WAT DOET EEN MENS ZOAL WANNEER HET ZOMERT (DEEL VI)

En zo regen we dag na dag aan elkaar met veel te veel kilometers en veel te weinig slaap. De route was besteld door onze gasten en niemand bij ons op het bureau had erop gewezen dat het allemaal wel een hele afstand was.

Elke middag stopten we - bij voorkeur - bij een Aziatisch restaurant waar ik dan heel ostentatief met de credit card van het bedrijf betaalde voor 36 man. Het had wel iets, mag ik zeggen.
's Avonds bezochten we dan meestal een Harley Davidson store waar tientallen T-shirts per persoon aangekocht werden om mee te showen in Jakarta, Daarna was er buffet voorzien en de kilo's vlogen er aan bij de gids van de groep.

Doordat we zoveel afstand moesten overbruggen en doordat onze vrienden een totaal ander tijdsconcept hadden dan wijzelf, vielen alle extra bezienswaardigheden die we voorzien hadden in het water. En laten het nu net die extraatjes zijn waarvoor ik had ingetekend.

We knipten Yellowstone National Park van de rit (geen kans om een Grizzly te zien of een kudde buffalo's) , Beartooth Pass (een fenomenale motorroute door Wyoming en Montana) haalde de tijdslimiet niet en werd dus afgevoerd en toen we Mount Rushmore zouden bezoeken (die presidentkoppen uitgehakt in de rotsen, weet je wel), bleef de totale groep - en dat waren meer dan honderd Indonesiers - voor drie uur hangen in een legendarische HD store en bezochtten we Mount Rushmore dan maar op een drafje. Niet dat het hen wat kon schelen; ze waren hier om te rijden en om souvenirs te kopen.

Uiteindelijk kwamen we met de hele groep zonder noemenswaardige incidenten en helemaal zonder accidenten aan in Milwaukee waar de legendarische Harley gebouwd werd sinds 1903 wat nu precies 115 jaar geleden was.
Gedurende de hele trip had ik totaal niet door dat er in Milwaukee wel wat te gebeuren stond. We reden de stad in en overal, letterlijk overal zag je Harley's.
We vonden de parking van het Hilton hotel en toen we de parkeergarage inreden, moesten we naar de zesde verdieping cirkelen want alle plaatsen waren al ingepalmd door duizenden en duizenden motoren.

Het zouden drie dagen van feesten worden zonder op een motor te zitten en daar was het wel eens tijd voor....

zo ziet dat eruit, in formatie rijden

Kijk mama, zonder handjes

Ook in Sturgis geweest, net na de legendarische dagen waar het dorpje voor een week groeit van 7,000 inwoners naar 500,000 bezoekers.

En die knakkers maakten 's nachts ook nog rijst in hun rice cooker die ze meegebracht hadden van Jakarta!

Afton, Wyoming waar de hertengeweien over de straat groeien....

de legendarische Bear Tooth Pass

Yellowstone NP

WAT DOET EEN MENS ZOAL WANNEER HET ZOMERT (DEEL V)

Bill stond er ook een beetje besluiteloos bij en toen meldde 1 van de Indonesiers dat hij wel een internetverbinding had en dat de hele groep met zijn allen op Whatsapp zat.

In het gezelschap van het busje dat afgeslagen was, hadden we namelijk ook een jongeman die de tour volgde in een Mustang muscle car.
Papa en mama waren naar de USA afgezakt en hadden gelijk een motor gekocht - dat leek hen beter dan er eentje te huren - en hadden er voor het zoontje onmiddellijk maar een sportwagen bij gekocht.
Het joch studeerde in de States en moest toch op tijd in de les raken, niet?

We verwittigden de jonge knaap dat we benzine en water nodig hadden en hij was duidelijk van plan de opdracht goed uit te voeren want toen ie drie kwartier later kwam aanvlammen, stonden de remschijven van zijn bolide roodgloeiend.
"160 per uur op deze smalle weggetjes," zei hij trots tegen papa terwijl hij het water uit het miniscule koffertje haalde. De ouders keken hun zoon trots aan terwijl ik enkel kon denken aan onmiddellijk ontslag en een lijk als die kerel ook maar 1 keertje te laat geremd had.

We zetten onze tocht verder, 700 km is een flinke afstand en we hadden meer dan twee uur verloren, en belandden in het pikdonker op een snelweg met zes vakken.
Ik hield er flink de vaart in en neuriede liedjes om wakker te blijven. Toen ik na vijf minuten vals geneuzel nog eens in de spiegels keek, zag ik enkel een zwart gat achter me.

