch werd gegeten op de rood-witte stoeltjes met het logo van de Lobos achterop.
  Ik val lelijk uit de toon met mijn zwarte sweater van de Libya Desert Challenge. 
• elke bezoeker wordt gescreend en gaat door een metaaldetector maar tegelijk mag Enzi binnen met een metalen drinkfles waar je makkelijk een liter vodka in kwijt kan om er dan achteraf de schedel van een Utah supporter mee in te slaan.
• Ik wil wel een drankje en schuif aan na een hoogbejaarde en kromgebogen man die een weelderige haarbos in zijn oren draagt. Ook hij moet zijn paspoort tonen om te bewijzen dat ie ouder dan 21 is. De wet wordt strikt nageleefd want anders verlies je zo je licentie zegt de dame  van de bar.
• Ik krijg een armbandje om dat bewijst dat ik het op een zuipen mag zetten met een limiet van drie biertjes of glazen wijn (je krijgt een streepje op je armbandje iedere keer je een nieuwe consumptie ophaalt - helaas zorgt de prijs van zeven en een halve dollar voor een plastic beker met zure wijn ervoor dat ik mijn drankmisbruik tot 1 beker beperk).

• 
• we wandelen langs de andere stalletjes en kunnen kiezen tussen suikerspinnen, hamburgers en nacho's met kaas. Ik veroordeel de smaakpapillen van de Amerikanen maar maak onmiddellijk de bedenking dat de variatie van aangeboden snacks in Belgie waarschijnlijk niet veel beter is rond een voetbalveld.
• We gaan zitten op een metalen bank en zien andere mensen een zacht kussentje met rugleuning huren om hun imposante kont op neer te vleien.
  Ik lach om hun eerste-wereld-luxeprobleem maar verander van idee na tien minuten op dat ijskoude, veel te smalle en keiharde bankje.
• Ook al zijn de trappen in het stadium aan de hoge kant, toch ben ik verbaasd om te zien dat ongeveer de helft van de bezoekers het moeilijk heeft om die trappen af te dalen.
  Slechte knieen en heupen door overgewicht, besluit ik, terwijl ik een enorme portie nacho's met chemische kaas wegwerk zonder dat deze tegenstrijdigheid op mijn heupen werkt.
• Vier keer worden de militairen en de eerste-hulp-mensen in de bloemetjes gezet. De eerste keer gebeurt dat door een speech waar zij de eerste linie worden genoemd tegen vijandige aanvallen.
  Ik waan me in 1939 tijdens de toespraken van een man met een snorretje.
• op geregelde tijdstippen worden we aangemaand om naar de noord- of westzijde van het terrein te kijken.
  Ik heb geen idee hoe dat vast te stellen terwijl het bewolkt is maar ik zie iedereen rondom me zonder aarzelen in de juiste richting kijken.
  Er moet dus toch een manier zijn.
  Misschien hebben alle Amerikanen een ingebouwd kompas.
• er wordt een gigantische show gebouwd. Op een bepaald moment vliegen vier gevechtsvliegtuigen in formatie over terwijl er op het veld vuurwerk wordt afgestoken.
• De marching band - een soort fanfare die maniakaal door elkaar gaat marcheren om allerlei figuren uit te beelden - heeft drie leden die een beetje tegendraads zijn.
  Ik zie dat ze, terwijl ze aan de zijlijn staan te wachten voor hun volgende marsbevel, hevig beginnen te headbangen op een keihard nummer dat door de boxen schalt.
  De drie witte pluimen op de hoeden kunnen een volwassen struisvogel knockout slaan. Heerlijk zicht!
• tijdens de rust komen er 720 (zevenhonderdentwintig!) cheerleadertjes tussen 6 en 11 het veld opgelopen en dat is de reden waarom we hier zijn want we vinden Maya tussen al dat jong geweld.
• We zien een indrukwekkend rommelige maar o-zo-schattige vertoning die alle harten doet smelten.
• O ja, en het voetbal? Niets van gezien om eerlijk te zijn....

NOG EENTJE OM HET AF TE LEREN...

De eerste en laatste tours van elk seizoen gaan vanzelfsprekend naar de senior guides en zo kwam het dat ik mijn zeer gesmaakte (althans door mezelf) rol van motorgids achterliet en terug verbannen werd naar de camionette helemaal achteraan het peloton.

Om het geheel nog wat leuker te maken, vloog ik van Albuquerque naar Los Angeles met een tussenstop van drie uur in Las Vegas.
Om tien uur landde ik in de gokhoofdstad - vanuit het vliegtuig zagen we het hotel van waaruit een gestoorde ziel een week geleden vijftig mensen had neergeschoten - en nadat ik de bestelwagen met aanhanger en reservemotorfiets had opgehaald in LA, passeerde ik een uur of acht later opnieuw door Sin City, zij het dit keer op de autosnelweg.

