Translate

donderdag 23 februari 2017

OVER DE GRENS

We stapten uit de auto en gingen te voet Mexico binnen..

Helaas waren we enkel in 4th Street, Albuquerque en zouden we, terug buiten, zo meteen weer blootgesteld worden aan schreeuwerige reclameborden (Got HURT? Call Burt), een overdaad aan fastfoodrestaurants en een colonne van pasterige trucks maar nu zaten we nog eventjes veilig...

El Mezquite is een kleine keten van supermarktjes annex eterijen die zo weggeplukt lijken te zijn uit hun Mexicaanse omgeving.
Bij het binnenkomen werden we begroet met een warm "Olà" en de radio stond afgesteld op Kanaal Mechico waar heerlijk Spaans geratel werd afgewisseld met de vrolijke deuntjes van een Mariachi band.

We wandelden door gangen vol Mexicaanse specerijen, waren niet verrast te zien dat onze zuiderburen alles in een mais- of bloempannenkoek lijken te eten en konden afleiden aan de koeltoog met lopende meters vlees in alle vormen en hoedanigheden dat er carnivoren leven ten zuiden van ABQ.

Toen belandden we in het snackbarretje,
In een mengelmoes van gebroken Spaans (onze kant) en nog gebrokener Engels (de kant van de lieve, ronde mama's) bestelden we ongeveer het lekkerste maaltje dat we tot dusver gegeten hebben.
Hierbij dient vermeld te worden dat ik Mimi's 'soep van ingewanden' niet geproefd heb want mijn exploratiedrang kent ook zijn grenzen.
Mijn burrito met gehakt werd rijkelijk bedolven onder zure room, guacamole, verse groenten en gebakken jalapeno en kleine Zane smulde lekker van alles mee.

Hierbij is dit officieel een ander adresje dat we samen bezoeken.
Boek een vlucht, we zien er naar uit je hier te hebben!!


...werd rijkelijk bedolven onder zure room, guacamole, verse groenten en gebakken jalapeno ...

...belandden we in het snackbarretje...

...en konden afleiden aan de koeltoog met lopende meters vlees in alle vormen en hoedanigheden dat er carnivoren leven ten zuiden van ABQ...




zondag 12 februari 2017

ALTERNATIEVE FIJTEN

Nu we een nieuwe president hebben, zijn ook nieuwe gewoontes in voege getreden.
Eén daarvan is dat we het hier allemaal zo nauw meer hoeven te nemen met de waarheid en dat loopt langzamerhand flink fout, vrees ik.

De grondlegger van deze nieuwe cultuur is natuurlijk de halve zool zelf die kwistig strooit met overdrijvingen, verdachtmakingen en leugens.

In het vakje overdrijvingen vinden we heel veel cijfers. Je gooit een paar getallen op tafel tijdens een debat, geheel zonder achterliggende ondersteuning en die cijfers zullen dan wel een eigen leven beginnen leiden onder de goedgelovigen die hier helaas in grote aantallen te vinden zijn.
Voorbeelden hiervan zijn de kostprijs van zijn mooie muur die gebouwd zal worden tussen de US en Mexico en de schatting van het aantal bezoekers tijdens zijn kroning tot één van de machtigste mensen van deze aardkloot.

Voor verdachtmakingen heeft ie zijn favoriete slachtoffer en dat is dan de zeer, zeer oneerlijke media (volgens zijn eigen woorden).
Daar speelt ie dan graag in op samenzweringstheoriën en zegt ie bijvoorbeeld "hierover liegt de media en jullie weten allemaal waarom".
Nu weet ik helemaal niet waarom en samen met mij waarschijnlijk nog een paar miljoen Amerikanen maar tegelijker tijd zal er wel geen rook zonder vuur zijn en is het zaad van de twijfel geplant en al volop aan het kiemen.

Tenslotte hebben we ook nog de hele leugens en het is wetenschappelijk bewezen dat als een leugen zeven keer herhaald wordt, je het voor waarheid begint aan te nemen.
Wat ie eraan heeft, behalve dat het zijn ego streelt, weet ik niet maar onze machtige vriend blijft dus maar herhalen dat tussen de 3 en de 5 miljoen illegalen gestemd hebben en dan nog allemaal voor de andere kandidate. Op die manier zou ie dus de popular vote verloren hebben.

