Misschien ook niet.
Wie weet....
Flasback naar mei 2019.
We staan met een klad motorrijders naar El Capitan te kijken, het enorm blok graniet dat 1,000 meter loodrecht in Yosemite National Park verrijst.
Halverwege zien we een paar stipjes. Een paar moedige klimmers die in twee dagen naar de top onderweg zijn.
Helblauwe hemel, stralend lentezonnetje.
We rijden het park uit - ik zie nog net het bordje "motregen" en we gaan rechts het gebergte in op weg naar San Fransisco, onze stop voor vanavond.
Een kwartiertje later begint het te regenen. Tien minuutjes later regent het hard. Heel hard.
We zijn geen doetjes en we moeten ons hotel halen vanavond dus we zetten door.
Dan begint de regen in sneeuw te veranderen en nog eens vijf minuten later belanden we in een flinke sneeuwstorm.
Ik stop en we zetten alle moto's zo ver mogelijk rechts en ik besef dat we ons mooi in nesten hebben gewerkt. Verder naar boven is geen optie en naar beneden kan ook al niet meer op twee wielen.
Alsof we niet genoeg aan ons hoofd hebben, komt een vrouwelijke park ranger me de les lezen. Hoe ik de groep in gevaar heb gebracht, hoe ik de wetten van het park aan mijn besneeuwde broek heb gelapt en hoe ze wel niet geniet van dit machtsspelletje.
Alleen dat laatste zegt ze niet luidop.
Ze gaat terug naar haar jeep, wij proberen de motoren nog iets verder van de rijweg te duwen vanwege haar bevel en ik probeer een stand van zaken op te maken.
Alle rijders en passagiers raken vandaag nog wel van die berg af. Als de moto's hier moeten blijven in de vrieskou, dan start er morgen geen enkele meer en is deze tour ongeveer voorbij en kom ik binnen het bedrijf voor het vuurpeleton.
Met vastberaden tred stapt mevrouw opnieuw naar me toe. In haar kielzog een mannelijke ranger die tevergeefs probeert een beetje menselijk tegenwicht te bieden aan de Spaanse Furie.
Ik krijg drie verschillende inbreuken voorgeschoteld die in de rechtbank van Yosemite zullen behandeld worden. Mijn aanwezigheid is vereist!
Ze geeft me de documenten, het sneeuwt nog altijd en terwijl ik verder luister naar haar preek, neem ik de papierhandel en houd die tussen duim en wijsvinger onder mijn jas met mijn hand ter hoogte van mijn kraag.
Of ik een godverdomse idioot ben en of ik neergeschoten wil worden want ik lok het nu toch echt wel uit!!!
Verbaasd kijk ik naar de twee vingerkootjes van mijn duim en wijsvinger die onder mijn jas verborgen zitten en die zichzelf stiekem geamputeerd hebben om op zoek te gaan naar mijn AK47 aanvalswapen.
Ik zwijg - geen blauwe bonen vandaag - en bedenk dat ik dan toch tenminste de grootste troela van Amerika heb mogen aanschouwen. Verduiveld knap, dat wel!
Een uur later stopt het met sneeuwen, alles smelt en we krijgen alle moto's en hun rijders heelhuids naar beneden en bereiken SF via een flinke omweg.
Ondertussen maak ik een paar zeer onnnauwkeurige berekeningen.
Een advocaat die met me mee moet naar dit godvergeten gat; een vliegtuigticket van Albuqerque naar hier en terug, een hotel voor minsten twee nachten plus een huurauto - pak 'm beet - algauw $10,000.
Allemaal niet erg leuk en niet te vergeten dat ik voor de rechtbank moet verschijnen op 6 november.
Dit hele avontuur kan dus ook nog vijf maand door mijn hersens spoken.
In oktober krijg ik een telefoon van Reed. Prachtige kerel, zeer behulpzaam en verstandig.
Reed is een defensieadvocaat, aangesteld door de staat California omdat ze ginds ook uitgevogeld hebben dat Jan Modaal zich niet zomaar een advocaat kan veroorloven.
En Jan Gevaert ook al niet.
"Of ik zijn assistentie behoef?" (zo spreken die kerels nu eenmaal).
"Jazeker en dank u wel en hoe moet het nu verder?"
Reed werkt al langer dan vandaag in de traagdraaiende molen van het gerecht en zorgt ervoor dat - op de dag vớớr de afspraak bij de rechtbank! - ik niet hoef te verschijnen.
Verder krijgt ie het voor elkaar dat mijn citations omgezet worden in boetes en dat er zelfs eentje vanaf valt wegens te veel overlapping met de andere twee.
Ik ben reuzeblij, bedank Reed uitvoerig en hij stuurt me een email om uit te leggen hoe ik de boetes moet betalen.
Daar heb ik een maand voor en elke drie dagen kijk ik eens na of mijn rechtbankverplichting al omgezet is in twee boetes.
Dat gebeurt niet en ik begin me behoorlijk zorgen te maken dat ik straks drie warrants tegen me lopen heb.
Dan staat dit misschien te gebeuren: oom agent in Albuquerque houdt me tegen omdat ik mijn pinker niet gebruikt heb, vindt op zijn computer dat ik gezocht wordt omdat ik mijn boetes niet betaald heb en ik word gelijk gearresteerd en mag de gevangenis van binnen gaan bekijken.
Erg veel zin heb ik daar niet in dus op de laatste dag dat ik kan betalen, bel ik het bijgeleverde telefoonnummer
Het is vrijdag, vier uur in de namiddag.
Ik geef de nummers van de boetes op, spel mijn naam en dan zegt de vriendelijke dame aan de andere kant: "Nou, Jan, geniet maar extra hard van je weekend want alle drie je boetes zijn geseponeerd zonder gevolg."
Ik kan het niet geloven, maar de mevrouw zendt me een email met drie bijlages die ik onmiddellijk uitprint en ook nog eens fotografeer voor het geval oom agent me toch nog eens tegenhoudt.
Pas later begrijp ik de hele draagwijdte van dit administratief foutje.
Ik spaar $560 uit in boetes, ik heb niks op mijn rijbewijs staan en er wordt ook niks vermeld op mijn tijdelijke green card. Met onze halve zool aan het roer weet je tenslotte nooit...
1 opmerking:
Jaaaah! Meer !
Een reactie posten