Verder genoot ik van een oponthoud van vijf uur omdat er twee auto's gebotst hadden op de snelweg, reed ik mezelf nog eens twee uur vast in Salt Lake City en diezelfde nacht besloot ik om in de auto te slapen. Helaas was mijn slaapzak niet opgewassen tegen temperaturen onder min tien en om vijf uur 's ochtends zette ik verkleumd mijn weg verder, enkel om tien minuten later een hert aan te rijden, gelukkig zonder schade aan dier of bestelwagen.
Daarna verloor ik nog twee uur met een geblokkeerde rem op de aanhangwagen en om de reis helemaal memorabel te maken, reed ik de transmissie naar de Filistijnen op 700 kilometer van Chicago.
Ik spendeerde acht uur in een groezelige garage maar kreeg dan een vlot draaiend voertuig terug zonder dat de reperatie het bedrijf een cent gekost had.
De waarborg gold tot 100,000 miles en laten er nu net 98,000 op deze teller staan.

Om drie uur 's nachts strompelde ik de kamer binnen en de dag erop gingen Richard en ik op weg om alles klaar te maken voor de trip.

Om vier uur in de namiddag maakten we kennis met onze nieuwe gasten en toen zag alles er nog deftig uit.
Het duurt namelijk eventjes voor de maskers vallen maar al heel vroeg bleek dat we een wel zeer vrolijke bende getroffen hadden.
We hadden een 54-jarige overgrootmoeder in het gezelschap en een Fransman die geen woord Engels sprak (maar wel met iedereen praatte en zich nog verstaanbaar maakte ook.
In het Frans en met zeer zeer veel expressie).
Er waren verschillende koppels die wel een glaasje lustten en ook drie oprecht leuke Duitsers (stel je voor).
We hadden een Spanjaard, een Panamarees en een Argentijn, verder twee Ieren, de drie eerder vermelde Duitsers en de Fransman, twee Britten en tenslotte drie Australiers.
Iedereen reed op Harley Davidson's en zo hoort het ook op een Route 66.

Het was bitter koud in Chicago en 42 graden toen we de Santa Monica pier in Los Angeles opreden waar iedereen besloot dat het de trip van hun leven was.

THE FREEDOM TO BEING HURT

De Verenigde Staten hebben iets met hun grondwet en hoe sterk die verankerd zit in het dagelijkse leven.
Eigenlijk is dat niet meer dan normaal maar hier wordt er toch wel bijzondere aandacht aan besteed.

We hebben het een paar posts geleden al gehad over de hoeveelheid handwapens die hier in omloop zijn aangezien elke Amerikaan het recht heeft zich te verdedigen tegen boeven en ander tuig van de richel.
Dit alles zit vervat in The Second Amendment en je moet op weinig begrip rekenen bij de overgrote meerderheid van de Amerikanen als je hier aan probeert te tornen.

The First Amendment nu gaat over vrije meningsuiting (en daarin vervat de vrijheid van religie) en het feit dat je op een vredevolle manier je eigen mening mag kenbaar maken.
Opnieuw een feit waar niet aan geraakt mag worden aangezien deze tekst aan de basis van de Amerikaanse democratie ligt.

Allemaal mooi en wel maar daar staat de dag van vandaag iets veel bedreigender tegenover.
Iets wat ongrijpbaar en subjectief is; slijmerig en gemeen.

Maar al te vaak wordt iemand die zijn mening ventileert schaakmat gezet door de tegenpartij die zegt emotioneel geschokt te zijn door zijn of haar uitlatingen.
Je kan er niets tegen beginnen want hoe meet je hoeveel emotionele pijn je veroorzaakt hebt door je woorden.
Je punt verder verdedigen gaat ook al niet want dat zou een beetje het zelfde zijn als je hiel nog eens flink neer laten komen nadat iemand je al verteld heeft dat je op zijn tenen staat.

Een professor aan de universiteit gaf aan dat ie geen groepsdiscussie meer durfde te beginnen omdat er altijd wel eentje in de groep zat die emotionele stress voelde bij het onderwerp.
De professor zou starten met een verklaring (blanken voelen zich superieur over andere rassen) die geenszins zijn visie weergaf en zou dan vandaar wel zien waar het gesprek heenging.
Maar al te vaak was er al iemand die van in het begin geen onderscheid kom maken tussen het gekozen discussie-topic en de ideologie van de professor.
Nadat ie een paar klachten aan zijn broek had, is ie er maar mee gestopt.

