SEE YOU LATER... (DEEL III)

Het was tijd om mijn tent te gaan opzetten dus ik reed langs de oostkant van het park richting zuiden totdat ik in Homestead een charmant Mexicaans restaurantje vond. De volgende 72 uur zouden doorgebracht worden in het gezelschap van droge koeken, gedroogde vruchten en natte wijn dus een warme maaltijd was een goed plan.
Op aanraden van de dienster probeerde ik de pollo con mole negro en het smaakte heerlijk.
Pollo is gewoon een moeilijk woord voor kip en mole negro ofte donkere mole is een dikke saus met allerhande kruiden en groenten en met chocolade.
Daarna reed ik 70 saaie kilometers over een tweevaksweggetje helemaal tot het uiterste zuidwesten van het park waar de Atlantische Oceaan de Golf van Mexico ontmoet.
In mijn dromen moest ik om de paar meter stoppen om met ware doodsverachting een enorme python of een luie alligator in de gracht te slepen maar ik zag letterlijk niets wat de moeite was op de eentonige tocht.
Morgen beter dan maar...

Ik zette mijn tent op, nam een douche en dronk daarna een glas wijn terwijl ik een boek las, Het leven was goed op de Flamingo Campgrounds.
Ik ging vroeg slapen en om zes uur 's ochtends begon ik aan een uitgebreide tocht door The Everglades.
In de namiddag sloot ik aan bij een klein konvooitje van drie auto's en onder de deskundige leiding van Tim, de parkranger bezochtten we een paar prachtige plekjes.

Toen ik terug op de campsite aankwam, wachtte een gier me op, vlakbij mijn tent. Nooit een goed teken zo diep in deze woestenij maar ik liet me niet afschrikken en diepte mijn koeken, bananen en noten op en las een beetje.
Daarna was het tijd voor een douche en toen ik een halfuurtje later terug kwam, begreep ik waarom die ene gier op uitkijk zat. Ik kon me zo voorstellen dat dat rotbeest heel luid en heel schril op haar tenen had gefloten op het moment dat ik de deur van de douche achter me dicht trok. Uit het niets kwamen alle broeders en zusters gieren aangewaaid en samen maakten ze er een feestje van.
Toen ik terug aan mijn tafeltje kwam - wijd zwaaiend met mijn armen en vloekend in het westvlaams - waren mijn bananen doorprikt, mijn koeken verdwenen en was de doos van cashew noten opengemaakt en het zakje met gedroogde vruchten in het rond gestrooid.
De gieren lachten me hartelijk uit terwijl ze met tergende sprongetjes net uit mijn bereik gingen zitten.
Ik besefte dat ik geen avondeten, geen ontbijt en geen lunch had en hoopte maar dat mijn athletische lichaam deze beproeving zou doorstaan.

de lange, saaie weg op cruise control

de vermaledijde gier

SEE YOU LATER ... (DEEL II)

En toen werd het maart en laadde ik mijn hele hebben en houden, tent en mat en helm en jas, in een grote koffer en vloog ik naar Florida.

We vertrokken op een ontiegelijk vroeg uur maar 'dankzij' een tussenstop in Phoenix (ten westen van New Mexico terwijl Florida helemaal in het oosten ligt) was het toch een uur of elf plaatselijke tijd toen we over Louisiana vlogen en diepte ik de drie gratis drankbonnetjes op die SouthWest me opgestuurd had. 

De mevrouw naast me bleek veel te vliegen en veel te drinken en aanvaardde graag een glas witte wijn. Ik kapte twee gin tonics binnen op een lege maag en ietwat bestoven stapte ik het zweterig warme Fort Lauderdale binnen.

Ik vond het hotel en naast de deur een klein tentje dat empanada's verkocht en overmoedig door de vorige drankjes vond ik dat ik nog wel een drankje kon gebruiken. De vriendelijke uitbater van het restaurantje wees me de weg naar een bar ietsje verder waar ik door een metaaldetector moest om binnen te mogen.

Achter de bar trof ik een zwaarlijvig meisje aan met een bunny-pakje en konijne-oortjes en overal zag ik rode pluchen zetels en danspalen in het lege etablissement. Onmiddellijk rechtsomkeer maken, leek me een beetje onbeleefd dus ik bestelde een vodka.

Het ronde meiske wenste me proficiat met het happy hour en schonk me een dubbel exemplaar in. Kon ik nog wat langer in dit zeer donkere oord van verderf blijven.

Uiteindelijk strompelde ik buiten, werd ik nog eens door de metaaldetector gejaagd - je weet tenslotte nooit of ik een danspaal meegejat had - en de receptioniste van het hotel keek me meewarig aan toen ik het hotel binnenstrompelde.

Ik deed een dutje, nam een douche en daarna was ik voldoende opgeknapt om de route voor de volgende dagen uit te stippelen.

Om acht uur de volgende ochtend nam ik de trein naar Miami en dan een Uber naar het bureau van EagleRider. Als werknemer van het bedrijf moest ik eerst nog even vertalen voor een groep Fransen die blijkbaar wat dingetjes verkeerd hadden begrepen. Op het einde leek het allemaal mijn schuld te zijn dat ze nog flink wat centen moesten ophoesten en ik maakte me uit de voeten.

Ik reed naar de Walmart om de hoek en kocht eten voor de volgende drie dagen in The Everglades want daar was niets te krijgen. 