Ik was erin geslaagd om de hele groep kwijt te spelen!

Ik probeerde de radio maar dat was ook al geen oplossing en vertraagde uiteindelijk tot 40 km per uur. En daar doemden ze op, gespreid over alle vakken zag ik motorlichten dichterbij komen. Toen ik daarna via de radio ook nog vernam dat we het hele zootje weer bijeen hadden gedreven, voerde ik de snelheid op tot 120 km per uur en om 10 uur 's avonds landden we stikkapot in Salt Lake City,
Dat 1 van de andere groepen pas om 1.30 's nachts aankwam, was een magere troost,,,,

WAT DOET EEN MENS ZOAL WANNEER HET ZOMERT? (DEEL IV)

We verlieten het bedrijf en ik had voor het eerst in mijn leven 23 motoren achter me aan. Daarna volgde een busje met de bagage en tenslotte een passagiersbusje voor de dames die het achterop te koudwarmsaai zouden vinden in de volgende paar dagen.

Ik had radiocontact met de busjes en de eerste paniekaanval kwam al na de eerste stoplichten.
"De helft van de groep is knal door het rode licht gereden," zo klonk het dus we stopten, bezetten drie vierden van de tweevaksbaan en ik legde het bestaan van verkeerslichten uit aan mijn clubje,
We gingen de autosnelweg op en binnen de kortste keren had ik een lint van meer dan twee kilometer achter me aan, zo werd me gemeld.
Ik vertraagde tot 50 km per uur maar toch slaagden twee revolutionairen erin om te onstnappen. Ze werden al snel weer gevat en toen gingen we koffie drinken en een toiletstop houden.
Op het afgesproken uur stond ik samen met drie rijders klaar om te vertrekken. De rest van de groep was in geen velden of wegen te bespeuren.
Een halfuurtje later hadden we een goed gesprek over op tijd komen en iedereen knikte begripvol maar het hele verhaal ook maar enigszins serieus nemen, dat deed geen kat; dat zag je meteen.

En verder ging het door de Mojavewoestijn waar zelfs de tropen van Indonesie tegen verbleekten want tegen zoveel warmte waren mijn nieuwe vrienden niet opgewassen.
Uiteindelijk haalden we het tot de Harley Davidson store in Las Vegas waar een ongeziene aanval op de koopwaar werd ingezet,
Ik begon in te zien dat we hier niet het klootjesvolk van de eilandengroep met ons mee hadden maar dat het allen zeer kapitaalkrachtige zakenmensen waren.
Helemaal duidelijk werd het toen ik Sandya, een jongeman die in Frankrijk had gestudeerd, wees op de afgeprijsde artikelen.
"Daar zal niemand naar omkijken," zei hij meteen, "niemand in deze groep wil de indruk wekken dat ie goedkope spulletjes koopt omdat ie zich de rest niet kan veroorloven."
Ik heb mijn ogen goed opengehouden in de volgende HD-shops en inderdaad, iedereen liep in een wijde boog om de kortingen heen...

We reden over de Strip in Las Vegas, mijn nieuwe vrienden luid toeterend, en haalden uiteindelijk dag 1 zonder noemenswaardige incidenten....

Dag twee boezemde me angst aan want we zouden 700 km overbruggen naar Salt Lake City. Ik hield er een strikt tempo op aan, zowel op de snelweg als bij de stops en mijn exotische vrienden begonnen me al een klein beetje te haten.

En toen verknalden we het zelf nogal flink.
We reden door een afgelegen stuk weg, ver van de beschaving, en heel vaag kon ik Jennifer horen klagen dat ze zonder diesel zou vallen en dat ze af zou slaan naar de snelweg.
Ik riep, schreeuwde en toeterde dat ze de groep niet zonder water en zonder benzine (we hadden een jongedame op een Sportster met een klein tankje in de groep) kon achterlaten maar Jennifer noch Bill in het tweede busje hoorden mijn smeekbeden.

Ik stopte met de groep op een reststop letterlijk in het midden van nergens en vroeg me nerveus af of we wel een plan B hadden.
Er was geen netwerk voor de telefoon en voor de radio's waren we te ver van elkaar verwijderd.

