EEN TOEVALLIGE ONTMOETING

Je ontmoet kennissen of vrienden op de meest onverwachte plaatsen.

Toen ik in het begin van de jaren '90 een klein dorpje ergens in Rajasthan, India verkende liepen we er plots Kurt, een vaste klant van De Kokodril tegen het lijf.

Zoals beschreven in een post van een jaar geleden ontmoette ik Mark uit Amerika in een verborgen hoek van Vietnam en daarna opnieuw in een restaurant in Yangon, Myanmar, een paar duizend kilometer verder.

De meest magische ontmoeting echter deed zich voor toen ik Los Angeles verliet en zeer tegen mijn zin drie uur moest doorbrengen in Phoenix, Arizona.
Je bent tenslotte op weg naar huis en de totale duur van de vlucht is minder dan twee uur.
Logisch dan dat je niet nog wat meer tijd wil verliezen met een tussenstop.

Ik wandelde op mijn gemak - tijd zat - naar de gate waar ik zou inschepen en mijn oog viel op een Afrikaan die er niet uitzag als een Afro-Amerikaan.
Waar het verschil zat, daar ben ik nog niet achter, maar de jongeman zag er niet Amerikaans uit.

"Hij lijkt wel verdacht veel op Lelo, de Tanzaniaanse wereldreiziger," dacht ik toen ik dichterbij kwam.
Ik maakte een klein ommetje achter zijn rug door en zag een Tanzaniaanse vlag geborduurd op zijn rechtermouw.
Op het gevaar af om een stalker genoemd te worden, boog ik nog wat verder voorover en zag een T-shirt van Chile-to-Kili, de fietstocht die Lelo ondernomen had en die je kan nalezen tussen de links op deze site.

Lelo en ik stonden elkaar een beetje emotioneel aan te kijken want we waren goede vrienden geweest in Arusha en hier, zoveel duizenden kilometers verder, kruisten onze wegen opnieuw.
Lelo was op prospectie voor zijn safaribedrijf in Tanzania en was op weg naar Denver.

We hadden tien minuutjes om bij te praten en toen vertrok mijn vriend opnieuw.

Een wonderlijk toeval!!

THE WILD WILD WEST (DEEL III)

In San Fransisco ga ik op zoek naar de Doc Martens winkel (het zal wel de nostalgie van de jaren '80 zijn) en ik ontdek dat een zware Harley Streetglide niet het beste vervoermiddel is voor San Francisco.

De motoren zijn gemaakt voor lange afstanden over Amerika's Interstates maar stellen teleur op de heuvels en voor de talrijke stoplichten van deze mooie stad.
Ik maak er gelijk een testrit van op de Harley waarvan de rijder klaagt over de harde vering en doordat het monster in glitters is gespoten (ik heb de indruk op een gigantische discospiegelbol rond te touren in de late namiddagzon) krijg ik aan alle stoplichten complimentjes over de prachtig mooie machine die de mijne is.
Amerikanen en stijl, het zal wel nooit wat worden...

We verlaten de stad onder de Golden Gate bridge door en rijden verder naar Highway 1/101.
Deze weg kronkelt langs de oostelijke kustlijn (de 101 is de snelweg die meer rechtstreeks gaat maar soms lopen ze parallel) en wordt als 1 van de mooiste wegen ter wereld geroemd.
Ons britse team ziet het even anders: Als je een stukje zee hebt gezien, heb je het allemaal gezien.

Waar onze stops voordien vooral bestemd waren voor het drinken van koud water, houden we nu halt bij barista's om de innerlijke mens wat op te warmen. De kust is fris en bewolkt maar het is heerlijk weer om te rijden.

We bezoeken de elephant seals op het strand (wat is de nederlandse naam voor deze giganten? Zeekoe misschien?) en overnachten in Monterrey en Pismo beach vooraleer we verder afzakken naar het zuiden via Malibu beach waar de rijken der aarde wonen en de Santa Monica Pier als symbolisch eindpunt van deze wondermooie rit.

De motoren worden binnengebracht op het bedrijf en 's avonds gaan we een laatste keer uit eten met de hele club en blijven we te lang hangen in de bar van het hotel.
De dag erop stap ik op het vliegtuig, moet ik helaas voor een vlucht van twee uur overstappen in Phoenix en drie uur wachten en kan ik daarna eindelijk na zeven weken het gezin weer in de armen sluiten.

Twaalf dagen thuis nu en daarna vertrek ik opnieuw voor een maand maar deze keer als tourguide...