Acht liter water, vier flessen wijn (geen paniek: van die kleine 1-glas dingetjes zoals in het vliegtuig), gedroogde vruchten, noten, een tros bananen en een pak koeken. Daar moest ik het mee doen want meer plaats had ik niet op de motor.

Ik zette koers naar het noorden van The Everglades en vond een plaats waar ik meekon op een tour in een airboat.

Mensen, als je daar ooit passeert, dan is dit zeker iets wat je niet mag overslaan.

We raceten door de smalle kanaaltjes en over het gras, zagen alligators en hun babies en kregen ook nog heel wat uitleg over het national park en de ecologie van deze prachtige plaats.

Het voertuig van de gemiddelde Florida Man

Niet zeker wat dan wel de bedoeling was. Meenemen?

SEE YOU LATER....(DEEL I)

Op een dag, in juli 2017, was ik in het schattige dorpje Madrid, hier eventjes buiten Albuquerque.
Zoals het een goede Amerikaan betaamt, knoopte ik een gesprek aan met Jim die net een stop inlaste op een eerder heroische trip.
Jim reed de ongeveer 4,500 km tussen Chicago en Los Angeles op Route 66 met de fiets. Het is op zich al een hele prestatie maar nog ietsje meer bewonderenswaardig als je weet dat Jim toen 62 was.
"Wel", zei hij, "ik ben weggelopen van huis."
Daar moest ik oprecht om lachen...
"Nadat mijn vrouw, 30 jaar mee getrouwd, onverwacht stierf, liep ik echt de muren op thuis. Vandaar dat ik nu een stukje fiets."
Ik werd er heel erg stil van, nam iets later afscheid van de man maar we bleven contact houden.

Op een andere dag, in februari 2020, kreeg ik een email van South West , de vliegtuigmaatschappij waar ik altijd mee vlieg voor het werk.
"Hey Jan," zo begon het, "je zit daar nu al eventjes op al die vliegmijlen; waarom doe je daar niet eens iets mee?"

Ja, waarom doe ik daar eens niet iets mee, dacht ik terwijl ik ook mijn Hilton-hotelpunten en mijn gratis dagen motorhuur nakeek.
Tien minuten later had ik een trip naar Fort Lauderdale in Florida geboekt. Een retourtje voor $11.60, dat viel nog mee.
Nog eens een kwartiertje later had ik ook een gratis nacht in Fort Lauderdale geboekt plus nog eentje in het zeer dure, zeer toeristische Key West, het meest zuidelijke punt van de Verenigde Staten.
Toen waren de hotelpunten op dus ik besloot om een tent en een slaapmatje te kopen en een paar nachten te gaan kamperen in The Everglades.
Dit nationaal park, ook wel The River of Grass genoemd, is 2 miljoen hectares groot (Belgie is 3 miljoen hectares trouwens) en is de enige plaats ter wereld waar je krokodillen en alligators in hetzelfde water kan zien.
Voeg daar ook nog de enorme invasie van de Burmese python bij en het hele kampeeridee leek nog aantrekkelijker dan het eerst was.

Ik belde Jim, die in Florida bij zijn hoogbejaarde moeder was gaan wonen en we maakten een afspraak om samen wat te rijden....

WAT KOFT DE SCHAT (DEEL IV)

Goed, die torta was binnen dus het was tijd voor maaltijden die een beetje meer avontuurlijk. zijn

In mijn favoriete eettentje - je waant je zo in Mexico - probeerde ik de Chili Relleno ofwel de opgevulde peper.
Niet dat die Mexicanen moeilijk zijn maar de peper-van-de-dag moet wel een Poblano zijn. Een mild exemplaar is dat, tamelijk groot ook dat uit de regio van Pueblo komt. Om het helemaal moeilijk te maken wordt de Poblano een Chile Ancho eens ie gedroogd is.

Twee van die knoerten op je bord, gevuld met Mexicaanse kaas en in een krokant jasje van broodkruim. Dan nog snel even in de frituur en je hebt zo een hartaanval. Niet moeilijk te begrijpen dat veel Mexicanen van het rondere type zijn.

Ze dragen absoluut mijn voorkeur niet weg vanwege een kleffe bedoening maar Tamales moeten ook vermeld worden.

Het begint allemaal met masa wat eigenlijk gewoon maismeel is. Er wordt een dikke brij gemaakt van de masa met varkensvet (nu veelal vervangen door olie). Die brij wordt het omhulsel van een hartige hap en eromheen gaat het papierachtige beschermlaagje van een maiskolf. 

Dit geheel wordt dan gestoomd en opgediend.

Waar wij in de westerse wereld onze babies inbakeren, gebruiken de Mexicanen eerder de uitspraak 'wrapped like tamales' omdat alles zo lekker strak zit.

Als laatste een typische specialiteit van New Mexico.
De Green Chile Stew is heeeeel lekker en heel makkelijk te maken. Moet ook als je de gemiddelde microgolf en take-away Amerikaan mee wil krijgen in het verhaal.
Je bruint wat vlees in de diepe pot en voegt er blokjes aardappel bij. Misschien ook wat wortel en bonen.
Daarna gaat er grof gesneden Hatch green chile in de pot (het heeft me drie jaar gekost om uit te vogelen dat die knakkers van het dorpje Hatch kwamen).
Als laatste nog zout, zwarte peper en bouillon en dan lekker laten sudderen.
Heerlijk gewoon!!