EN NOG EEN STUKKIE RIJEN (DEEL I)

 Aangezien ik gelukkig nooit terug moet naar Nigeria - flink wat geld verloren maar ik leef tenminste nog, wat een stelletje mafiosi was dat - meldde ik me weer aan om tours te gaan doen tijdens de zomer.

Heel wat gasten hadden nog krediet openstaan van 2020 dus het liep storm voor een avontuur op de motor en dat maakte me blij.

Omdat ik twee jaar niet gereden had, vond ik het ook een goed idee om voor een paar dagen een Harley te huren om het allemaal weer wat gewoon te worden.
Ondertussen had ik ook wat zitten spelen met de Garmin BaseCamp app dus ik tekende een route uit die ik zelf wat hoog gegrepen vond.

666 kilometers is al bij al een flink ritje.

Goeie vriend ingenieur Kim speelt op zijn 76 graag met allerlei gadgets en hij had mijn GPS weer aan de praat gekregen.
Ik monteerde het ding op mijn stuur en om half zes 's ochtends reed ik de doodstille straat uit. Het werd net licht en erg koud was het niet.

Er kwam nog wat meer licht (zo gaan die dingen nu eenmaal) maar met de temperatuur had ik een foutje gemaakt. Ik ging namelijk de stad uit en de hoogte in en laat ik daar nu niet aan gedacht hebben.

Half bevroren stopte ik kort in Madrid. Niets was open dus zat er niets anders op dan wat foto's te nemen en daarna door te bijten en door te rijden...

De originele filmlocatie van Maggie's Diner van de film Wild Hogs met John Travolta.
Hieronder een beeld uit de film zelf

Ik passeerde prachtig Santa Fe en besloot een koffie te drinken in Taos op 2,200 meter om toch een beetje op te warmen. Op zijn Amerikaans kreeg ik een halve liter van het warme spul en daarna voelde ik me enigszins beter.

Ik reed Red River binnen waar er nog sneeuw lag en reed verder over Bobcat Pass op 3,000 meter.

Ik geef toe dat ik altijd commentaar heb op mijn landgenoten, de Amerikanen, maar één ding moet je ze nageven: ze geven hun plaatsen prachtige namen.
Na Red River en Bobcat Pass passeerde ik door Eagle's Nest en Angel Fire.
Je waant je zo in een avonturenboek.

En het wordt nog avontuurlijker als je door de alpiene hoogtes rijdt en plots op Big Horn Sheep stoot...

In Angel Fire stopte ik in een lokaal winkeltje om de toestand van de weg naar Las Vegas, NM na te gaan. De laatste week hadden bosbranden 27,000 HA in de as gelegd.
Om een idee te geven van de grootte: dat is twee keer de oppervlakte van de stad Gent.

Een paar uur voordien was de weg weer vrijgemaakt en ik reed naar Las Vegas naast smeulend hout en met een geur van rook in mijn helm.

Voor ik in Las Vegas was, moest ik nog één stop maken.
In Montezuma ligt het Armand Hammer United World College. Eén van de 15 instituten van over de hele wereld en het enige in de US.
En laat Maya daar nu net aanvaard zijn met een volledige beurs.

Er zitten 230 studenten met 90 verschillende nationaliteiten en de school staat heel erg hoog genoteerd bij de beste scholen van de US.

De man aan de poort gaf me alle informatie en toonde me de beste plekjes om foto's te nemen zonder dat ik het domein zou betreden. Want dat was verboden, werd me meermeermeermaals meegedeeld.

 

Net buiten UWC maakte ik nog een snelle stop aan de Hot Springs (te heet om goed te zijn) en na een ongeinspireerde lunch in Las Vegas reed ik over de I 40 terug naar Albuquerque waar Zane mijn motor in beslag nam...