Uiteindelijk zag ik een wit busje in de verte opdoemen. Bill had het gesnapt!!
Hij had wat water en benzine van Jennifer overgenomen en kwam ons nu uit de nood helpen...
Bill stopte en ik vloog hem zowat om de hals. Hij bekeek me niet begrijpend aan - het was zijn eerste trip - "het water, Bill, iedereen gaat kapot van de dorst! En benzine voor Ita's fiets!"
"Dat had ik moeten doen, juist," zei Bill, "niet aan gedacht, sorry."
Ik bleef glimlachen want iedereen stond ons met droge lippen aan te kijken maar diep van binnen smeedde ik het plan om Bill te slachten zodat we zijn bloed konden drinken voor we met zijn allen van de dorst omkwamen in 45 graden.

De Indonesiers haalden begrijpend hun schouders op, zo'n toestanden kwamen wel meer voor in hun land.
In plaats van te gaan zitten mokken of te panikeren, draaide Romy het volume van zijn radio een beetje op en werd zowaar een feestje gebouwd,
Dat was de spirit!!

WAT DOET EEN MENS ZOAL WANNEER HET ZOMERT (DEEL III)

En toen begon dus het avontuur waar ik al zolang naar had uitgekeken...

In Los Angeles zou ik samen met Steve en Laura, de twee meest ervaren gidsen, zomaar eventjes 96 Indonesiers oppikken die op 72 motoren van LA over Milwaukee naar Chicago wilden fietsen.

We stapten The Crowne Plaza binnen en toen ik een concierge zag die met handen en voeten iets probeerde uit te leggen aan onze toekomstige klanten terwijl ondertussen een andere groep hem aan de mouw trok, kon ik niet anders dan de vergelijking met Fawlty Towers maken.

Maar dan wel op veel grotere schaal...

Overal stond bagage, bij voorkeur voor de ingang en voor de liften; overal waren mensen druk in de weer met heen en weer lopen en op luide toon vragen afvuren naar landgenoten die zo ver als mogelijk van ze af stonden.
Ondertussen werd de koffiestand belaagd, alsook de receptie, de bar en eigenlijk gewoon iedereen die er wat westers uitzag en misschien kon helpen met wat orde te scheppen in deze oerknal.

De moed zonk me in de schoenen en ik plande om stilletjes de aftocht te blazen en een moestuintje te beginnen om de hoek maar toen werd ik meegezogen in een tornado die twee weken zou aanhouden.
Het was dramatisch en hilarisch; het was zenuwslopend en heerlijk en op het eind van de tour gaf ik mijn naam op om hetzelfde volgend jaar te doen met 300 Oezbeken of 600 Noord-Koreanen of wie er dan ook zou opdagen.

We hadden een zaal afgehuurd en dreven onze vrienden in de koraal en zoals ze zelf zegden, gebruiken ze "rubber time" in Indonesie dus alles liep al in het honderd voor we eigenlijk begonnen waren.
We hadden bijvoorbeeld een plan om iedereen in een EagleRider-motorjas te krijgen en daarvoor hadden we voor iedere groep een 'pasjas' in elke maar klaar gelegd.
Als je wist wat je maat was, dan konden we je een jas uit de dozen geven.
Het plan hield twintig seconden stand en toen viel iedereen de dozen aan. In geen tijd was de hele zaal omgetoverd in een kluwen zoals je enkel op Black Friday kon zien.
Ik had mijn lotgenoten gewaarschuwd voor dit scenario maar niemand had mijn woorden serieus genomen.
Als enige stond ik dan ook te genieten van de wanorde terwijl mijn collega's tevergeefs verwoede pogingen deden om het zaakje alsnog te redden.
Uiteindelijk had iedereen een jas en kregen we nog een paar saaie speeches van de presidenten van de Harley Owners Group van achtereenvolgens Jakarta, Sulawesi, Bali, Java en nog een paar eilanden van een zakdoek groot.

Op dag twee zou het echte werk beginnen.
We moesten 72 keer uitleggen wat allemaal afgetekend moest worden op het huurcontract, we moesten iedereen op zijn motor krijgen ("Neen, je mag die andere niet nemen omdat je het kleurtje leuker vindt, zo werkt dat niet") en toen zouden we dus een troep motorrijders op de Californische Interstate loslaten die in eigen land de rotonde naar de verkeerde kant nemen omdat dat korter is en die denken dat verkeerslichten eerder een richtlijn dan een regel zijn....