Hetzelfde geldt ook voor de kritische zenders op TV. De huidige regering blijft maar hameren op het feit dat dit 'fake news' is en als je die mantra maar vaak genoeg herhaalt, gelooft een flink pak van de bevolking dat nog ook.

Gevolg is dat bepaalde bevolkingsgroepen die meestal enkel omgaan met gelijkgestemde zielen geen tegenstem meer horen en zo meer en meer overtuigd worden van hun eigen grote waarheid.
Een zeer bedreigende situatie voor een land dat zo heterogeen is als de USA dankzij de wereldwijde immigratie.

Binnenkort durft niemand nog zijn mond open te doen en vreten we allemaal dezelfde soort informatie. Voorgekauwde pap, zorgvuldig bereid door hen die het land in een bepaalde richting willen sturen...

ON THE ROAD AGAIN

En alweer dacht ik dat het te maken had met mijn ongelooflijke talenten en alweer was ik verkeerd.
Het bedrijf werd overspoeld door last minute bookings en had een acuut tekort aan gidsen.

Zo kwam het dat er voorgesteld werd dat ik samen met een collega een Wild West Tour zou begeleiden. Voordeel was dat we beiden net die tour achter de rug hadden maar toch stemde het me wat zenuwachtig.
Je wil echt niet een afslag missen met 15 motoren en een bestelwagen in je kielzog om dan die hele kolonne rechtsomkeer te moeten laten maken.

Alles verliep vlekkeloos en ik kreeg een nieuw voorstel op mijn bordje. 's Avonds zou er een afscheidsetentje zijn met de gasten, 's ochtends zou ik papieren en bestelwagen binnenbrengen op het bedrijf in Los Angeles om dan onmiddellijk naar Las Vegas te vliegen om een South West Canyon Tour te beginnen als hoofdgids.
Bij elke tour hoort een uitgebreid draaiboek waar je elke avond opzoekt waar je stopt, waar je lunch hebt en waar de moeilijke punten liggen maar aangezien deze tour nagelnieuw was, moest het allemaal een beetje op de tast.

Ik vloog naar Las Vegas, ontmoette de van-driver Randy en vroeg hem om de radio's zodat we die konden monteren op mijn Electra Glide en in zijn bestelwagen.
Het was Randy's eerste tour  en hij keek me niet begrijpend aan.
"Geen radio's meegekregen," was zijn droge antwoord.

Mijn keel werd al even droog .
De GPS dan maar, laten we de GPS monteren op de motor.
"Welke GPS?" vroeg Randy en ik kreeg een hartverzakking en een zenuwinzinking.

Ik belde de operations manager en de arme jongen die met een tiental tours op hetzelfde moment aan het jongleren was, werd heel stil.
"Vergeten mee te geven," was al wat ie kon uitbrengen.

We ontmoetten de gasten, namen ze mee uit voor een welkomstetentje dat op een drafje afgewerkt werd want ik wilde zo snel mogelijk routes gaan studeren.

Het werd een korte nacht want we moesten Las Vegas bezoeken (het 'Welcome to Fabulous Las Vegas' bord en de Harley Davidson Shop), we zouden stoppen aan de Hoover Dam (hoe rijd je daar binnen met een vloot motoren? Kan de bestelwagen met aanhangwagen mee naar binnen?), er moest een plaats gevonden worden voor lunch en ga zo maar door...

We waren met een klein groepje - zes motoren met ervaren rijders - en alles verliep op dag 1 volgens plan.
Mijn  vertrouwen groeide en iedereen had een goeie tijd.

Zoals gezegd bezochten we op dag 1 de Hoover Dam en reden we de prachtige route van Cool Springs naar het Wild West mijnstadje Oatman.
De dag erop kwamen we aan bij de Grand Canyon die we zagen in de ondergaande zon.
Op dag drie ging het naar Monument Valley waar we rondgeleid werden door een Native American en waar we de lokale specialiteiten proefden in een prachtige omgeving.
En verder ging het naar Moab waar we twee dagen bleven om Arches National Park te bezoeken.
Tenslotte zagen we Bryce Canyon tijdens een flinke storm en op onze laatste dag reden we via Zion National Park terug naar Las Vegas.

De Britten, Amerikanen, Zwitsers en Italianen hadden een prachtige tijd en ikzelf voelde me helemaal klaar voor een nieuw seizoen.
Toen kreeg ik een telefoontje voor een Route 66 in oktober als van guide. Dat pikken we nog mooi mee dan....