EEN STUKKIE RIJDEN (DEEL II)

Toen kleine Zane alsnog onverwacht Amerikaans staatsburger werd na 15 maand papiermolen, besloot de familie Chen dat een weerzien dringend gewenst was en onmiddellijk werden er tickets naar Taiwan geboekt.

De enige die niet mee mocht wegens nog altijd geen officiele reisdocumenten, was ondergetekende.

Het was al lang geleden dat ik nog eens onderweg was geweest en ik maakte wilde plannen om wat meer staten van de USA aan mijn lijstje toe te voegen.

Aangezien dit Zane's eerste paspoort was, moest het aan 1 van de landsgrenzen opgehaald worden en daarom maakten we een afspraak met de dames en heren immigratiebeambten van een kantoortje in Tucson, Arizona waar het wachten waarschijnlijk zo lang niet zou duren als bij de drukkere grensovergangen.

We laadden alles en iedereen in de auto en in iets minder dan zeven uur reden we de 720 kilometer naar Tucson. We stopten 1 keer om te tanken waarbij ik zelfs de enige was die uit de auto stapte.

De rest bleef gewoon liggen/hamgen/zitten/slapen; ze zijn onderhand gewend aan de afstanden van Amerika.

Arizona is net als New Mexico een woestijnstaat en onderweg zagen we een bord dat aangaf dat het een lekkere 42.7 graden Celsius was.

Op dag twee reden we naar de paspoortmannetjes en waren we getuige van een heel apart toneelstuk dat me ei zo na een hartstilstand bezorgde.

We misten twee documenten volgens hun richtlijnen maar tijdens onze discussie moesten de heren net zo goed toegeven dat a) de documenten niet op de lijst op het internet stonden en b) de lijst op internet als bindend kon beschouwd worden.

Een catch 22 dus want we hadden gehandeld zoals opgedragen maar toch konden we geen paspoort krijgen voor Master Zane.

Of we de dag erop toch maar eens konden terugkomen?
Gelukkig hadden we wat veiligheid ingebouwd en op dag drie spendeerden we drie kwart van de dag in het kantoortje waar onze input op geen enkel moment werd gevraagd maar waar op het eind dan toch het paspoort werd overhandigd.

Daarna verloren we nog drie kwartier toen bleek dat iemand Mimi's papieren meegenomen had naar huis en tenslotte reden we naar Phoenix.

Na een onrustige nacht werd uiteindelijk het gezin naar de luchthaven gebracht en begon ik aan mijn trip die me ik-weet-niet-waar zal brengen...

Daarover later meer.