Het kon niet leuker worden.
Dacht ik...

toen luisterden ze nog....

WAT DOET EEN MENS ZOAL WANNEER HET ZOMERT (DEEL II)

Iemand op het bureau had op een blauwe maandag het rittenplan opgesteld en blijkbaar had die persoon nog een eitje met me te pellen want na de laatste Route 66 kreeg ik er onmiddellijk nog twee voor de wielen.

Ik vloog naar Chicago en had het geluk te mogen samenwerken met Brandon. Hij was 33 maar zag er 18 uit (en moest zijn identiteitskaart elke keer bovenhalen als ie een biertje wou bestellen).
Brandon was een vrolijke jongen die desondanks zijn opgewekte natuur niet helemaal op zijn gemak was op onze tours. Het was te druk; we kwamen teveel door grote steden, zo vond ie.

Algauw begreep ik de reden hiervoor.

Brandon was een gids op vlotten- en op paardentochten.
Op de vlotten zouden ze de Coloradorivier afvaren voor een volle maand zonder ergens aan te meren bij een dorpje, laat staan een stad.
Als iemand ziek werd of gewond raakte, moest een helicopter ingeschakeld worden.
Brandon legde me uit hoe een enorme diepvrieskist op een apart vlot werd meegezeuld en hoe ze een plan plus de voorraden bijhielden want die kist kon echt maar een minimaal aantal seconden open elke dag; anders was al het ijs halverwege al gesmolten.
Elke avond zette Brandon en zijn team alle tenten op en kookten ze een maaltijd voor hun gasten; elke morgen nog voor het licht werd, moest het ontbijt klaargemaakt worden en werden de vlotten weer geladen.

Opnieuw hadden we een goeie trip zonder incidenten en op drie dagen voor het eind keek ik mijn vlucht na. De boeking was een dag te vroeg gepland en we vonden geen vrije plaatsen meer om terug naar Chicago te vliegen.
Ik had een afscheidsfeest met de groep, ging om 2 uur 's nachts naar bed om vier uur later in de luchthaven van Los Angeles klaar te staan om te vliegen.
Er zat drie uur tijdsverschil op en ik botste ook nog eens tegen een vertraging en een verkeerskluwen aan.
Uiteindelijk stormde ik de meeting met de nieuwe groep binnen met mijn koffers nog in de hand en minder dan taalf uur na het vaarwel, probeerde ik nieuwe namen op 22 gezichten te plakken.

Opnieuw reden we de 4,800 km naar LA en toen mocht ik drie dagen naar huis.
Wat daarna zou volgen, kon niemand voorspellen.....

WAT DOET EEN MENS ZOAL WANNEER HET ZOMERT

Een writer's block van een paar maand, het is ook iets om mee uit te pakken.
Eerst gebeurde er niet voldoende om over te vertellen; daarna was er niet voldoende tijd om te vertellen over alles wat er gebeurde.

Vanuit Milwaukee, Winsconsin tijdens eindelijk eens een vrije dag, zal uw reporter het wazige verleden van de laatste vier maanden proberen te reconstrueren.

En wazig is/was het want als je de hele dag op een motortje rijdt, heb je tegen het eind van de dag wel eens een paar vliegen in je oog. (Of misschien gebeurde dat in de bar achteraf, daar ben ik niet meer zo zeker van).

We vertrokken in mei met een gemengde groep van Zwitsers en Australiers voor een rondje door The Wild West en op dag drie stal Adrian de show door zijn Sarah ten huwelijk te vragen aan de Grand Canyon.
Het mooie aan het hele verhaal was dat ook de mama en papa van Adrian erbij waren (op een motor) alsook de mama en papa van Sarah (ook al op de motor - en die papa Herbert snotterde en toeterde en huilde toch een eind weg toen zijn dochter 'ja' zei) en zelfs de oudere zus van Sarah (net als Adrian en Sarah een solorijder).
De groep hing goed samen, de Zwitsers konden flink weg met de bochtenrijke ritten terwijl de Australiers het absoluut haatten - rechtdoor was al goed genoeg - en het was een fantastische start van een nieuw seizoen.

Onmiddellijk daarna vloog ik  naar Chicago waar een klad Fransen samen met twee Zwitsers, twee Maltezers en een Indische Zuid-afrikaan Route 66 wouden verkennen.
De Fransen hadden voor alles een lied dat door de hele groep luidkeels werd meegezongen, ook al kenden ze elkaar niet voor de tour en door al dat gezang, dat natuurlijk gepaard ging met flink wat wijn en bier, was het ook wel een bende die nu en dan eens tot de orde moesten geroepen worden.

