DE CITROEN BOL

De Nederlanders zijn de gelukkigen die nog altijd Johan Boskamp hebben om op terug te vallen als je eens een heerlijk plastische omschrijving over het voetbal wil horen, gespijsd met de nodige verzonnen woorden en verbasteringen.

In 2004 verloren wij Belgen helaas De Tovenaar.
Raymond Goethals, meer Brusseleir dan Manneke Pis kon zowel in het Nederlands als het Frans heerlijk loosgaan in zijn onnavolgbare stijl.

Het was 1994 en de Rode Duivels zouden naar de Verenigde Staten afreizen voor de wereldbeker.
Daar zouden ze volgens Raymond in de Citroen Bol spelen.
Wist hij veel - of kon het hem wat schelen - dat het eigenlijk de Citrus Bowl was.

Het is me altijd bijgebleven en zijn interview spookte dan ook de laatste week door mijn hoofd terwijl alles en iedereen rondom mij zich aan het klaarmaken was voor de Super Bowl (wat De Tovenaar waarschijnlijk zou aangepast hebben tot de Soeptaljoor)

De Super Bowl of de finale van het seizoen van de National Football League is het meest bekeken programma ter wereld.
Daardoor komt het ook dat een advertentiespotje van 30 seconden tijdens de wedstrijd ongeveer $5 miljoen kost.
De gemiddelde prijs van een ticket om de wedstrijd bij te wonen, ligt iets boven de $4,000 en varieert tussen $1,100 ergens bovenaan waar de duiven op je kop schijten tot $27,000 vlakbij de krijtlijnen waar je een grote kans maakt om een bal tegen je kanis te krijgen.

Ik vond het al bij al belachelijk dat kleerkasten van mannen, met een helm en schoudervullingen, zich in zo'n belachelijk balletbroekje durfden te wurmen.
Wat ook een rol speelde, was dat ik van het hele gedoe helemaal niks begreep.
Er werd heel wat afgerommeld op allerlei lijnen; het spel lag meer stil dan dat er gespeeld werd en er liepen vijf scheidsrechters op het veld. Dat alleen al was een waarschuwing want het gaf aan dat een ref op zijn eentje het waarschijnlijk niet allemaal begreep.

Toen werden we onverwacht uitgenodigd door Paul, een ware NFL fanaat die er zowaar plezier in vond om me de regels uit te leggen terwijl we naar het spelletje aan het kijken waren.
Er waren tortilla-chips en salsa; er was chili con carne - tenslotte wonen we in New Mexico - en om met de traditie van het lokale water-bier te breken, werd er zelfs een fles rood gekraakt.

Drie uren waren we zoet met vier kwarten van telkens vijftien minuten.
Halverwege het derde kwart, stond het 28-0 en was ik er nog meer dan voordien van overtuigd dat deze sport nergens heen ging.
Toen keerde het tij en begonnen de Patriots langzaam maar zeker de Falcons in te halen.
Tegen dan begon ik de spelregels ook een beetje door te hebben en deed ook de wijn zijn werk want ik werd meegesleurd door het enthousiasme van Paul en samen schreeuwden we de Patriots voorbij hun tegenstanders in een bloedstollende en historische finale.

De NFL heeft er een nieuwe fan bij en ik vraag alvast bij Sporza aan of ik misschien commentator mag worden.
Nu alleen nog wat nieuwe woorden verzinnen en dan komt dat wel allemaal goed...