En wat hadden we gedacht?
Dat met een papiertje of twee door te sturen alles opgelost zou zijn?
Ik probeerde thuis te faxen maar dat lukte niet. Opnieuw geprobeerd tijdens de kantooruren. Je weet tenslotte nooit dat de plaatselijke Jomme Dockx het toestel afkoppelt 's avonds. Nog niks.
Op zaterdagochtend naar de lokale fax-tent maar gesloten op zaterdag gezien de huidige onveilige situatie. Iedereen weet dat het Corona-virus op zijn best is in het weekend.
Tijdens de week terug en 'nee, faxen daar doen we niet aan mee.'
"Waarom hangt er dan op de deur dat je het wel doet, mens", mompelde ik in mijn maskertje terwijl ik naar buiten stapte.
Nieuwe plek gevonden maar geen succes daar want de machine aan de andere kant nam niet op.
Bellen dan maar. Eindeloze wachttijden want de 2019 belastingen moesten net binnen en iedereen wou nog een praatje slaan met een taxmeneer of -mevrouw.
Eindelijk lukte het dan.
"Nee hoor," zegt de vrolijke tante aan de andere kant van de lijn, "die papieren hoeven niet meer gefaxt."
"Ik zie hier op mijn scherm dat er weer beweging in de zaak is gekomen en er dan nog een paar faxen overheen gooien, kan misschien alles opnieuw vertragen."
Waar ze die ervaring vandaan haalde, daar heb ik geen idee van maar wat kan je anders dan doen wat ze je vraagt.
En trouwens, ja hoor, we hadden het correcte fax nummer maar er moest een '1' voor. Waarom dat niet gewoon meegedeeld wordt als ze je vragen of je pen en papier hebt, is me een raadsel maar goed, we houden ons gedeisd.
"Normaal zou je binnen de vier tot zes weken nieuws moeten krijgen. Indien niet, bel je ons gewoon terug", zegt de telefoonmevrouw tenslotte.
Ik weet nu al wat we binnen vier tot zes weken moeten doen. Eindeloos luisteren naar muzak...
1 opmerking:
Ik had er geen goed of in, maar in het internet-hatende Frankrijk stond de staatssteun binnen de maand op poten en op de rekening.
Succes!
Een reactie posten