Dat was vooral het geval toen de Zuid-afrikaan afscheid van ons nam na de eerste helft van Route 66 en ons allen trakteerde op een Tequila shot.
Franse Jose die de dag erop 61 zou worden, haakte aan en zette er zijn rondje bij.
Onder luid gezang ondertussen - het restaurant daverde op zijn grondvesten - kon onze Zuidafrikaanse dokter het niet over zijn kant laten gaan en bestelde hij 'een laatste rondje' wat Jose dan weer pareerde met... enfin, u weet hoe dat gaat.
Kevin, de andere gids en ikzelf vluchtten naar onze kamers maar aan de verzopen koppen te zien de ochtend erop, had het feestje wel nog even geduurd.

Route 66 werd afgewerkt met 4,800 km op de teller en opnieuw zonder incidenten en voor heel eventjes kon ik het gezinnetje bezoeken....

CREATIEF KAMPEREN

We wonen in the High Desert.

De zon schijnt er harder, er is minder zuurstof in de lucht en de laatste keer dat het regende, was 100 dagen geleden.

In maart wordt het al lekker warm dus we maakten ons klaar om drie dagen te gaan kamperen.

We laadden alles in de auto, reden de stad uit en kwamen terecht in een regen- en hagelstorm.

Het zou blijven regenen voor de volgende dagen. Tot zover de High Desert...

Onze eerste stop was Roswell.

Daar was het dat in 1947 brokstukken waren gevonden die niet onmiddellijk konden geindentificeerd worden als van deze wereld. Verder in het verhaal werden ook marsmanntjes gevonden en dat was iets dat enkel maar meer bijdroeg tot de mystiek van het kleine plaatsje.

Het dorp was helemaal aangekleed in ET-stijl tot zelfs de lantarenpalen toe en we bezochten er het lokale museum.

...en we bezochten er het lokale museum....

...tot zelfs de lantarenpalen...

We reden verder naar Carlsbad en zetten de tenten op in de regen, kookten onder een gammel afdakje en hadden een zeer onrustige nacht door het constant herschikken van matrassen, slaapzakken en dekens.om de kou en de regen buiten te houden.

In de ochtend zouden we het grootste grottencomplex van de USA bezoeken maar helaas was de lift net die dag stuk. Een tripje van vier en een half uur heen en terug naar beneden zagen we niet echt zitten met een peuter van twee jaar en zonder voedsel dus we beslisten om verder te rijden naar Juarez in Mexico.

Bedoeling was om de auto in El Paso - de grensstad van de US - te parkeren en dan over de brug tot in Mexico te wandelen.

Helaas was de GPS bediener niet helemaal uitgeslapen en ik leidde Mimi over een andere brug en boenk over de grens.

We probeerden nog rechtsomkeer te maken maar daar hadden de grenswachters geen oren naar.

Over de volgende brug dan maar om terug Amerika binnen te rijden want we wilden niet echt parkeren in Juarez. We schoven bijna twee uur aan om de grens weer over te raken en hadden dus niet eens de auto verlaten.

Maar wel in Mexico geweest!!

Om mijn vergissing toch een beetje goed te maken, gingen we eten in een Mexicaans restaurant in El Paso. De povere kwaliteit van de maaltijd en de haperende bediening droeg niet echt bij tot het idee van een geslaagde kampeertrip maar toch was iedereen nog in opperbeste stemming.

We sliepen in Alamagordo - wat zoveel als Vette Katoenboom betekent - en gingen de ochtend erop naar White Sands.

Nu heb ik het niet zo voor zand. Het kruipt overal tussen en het schuurt; kortom het is vervelend lilliputter-gesteente met een arrogant minderwaardigheidscomplex.

White Sands deed me mijn mening herzien.

Witter dan wit en zo'n fijne korrel dat je bijna dacht dat je in poedersuiker aan het spelen was.

Tot je ervan proefde,,.

We hadden een heerlijke tijd, ontmoetten ook nog twee Vlamingen die acht maand op een motoren door de States cruisden en reden daarna in drie uur terug naar Albuquerque.

Voor herhaling vatbaar!!

...White Sands deed me mijn mening herzien....

...ontmoetten ook nog twee Vlamingen die acht maand op een motoren door de States cruisden...