Het zijn rare tijden.
En bij rare tijden horen rare oplossingen.
We weten onderussen al allemaal dat we een zeker afstand van elkaar weg moeten blijven maar dat is niet altijd makkelijk
 |
| (hoewel er altijd oplossingen zijn natuurlijk) |
Nu heeft er iemand bedacht dat we misschien een klein apparaatje in onze kleren konden naaien dat de afstand meet tot een ander gelijkaardig apparaatje in iemand anders kleren.
Ik heb het al niet zo voor het idee omdat ik vrees dat - als we hieraan toegeven - we binnenkort onderhuids een chip ingeplant krijgen waardoor onze opperhoofden ten allen tijde weten waar we uithangen.
Erg handig als grootmoeder verloren is gelopen en iemand haar binnenbrengt bij de veearts. Eventjes het chipje inlezen, een berichtje op Facebook zetten en oma kan een halfuurtje wachten met een bakje kattevoer tussen een kwispelende poedel en een kwijlende bouvier voor ze opgehaald wordt.
Ietsje onaangenamer wordt het als je op je loonbriefje het aantal in mindering gebrachte minuten van je salaris ziet omdat je te lang op het toilet hebt gezeten of teveel hebt rondgehangen bij die blonde van boekhouding.
Maar aangezien het niet al kommer en kwel is met zo'n nieuwerwets idee, stel ik me graag voor hoe dat zal gaan in de praktijk.
Het wordt gewoon een stijlvol ballet tussen schichtige angsthazen en bonkige boeren.
Zonder muziek dan wel om nog wat bij te dragen aan de absurditeit van de hele situatie.
Buurvrouw Simone, al helemaal van hare melk dankzij smetvrees, kan er echt niet onderuit en moet naar de Brico.
Op de parking stapt ze uit haar Volvo 244 en onmiddellijk gaat haar alarm-afstandhoudertje af want ook Roger stapt uit zijn jeep net naast haar.
Simone kan geen kant uit en klapt vol in de deur van haar auto.
Roger, een echte Roger zijnde, kan het geen ene moer schelen en hij wandelt rond zijn auto want hij moet iets meenemen dat op de passagierszetel ligt.
Het toestelletje blijft schril piepen en wordt zelfs luider maar dat hoort Roger niet.
Simone, daarentegen, trekt zich op aan de ruitenwissers van haar auto en glijdt zo elegant mogelijk over de motorkap weg van dat duivels geluid.
Eens binnen doet buurvrouw zo snel mogelijk haar aankoop want ze wil weer naar de veiligheid van haar eigen huis en schuift aan bij kassa vier.
Ze piept.
Oei, van de zenuwen te dicht bij de voorganger.
Ze doet een haastig stapje opzij en daar begint de mevrouw achter haar te piepen. Die zit de paniek in de ogen van Simonneke en ze deinst achteruit maar zet zo het alarm in gang van de meneer met de kar-met-houten-planken. Hij besluit schuin achteruit te stappen en draait zo zijn planken in het rek met de Marsen, de Twixen en de kauwgom.
Een scoutsmeisje ziet het rek kantelen, duikt ernaar en begint daardoor zo luid te piepen dat iedereen zijn adem inhoudt. Ze giechelt en gibbert, staat op en zet een stap opzij waardoor een jonge vrouw en haar zoontje moeten uitwijken die daardoor twee bejaarden doen opzij schuiven.
En zo, in een constante stroom van ongecoordineerde schrikstappen danst elke klant in de hele Brico met elkaar maar op hetzelfde moment enkel met zichzelf.
In het midden van heel die heisa staat Roger bewegingsloos. Het kan hem geen ene moer schelen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten