VREETGEWOONTEN

Styrofoam and plastic fork,
Fluffy bun with yummy pork.
Dr. Pepper free refill,
Heart attack and early kill.

Tons of trash with every meal,
Pizza's size of giant wheel.
Coke and Sprite enormous slurp,
Hickup, barf and bloated burp.

No recycling, just throw away
Enormous steak that makes you sway.
Add one dollar and then supersize,
Clothed veins and pressure rise.

Environment? There's plenty space.
Famine? Part of human race.
Diabetes? That's bad luck.
Early dead? Fuck, fuck, fuck

(Eigen werk alvorens ik bezwijk aan dichtslibbende aders en hersenverweking)

BUFFALO SOLDIER

We kennen het nummer allemaal, geschreven en gebracht door een man die ons veel te vroeg heeft verlaten maar waar gaat dit nu allemaal over?

We gaan terug naar de tijd waar de Afro-Amerikanen in het noorden vrij waren maar geen toekomst konden opbouwen en het zuiden waar de slavernij net was afgeschaft.
De zwarten in het noorden hadden misschien wel wat basis opvoeding genoten maar hadden er geen idee van hoe de Native Americans behandeld werden.
Er was een algemene concensus dat die roodhuiden wilden waren die niet gecorrigeerd konden worden dus veel nuances waren niet voorhanden.
De zwarten in het zuiden waren al lang blij dat ze geen slaven meer waren, hoewel dat voor velen nog meer op papier het geval was dan in de realtiteit.

Op dat moment in de geschiedenis, zoals bijna iedere keer gebeurt, kwamen twee evoluties die gelijk liepen maar zeer verschillend waren elkaar tegen.
Enerzijds was er de honger naar meer kanonnenvlees om de blanke kolonisten te vrijwaren van de aanvallen van de Indianen.
Anderzijds waren ook de Afro-Amerikanen op dat moment vragende partij voor een jobje want de doorsnee blanke Amerikaan wilde geen zwarten op zijn erf en was daarnaast toch een beetje ongerust door de plotse instroom - vooral in het zuiden - van goedkope werkkrachten. (waar hebben we dat nog gehoord maar dan in deze tijden?)

Dus werden in 1866 de wetten goedgekeurd om het negende en tiende cavalerie-regiment op te richten dat enkel zou bestaan uit soldaten met een afrikaanse achtergrond. Daarna werden ook nog vier infanterietroepen opgestart en de weerstand tegen het hele plannetje was zo groot dat sommige blanke officieren liever degradeerden dan een zwart regiment te leiden.

De Buffalo Soldiers werden door de Native Americans gezien als de menselijke incarnatie van de bizon. Het kroezige haar deed ze denken aan het dier en volgens de overlevering vochten ze ook even medogenloos.
Het werd een naam die met trots gedragen werd door elk lid van de regimenten.

De Buffalo Soldiers werden vooral ingezet in het zuiden en trokken mee westwaarts met de kolonisten die op zoek waren naar nieuwe plaatsen om neer te strijken.
In totaal werden bijna 200,000 Afro-Amerikanen ingelijfd en ze stabilizeerden de hele South-West tot op het eind van de negentiende eeuw toen er een meer stabiele vrede met de Native Americans werd bekomen en de soldaten geen rol van betekenis meer speelden....

Bob Marley vertelt hiermee het verhaal van de man die het land dat hem onderdrukt, eigenlijk mee heeft helpen opbouwen en veilig maken.
Heel herkenbaar allemaal want eenvoudig te transplanteren naar zoveel plaatsen op zoveel verschillende momenten in het verleden en zelfs nog in het heden...

DE GOUDEN KORAAL

Al sinds onze aankomst in de Verenigde Staten had vriend Paul ons aangeraden om The Golden Corral eens op te zoeken.
Niet alleen omwille van de innerlijke mens maar ook om de lokale fauna en flora te aanschouwen.

Aangezien we een zeer budget-bewust leven leiden (en geloof me, het is kwalitatief gelijk aan ons vroegere leven; alleen vergt het soms wat meer uitstellen en wat minder onmiddellijke-behoefte-bevredigend gedrag), was de tijd nu rijp om uit eten te gaan in de lokale afspanning van de keten.

We hadden namelijk via de post een aanbod gekregen dat niet te weigeren was.
Ongelimiteerd eten, frisdrank en koffie incluis voor ons vieren - en 8 en 10 kunnen eten als volwassenen - voor iets van een 18 euroots, je kan het niet laten liggen, zeker als je er een gratis levend-museumbezoek bijkrijgt.