THE WILD, WILD WEST (DEEL II)

We verlaten Monument Valley met 520 km voor de boeg en aangezien we voor de zeer grote groep op de eerste helft van de tour twee gidsen op motoren meehebben, wordt Rui, de Portugese gids naar de bestelwagen verbannen en mag ik aan de kop van het peloton sleuren.

Algauw ben ik erachter dat dat harder werk is dan ik dacht.
Bedoeling is om er een constante snelheid op na te houden zonder dat je de hele groep losrijdt maar te traag mag dan ook weer niet want anders knallen er achterin wel een paar verstrooide zielen op elkaar.
Verder moet je de GPS in de gaten houden - geen enkele gids heeft zin om met rode kaken rechtsomkeer te moeten maken naar de gemiste afslag -, zitten de twee andere gidsen constant te tetteren in je koptelefoon, moet je ervoor zorgen de rem zo weinig mogelijk aan te raken om een accordeoneffect op je volgers te voorkomen en moet je constant in je spiegels kijken om te vermijden dat je binnen tien dagen alleen in Los Angeles aankomt.

Het is heet maar de weg is prachtig en we bereiken Bryce Canyon heelhuids.
Vroeg in de ochtend rijden we naar de canyon voor de zonsopgang en daarna rijden we over een indrukwekkend mooie weg door Zion National Park.
Tenslotte gaat het verder in 1 ruk naar Las Vegas waar we een rustdag hebben.
Voor de gasten althans want voor ons loopt het allemaal een beetje anders.
Rui stapt op het vliegtuig om een andere tour te beginnen en we hebben een afscheidsdiner met twee derden van de groep die ons verlaten.
Op dag twee van ons verblijf in de gokstad komen er zes nieuwe mensen ons vervoegen; twee koppels en een vader en dochter.
We maken ze wegwijs in de zeden en gewoontes van rijden in groep en hebben 24 uur na het afscheidsdiner een welkomstetentje.

En alweer rijden we, deze keer naar een plaats waar we zo snel mogelijk doorheen willen.
Death Valley ligt 86 meter onder zeeniveau en heeft met een top van 56 graden Celsius een verdiende stek in de heetste plaatsen ter wereld.
Tijdens onze doortocht bereikt het kwik slechts 45 graden maar toch is iedereen opgelucht om de gigantische heteluchtoven te verlaten.

We bereiken de Eastern Sierra Nevada's en hoger en hoger gaat het tot in het idyllische skistadje Mammoth Lakes waar we de nacht doorbengen in temperaturen die heel wat aangenamer zijn.

Het vooruitzicht om Yosemite National Park te bezoeken maakt me extra vroeg wakker en net zoals elke dag maak ik de schermen en de koplampen van alle motoren schoon en kijk ik de olie na; alleen gebeurt het deze keer in het schemerdonker met een zaklamp.

Het park ontgoochelt niet en via prachtige wegen doorkruisen we een prachtig stukje Amerika.
We geven iedereen de kans om zich wat op te frissen in het hotel terwijl ik de reservemotor uit de aanhangwagen rijd en opnieuw gaan we op pad, deze keer om El Capitan te bezoeken.
Onderweg zien we nog een berin met jong aan de andere kant van de rivier en daarna staan we met zijn allen te turen naar het enorme blok graniet die bijna 900 meter loodrecht imposant staat te wezen.

Na een minuutje zoeken hebben we drie kleine stipjes in het vizier.
Twee klimmers staan op een richeltje en de derde klimt beetje bij beetje in hun richting.
Deze atleten zullen binnen een uurtje of twee hun hangmat aan de rots vastmaken en wat energierijke voeding naar binnen werken, (misschien moet er eentje van hen zijn behoefte doen wat in een plastiekzakje moet gebeuren vanwege andere klimmers beneden hen) en na een korte nacht zullen ze hun gevaarlijke avontuur verder zetten.

Van de woeste natuur in Yosemite gaat het naar 1 van de meest interessante steden van de USA.
We bereiken San Francisco om vier uur op een zondagnamiddag maar toch is het een heksenketel.
Nerveus stuur ik de brede aanhangwagen door smalle straatjes met fietsers aan de ene en geparkeerde wagens aan de andere kant maar we bereiken het Hiltonhotel zonder kleerscheuren.