De hoofdprijs werd evenwel gewonnen door zijn raadgeefster die een ziekelijke adoratie voor de man vertoont.
Toen ze er op een bepaald moment op gewezen werd dat de woorden van de president geen morzel waarheid bevatten, kwam ze aankakken met de legendarische woorden "ja maar, wij hebben alternatieve feiten".
Voor je het weet, is er een alternatief feit voor onze ronde wereldbol en gaan we weer allemaal geloven dat we eigenlijk op een platte hamburgerschijf leven.
Lijkt me wel lekker...

Aangezien ik al even kortzichtig ben als dat zootje ongeregeld in het Witte Huis en daardoor aanneem ik dat ik enige juiste waarheid volg in de media, ga ik dan ook met veel vuur de feiten van de president ondermijnen en de juiste versie prediken.

Bij de gelovigen van de halve zool bots je dan op twee soorten mensen.

Zij die het zonder meer voor waar aannemen en die dan ook rotsvast overtuigd zijn dat de president en zijn gevolg altijd de waarheid spreken.
Aan die mensen kan je geen andere opinies verkopen.
Doe ze twijfelen - als dat al kan - en je ondermijnt hun hele reden van bestaan.
Een beetje zoals je kan praten als Brugman maar nooit een Getuige van Jehova van zijn versie zal kunnen doen afzien.

Bij het andere groepje - en daar hoort goeie vriend P bij - ligt het al wat moeilijker.
Zij beseffen dat ze de halve zool niet altijd letterlijk moeten nemen, ze volgen de politieke debatten en het nieuws maar ondanks al die feiten blijven ze toch  met tomeloze energie de nieuwe richting waarin dit land afglijdt,verdedigen.

En net daar begin ik ook te twijfelen over de criticasters die het nieuwe beleid constant afbreken.
Ik haal de feiten aan zoals ik ze ken van de eerder progressieve en linksgerichte media en confronteer P met verontwaardiging in mijn stem over wat de president er nu weer van gebakken heeft.
"Je hebt weer teveel CNN gekeken," zegt P smalend "en helaas zijn ze vergeten om te vermelden dat het Witte Huis gewoon verderzet wat onder Obama geinitieerd werd."
Ik sputter nog wat tegen maar nu met meer twijfel en eenmaal thuisgekomen probeer ik de feiten na te gaan.
Meer niet dan wel kom ik tot de conclusie dat de tegenstanders het spelletje ook volgens regels spelen waar ik helaas niet mee akkoord kan gaan.
Heel regelmatig wordt de waarheid op een dusdanige manier verdraaid of worden cruciale feiten verzwegen om op die manier tot een conclusie te komen die er heel negatief uitziet voor het huidige beleid.
Op die manier maken ze zich helaas ook schuldig aan het geven van 'alternatieve feiten', een term waar ze zo smalend over gedaan hebben en die natuurlijk te gek is voor woorden.

En zo blijft de fijt onder de vingernagel verder etteren tot het hele verziekte boeltje plots openspat en iedereen onder de smurrie zit...


woensdag 8 februari 2017

DE CITROEN BOL

De Nederlanders zijn de gelukkigen die nog altijd Johan Boskamp hebben om op terug te vallen als je eens een heerlijk plastische omschrijving over het voetbal wil horen, gespijsd met de nodige verzonnen woorden en verbasteringen.

In 2004 verloren wij Belgen helaas De Tovenaar.
Raymond Goethals, meer Brusseleir dan Manneke Pis kon zowel in het Nederlands als het Frans heerlijk loosgaan in zijn onnavolgbare stijl.

Het was 1994 en de Rode Duivels zouden naar de Verenigde Staten afreizen voor de wereldbeker.
Daar zouden ze volgens Raymond in de Citroen Bol spelen.
Wist hij veel - of kon het hem wat schelen - dat het eigenlijk de Citrus Bowl was.

Het is me altijd bijgebleven en zijn interview spookte dan ook de laatste week door mijn hoofd terwijl alles en iedereen rondom mij zich aan het klaarmaken was voor de Super Bowl (wat De Tovenaar waarschijnlijk zou aangepast hebben tot de Soeptaljoor)

De Super Bowl of de finale van het seizoen van de National Football League is het meest bekeken programma ter wereld.
Daardoor komt het ook dat een advertentiespotje van 30 seconden tijdens de wedstrijd ongeveer $5 miljoen kost.
De gemiddelde prijs van een ticket om de wedstrijd bij te wonen, ligt iets boven de $4,000 en varieert tussen $1,100 ergens bovenaan waar de duiven op je kop schijten tot $27,000 vlakbij de krijtlijnen waar je een grote kans maakt om een bal tegen je kanis te krijgen.

Ik vond het al bij al belachelijk dat kleerkasten van mannen, met een helm en schoudervullingen, zich in zo'n belachelijk balletbroekje durfden te wurmen.
Wat ook een rol speelde, was dat ik van het hele gedoe helemaal niks begreep.
Er werd heel wat afgerommeld op allerlei lijnen; het spel lag meer stil dan dat er gespeeld werd en er liepen vijf scheidsrechters op het veld. Dat alleen al was een waarschuwing want het gaf aan dat een ref op zijn eentje het waarschijnlijk niet allemaal begreep.

Toen werden we onverwacht uitgenodigd door Paul, een ware NFL fanaat die er zowaar plezier in vond om me de regels uit te leggen terwijl we naar het spelletje aan het kijken waren.
Er waren tortilla-chips en salsa; er was chili con carne - tenslotte wonen we in New Mexico - en om met de traditie van het lokale water-bier te breken, werd er zelfs een fles rood gekraakt.

Drie uren waren we zoet met vier kwarten van telkens vijftien minuten.
Halverwege het derde kwart, stond het 28-0 en was ik er nog meer dan voordien van overtuigd dat deze sport nergens heen ging.
Toen keerde het tij en begonnen de Patriots langzaam maar zeker de Falcons in te halen.
Tegen dan begon ik de spelregels ook een beetje door te hebben en deed ook de wijn zijn werk want ik werd meegesleurd door het enthousiasme van Paul en samen schreeuwden we de Patriots voorbij hun tegenstanders in een bloedstollende en historische finale.

De NFL heeft er een nieuwe fan bij en ik vraag alvast bij Sporza aan of ik misschien commentator mag worden.
Nu alleen nog wat nieuwe woorden verzinnen en dan komt dat wel allemaal goed...

zaterdag 4 februari 2017

LEVEN IN EEN WOESTENIJ

...en dan heb ik het niet over het gemiddelde - en totaal ontbrekende - gevoel voor auto-correctie van een Amerikaan want al wat in de gazet/op het internet/door een politicus verkondigd wordt, is per definitie waar.
Het moet leeg zijn, daarboven in die hersenpan.
En stil...

Neen, we hebben het vandaag over de semi-arid area waar New Mexico onder valt. Woestijn of bijna-woestijn, ik weet niet hoe dat correct vertaald wordt maar waar ik wel zeker van ben, is dat ik me serieus verkeken heb op dat hele woestijngevoel.

Eindelijk geen miljoenen muggen meer rondom je muskietennet en bijgevolg geen sprintje trekken naar het toilet in het midden van de nacht (niet te lang blijven zitten want je wordt lekgestoken),
Geen plensbuien en geen modderstromen meer, geen weken aan een stuk naar de wolken kijken,

Neen, meneer, New Mexico is gezegend met 300 dagen zonneschijn per jaar dus ik dacht al dat we in het paradijs zouden terecht komen.
Helaas is dat niet altijd het geval....

De positieve punten:

  • overdag lekker warm en 's nachts flink koeler om te slapen.
  • geen zweterige Sai Gon of Yangon temperaturen maar droge warmte
  • je kan tegen de deur van een politieauto plassen en tegen dat oom agent is uitgestapt, is alles opgedroogd. Weg is het bewijs van een misdrijf.
  • je hoeft niet af te drogen, borden en bestek zijn na een kwartiertje droog.
De eerder niet zo positieve punten:
  • je lippen, handen, voeten barsten letterlijk open van de droogte, Het alternatief is overal lotion op smeren; iets waar ik een godsgruwelijke hekel aan heb.
  • overal - OVERAL - zit statische elektriciteit op. Gooi de deur van de auto dicht en je denkt dat je op de elektrische stoel zit. Haal een deken uit de droger en het knettert als een haardvuur,
  • leg een appel op de fruitschaal en twee dagen later vind je een verschrompeld oudje terug.
Maar goed, het is januari en de laatste drie dagen ben ik met Master Zane op stap geweest in T-shirt en op teenslippers en dat kan je niet overal ter wereld.

Het voordeel ook van Albuquerque is dat je een halfuurtje rijdt, achterom de Sandia Mountains in, en dat je sneeuw hebt tot in maart - zo heb ik me laten vertellen -.
En dat is precies wat we vorige week hebben gedaan.
De hele kleuter- en lagere klas in de auto geladen en in twintig minuutjes rijd je van een milde winterdag naar een halve meter sneeuw,

babies mogen gebruikt worden als verdediging in New Mexico






ik vraag me nog altijd af wie we net gemist hebben. Een uit de kluiten gewassen Coyote? Of dan toch een Mexicaanse wolf?