Wij dus om drie uur in de namiddag, volgens het onnavolgbare bioritme van Master Zane, naar het buffet.
Bij het binnenkomen, werd onmiddellijk duidelijk dat we ons in een parallel universum bevonden.
De rij die aanschuift om te betalen is een doorsnede van de onderbuik van Albuquerque.
De kassier, zeer vriendelijk en beleefd, doet de rij aangroeien tot enorme proporties, enkel en alleen omdat hij de lokale munten en briefjes niet onder de knie heeft en er uren over doet om het correcte wisselgeld te overhandigen.
Ik maak me de bedenking dat de manager misschien iemand anders op deze positie zou moeten zetten totdat een furie de open keuken uitstuift en de arme jongen uitmaakt voor het vuil van de straat in een sappige mix van Spengels.
Ze zwaait met een selder - het wapen dat ze in haar hand had toen het potje in de keuken overkookte - en spuwt haar woorden uit.
Mijn collega's in de wachtende rij kijken niet op van hun smartphone; ze zijn in hun eigen buurt wel wat meer gewoon,
Een manager leidt de dame (tattoo's in de hals) onder zachte dwang terug naar haar werkplek. Hier mag je het nog zo hard verknallen; je jobje raak je zo snel niet kwijt.
Het wordt me ook duidelijk dat ze niemand in voorraad hadden die een betere kassier zou zijn...

We kiezen een tafeltje en een andere, hele lieve maar evenzo hele trage jongen komt ons verzekeren dat hij ons spoedig bestek en drankjes zal brengen,
Wij gaan ondertussen kijken wat het restaurant te bieden heeft en dat is heel wat gezien de zeer goedkope kost voor dit alles.
Er is een salad bar, een afdeling met allerlei soorten vlees, er zijn pasta's en pizza's en natuurlijk een Mexicaanse hoek.
Verder zie ik vijf soorten taart en ontdekken de kinderen tot hun grote vreugde een chocoladefontein met enorme aardbeien en Marshmellows.

We besluiten ons bordje vol te laden - ik kan Enzi ervan weerhouden om met de chocoladefontein te beginnen als voorgerecht - en eenmaal aangekomen aan onze tafel is er nog geen spoor van onze vriendelijke ober met het bestek.
Ik ga zelf op onderzoek uit, vind wat ik nodig heb en een vol kwartier daarna komt de jongen opdagen.
Hij is duidelijk in de war dat ie ons al vork en mes heeft gebracht en verdwijnt stamerend opnieuw om de drankjes.

Het voordeel aan een buffet is dat je lang kan blijven zitten en dat heb ik dan ook met veel vreugde gedaan.
Rondom ons was het een gaan en komen van zowel kleurrijke als troosteloze figuren en ik keek mijn ogen uit,
Obesitas was al zeker het sleutelwoord maar die lichaamsvorm kwam dan weer in een waaier van verscheidenheid.
Nooit eerder zag ik zoveel verschillende rassen als vandaag.
Er waren de kogelronde Afro-Amerikaanse dames met een derriere als een bijzittafeltje die hun eigen lijzige lingo gebruikten om hun kinderen een standje te geven (I tol' you if you kids was not behavin', I would kick your fat black asses) naast de uitgedijde Mexicaanse mama's - je zag aan de 18-jarige dochters met zware make up hoe mama er vroeger moet uitgezien hebben - en die ratelden dan aan 1 stuk door tegen hun kroost in een staat van constante bijna-hysterie.
Vier Aziatische jongens waggelden binnen. Nauwelijks 20 jaar oud schatte ik ze maar met een levensverwachting van 30,

De meth heads uit Breaking Bad kwamen ook langs. Puisterige koppen op een uitgeteerd lichaam. Waarschijnlijk hun eerste degelijke maaltje in een week.
Ook hun dealers kenden deze plaats. Patserige mannen met tattoo's in hun gezicht. Piercings door de wangen. Hanekam. Broek tot verder onder de bilspleet (gelukkig wel ondergoed).

Een cowboy zat broederlijk naast een familie Native Americans.
Ik vroeg me af of ze zouden praten.
Cowboyhoed op een speciaal bijgeschoven stoel. Boots met hakken die door het hele restaurant weerklonken toen de man traag naar het vleesstation wandelde, Gebogen benen en geruit hemd.
Verus:
De norse gezichten met de mondhoeken naar beneden gericht. Vader een langere gevlochten paardestaart dan de dochter. Pratend in hun eigen Navajo-taal.

Net voor vier uur was er nog even opschudding.
Op dat uur begint namelijk de avondservice met enorme en ongelimiteerde lappen biefstuk op de grill.
Als je net voor vier binnenraakte, dan had je al dat lekkers aan de goedkopere lunchprijs en dus was het plots een duwen en trekken aan de kassa.

Ik hou zeker de bonnetjes in onze brievenbus in de gaten want hier wil ik nog terugkomen.
Een spotprijsje voor lekker eten en een gratis antropologische trip door New Mexico....