Ook al is hier een rustdag gepland, toch moeten we vroeg uit bed want we gaan Alcatraz bezoeken.
Een indrukwekkende rots is het met een al even indrukwekkend verhaal.
De rest van de dag hebben we vrijaf maar morgen rijden we naar de kust voor wat een prachtige rit langs de kustlijn moet worden...

Zion National Park

Martin, de Duitse slager neemt drie weken vakantie per jaar en dan stappen hij en zijn vrouw elk op een motor om een stukje te rijden. Zoals een hardwerkende zelfstandige kan ie overal en onmiddellijk slapen..

Monument Valley

45 graden in Death Valley

een korte stop in Zion National Park

ik wil een groepsfoto maken maar besluit eerst mijn schaduw te fotograferen.
Ondertussen wil een onbekende vrouw mijn toestel nemen zodat ik ook op de foto kan.
Plots word ik aangevallen door een ratelslang.

El Capitan, 900 meter loodrecht de hoogte in

Alcatraz

THE WILD, WILD WEST (DEEL I)

Back to back zoals dat heet in het Engels.
In de praktijk betekent dat dat je 's avonds een afscheidsfeestje bouwt in de bar van het hotel met je Route 66 gasten en dat je veel te lang blijft hangen omdat het tenslotte zo'n leuke bende was
- Bloednuchter, dat dan weer wel -
en dat je de ochtend erop op kantoor verwacht wordt om je bestelwagen, de aanhangwagen, de reservemotorfiets en alle andere zooi af te geven en te laten controleren om dan in 1 vloeiende beweging een nieuwe bestelwagen, aanhangwagen, en ga zo maar verder....

Terug naar hetzelfde hotel dan maar waar nog een paar zombies van de vorige avond rondzwerven terwijl we de nieuwe gasten verwelkomen, deze keer voor een Wild West Tour.
Met zijn 29-en zijn ze deze keer op 19 motoren en dat is wel een hele bende.
Zeven Italianen zijn erbij die geen woord Engels praten, vier Fransen, acht Britten, vier Brazilianen, twee Spanjaarden en twee Duitsers.

1 Van de Duitsers kaapt onmiddellijk de hoofdprijs weg door aan te geven dat ie nog nooit op een motor heeft gezeten; laat staan gereden.
Na de eerste dag met alle mogelijke gevaarlijk geklungel dat bij iedereen voor kippenvel zorgt, wordt de brave man de keuze gelaten om de tour te verlaten of om een auto te huren en ons op die manier te volgen.
Zeven lange dagen, tot in Las Vegas, heb ik een zwarte Mishubi tegen de aanhangwagen plakken omdat de man me onder geen beding uit het oog wil verliezen.

We rijden Palm Springs binnen op de eerste avond en trakteren de groep op een welkomstdiner in een Italiaans restaurant.
Stefano, de Amerikaanse gids van Italiaanse afkomst, heeft een ander idee over hoe een mens zich voeden moet en we eten een heerlijk driegangenmenu terwijl de gasten elkaar wat beter leren kennen.

De dag erop vertrekken we voor een prachtig weggetje dat ons door het mijnstadje Oatman voert om dan via een kronkelende weg in Cool Springs te belanden.
Adembenemende uitzichten en een test voor de rijders die hun machine in de hand hebben.
We hebben ook grote blij dat de Duitser vier wielen onder zijn kont heeft en aan tien kilometer per uur achter de zwaarbeladen bus de helling opkruipt.

We rijden voor eventjes op Route 66 maar dan tegen de richting en onze gasten kopen alle mogelijke prullaria met de magische twee cijfers erop.
Uiteindelijk bereiken we de Grand Canyon. We gaan naar de zonsondergang kijken en doen ons daarna te goed aan veel te veel steak.
Ik was mijn kleren van de laatste tien dagen om twaalf uur 's nachts en wordt door twee verschillende Nederlandse dames gevraagd of ik misschien niet een kwartje op overschot heb voor de droogkast. Mijn idee over de zuinigheid van onze Noorderburen bereikt nieuwe hoogten.

's Ochtends vroeg is iedereen nerveus voor de trip in de helicopter en deze keer raak ik wel in 1 van de zeven kisten die klaarstaat voor een onvergetelijke trip over de Grand Canyon.

Een uurtje later rijden we weer, deze keer naar Monument Valley waar we in de late namiddag met een jeep rondgereden worden terwijl een Native American broer-en-zusterpaar ons uitleg geeft over de Navajo-gebruiken.

Mexicaans voetstalletje net achter het hotel.

de weg waar Forrest Gump moe wordt en zijn looptocht eindigt