Ik was heel vroeg vertrokken om San Francisco in te rijden voor de ochtendspits maar het mocht niet zijn.
40 km buiten de stad waren alle vier de rijvakken al vol en uiteindelijk had ik een uur extra nodig om bij de Golden Gate Bridge uit te komen.
Eerst passeerde ik over de Oakland Bay Bridge ($5, dat beloofde voor later) en langs de San Quentin staatsgevangenis waar Johnny Cash ooit van leer trok tegen de instelling tijdens een live concert.
Binnen de muren nota bene.
Nog een geluk dat ze hem die dag niet hebben gehouden wegens smaad en laster.
Daarna ging het door de Robin Williams tunnel die aan beide zijden in mooie regenboogjes was geschilderd aangezien San Fran gekend is als de homo-hoofdstad van de USA.
Ik vond het een beetje jammer dat een gevierd acteur enkel een zielig tunneltje naar zich genoemd kreeg maar stiekem was ik toch ook een beetje bevreesd voor een mogelijke stampede van de andere kant van de tunnel. Met die Williams weet je tenslotte nooit...
En verder ging het, eindelijk over de Golden Gate Bridge waar niet zoveel bijzonders aan te zien is maar die om-welke-reden-dan-ook vandaag gratis was.
Ik parkeerde in down town SF en wandelde door de charmante straatjes tot aan Pier 39.
Daar was het dat een kolonie zeeleeuwen hun heil hadden gezocht na de aardbeving van 1989.
Luidruchtige huurders waren het maar de stad had er toch maar weer mooi een attractie bij.
Het grootste deel van de kolonie was tijdens dit seizoen verkast naar koudere of warmere wateren (dat ik het niet meer weet en dat het er niet erg toe doet) maar gelukkig waren een paar van de vrolijkerds gebleven om hun contractuele verplichtingen na te komen.
Ook Alcatraz was van hier te zien maar een bezoekje zal voor een andere keer zijn.
Nu was de tijd gekomen om aan het echte werk te beginnen.
Ik reed opnieuw over de Golden Gate Bridge en moest alweer niks betalen terwijl ik ondertussen op de radio hoorde dat een enkeltje vanaf volgende week zomaar eventjes acht dollar zou kosten.
Bedoeling was om Route 1 te volgen, langs de kustlijn en helemaal naar het noorden van de States.
De mooi onderhouden weg kronkelde door pitoreske vissersdorpjes, ging daarna steil bergop en leidde me langs kliffen met een prachtig zicht om tenslotte - daar waar een kustweg aanleggen onmogelijk bleek - meer naar het binnenland te kronkelen door naaldwouden afgewisseld met dorpjes die je zo aan Zwitserland deden denken.
Het zicht veranderde om de vijf minuten en ik keek mijn ogen uit.
In Fort Bragg stopte ik om Glass Beach te bezoeken.
In tijden toen het allemaal zo nauw niet stak, werd afval gewoon in zee gedumpt. Een deel van dat afval bestond uit glas en dat spoelde dan weer aan op het strand met dit tot gevolg:
We zijn nu een paar jaar verder en de Homo Touristicus heeft lelijk huis gehouden. Elke bezoeker besloot een stukje glas mee te nemen - of een hele emmer - en nu was er letterlijk niets meer te zien.
Wel waren er honderden mensen op het strand die allemaal aan het zoeken waren naar dat laatste kleurtje.
Absurd.
Ik reed verder naar Eureka, maakte kamp op de parking van de lokale Walmart tussen een paar mobilhomes en ging naar bed.
Om 11 uur werden we allemaal wakker gemaakt door een jongen van de beveiliging omdat we er niet mochten overnachten.
We reden een paar kilometer verder naar de parking van een Target-winkel die ondertussen gesloten was en gingen terug slapen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten