PULP FICTION MAAR DAN IN 'T ECHT

Het is donker buiten en in een gure buurt moet ik een klantje oppikken.
Jason wandelt naar de auto en heeft een beetje moeite om de deur van de auto te openen want zijn beide handen zitten in het verband.
Groezelig verband.
Onder de straatlantaarns zie ik dat het ronduit smerig verband is.

Ik zeg niks want het zijn mijn zaken niet.
Zo gaat dat aan deze kant van de stad en met dit soort mensen.

Dan begint Jason te praten en ik zie in dat ik het verkeerd had. Jason is een vriendelijke, verstandige en beleefde jongeman.
We gaan een pizza ophalen en hij worstelt een beetje met die grote doos en het verband dus ik open de deur voor hem en heb tegelijker tijd de kans om het gesprek in de juiste richting te leiden.

"Moet niet makkelijk zijn, Jason, met al dat verband aan je klauwen."
"Nee," zegt Jason, "het zijn niet mijn beste weken geweest."
Hij tilt zijn rechterhand op, handpalm naar mij gericht en tot mijn ontzetting zie ik vier vingers maar geen duim.

"Een vriend belt me op drie weken geleden om een stukje te gaan rijden. Klaarlichte dag. Niks aan de hand."
Nu snap ik genoeg van deze stad om te begrijpen dat, als je een stukje gaat rijden, je ofwel op zoek bent naar drugs of anders naar een koper voor je eigen voorraadje.
Maar ik zeg niks.
Mijn zaken niet.
Mond dicht.

"We pikken nog een vriend van de chauffeur op, iemand die ik niet ken, en die nozem vindt er niet beter op dan plots te beslissen dat hij de auto wil en dat wij moeten maken dat we eruit komen. Daar gaan wij niet mee akkoord dus de auto gaat ergens half van de weg af en we besluiten die kerel een lesje te leren. In de auto. Niet slim, dat weet ik nu."

Jason lijkt het hele avontuur opnieuw te beleven en het is eventjes stil.
"In het geharrewar wordt een pistool getrokken en BAAAAM, daar gaat mijn duim tegen de dakbekleding."

Ik zeg niks.
Nu van pure verbijstering.

Maar Jason is nog niet klaar.
We zijn ondertussen opnieuw aangekomen bij zijn appartementje en hij wijst naar zijn deur, naast een paar andere gelijkaardige deuren. Allemaal hokjes. Studiootjes met een klein keukentje en uitgevend op een rommelig en gemeenschappelijk tuintje met wat kapotte tuinzetels.

"Ik blijf een week in de kliniek, kom terug thuis en diezelfde avond geeft een buurman een feestje in de tuin. Het wordt een beetje wild en ik heb wat slaap nodig dus ik ga eventjes een praatje maken met mijn buurman om te zien of het wat stiller kan. Ik duw mijn voordeur open en net op dat moment gooit iemand een mes. Het mist zijn vijand maar gaat keihard in mijn linkerarm. Een paar pezen en zenuwen doorgesneden en nu kan ik mijn hand niet meer gebruiken. De dokter zegt dat wel beter zal gaan. Binnen een jaar of zo."

Ik mompel wat, wens Jason een goeie avond en sluit de Uber app.
Wegwezen hier en wel zo snel mogelijk...

Naschrift.
1) ik heb een politieagent in de auto, In de laatste 100 dagen zijn er 103 schoten gelost in Albuquerque vertelt ie me.
2) een Uberchauffeur heeft een lastig klantje in de auto een maand geleden. Vindt er niet beter op om te stoppen op de pechstrook van de snelweg (die door de stad snijdt) en knalt zijn passagier dood.
3) vorige zaterdag gaat een gekende lokale baseballspeler op stap. Krijgt ruzie voor de bar. Wordt doodgeschoten.