SPREUKEN, GEZEGDEN EN UITDRUKKINGEN

Je zal het maar meemaken.
Zit je op je gemak een beetje te genieten van de ondergaande zon in je tuintje en komt er een Whatsapp binnen.
Een berichtje van een leuk persoon (m/v).
Een persoon met een meer dan gemiddelde intelligentie, met een hoge opleiding en met een voorliefde voor al wat woorden bevat.
Boeken, woordspelletjes en zinsspelingen.

Met plezier begin je het berichtje te lezen.
Tot plots de wereld stil komt te vallen. De zon zakt niet verder. De vogels stoppen met hun avondlied.

In de verder normale tekst - er is duidelijk geen alcohol, cocaine of plotse afasie in het spel - valt de anomalie dubbel zo hard op.
Ik voel verdriet en woede en opstandigheid want dit kan niet.
Dit kan nooit en al zeker niet van deze persoon.

Er staat ... en hier krijg ik het zelfs eventjes moeilijk om dit neer te schrijven.
Het lijkt alsof mijn vingers niet meewillen op het klavier; alsof mijn verstand me aan het ontvluchten is.
Er staat "Het klopt als een waarheid".

Los van het feit dat een waarheid blijkbaar enkel als een bus kan kloppen of anders wel op een koe moet lijken, vind ik het nog altijd revolterend nu vier dagen later dat dergelijke barbarismen op de mensheid kunnen losgelaten worden zonder een onmiddellijke excommunicatie van het Nederlands sprekende ras in het bijzonder en het mensdom in het algemeen.

Het wordt nogal een feesttent als iedereen op eigen stammetje zomaar spreekwoorden, gezegden en zegswijzen voor de tijgers gaat gooien.
Mensen die zo redeneren, denken dat zij de beste stuurlui zijn die op de kade staan maar ze zullen van een geschoren kermis thuis komen als ik hierover een dollar in het zakje kan doen.
Zolang ik wat in de gazpacho te brokken heb, zal ik me weren als Satan in een wijwaterkuip om ons van gelijkaardig onheil te behoeden.

Het geeft geen stap dat elke Peter of Luk ons allemaal in de banden gaat rijden omdat zij denken dat ze een wit schoentje voor hebben om zomaar onze mooie taal naar de tonijnen te laten gaan.
Nooit zal ik de leibanden laten vieren in ons taalgebruik want ik wil niet met lege handschoenen achterblijven eens dit tuig van de uitstekende rand zijn slag in het huis binnenhaalt.

Misschien wordt dit een sifilysarbeid maar nooit zal ik toegeven.
Zolang er leven is, is er mogelijkheid, dat klopt als een waarheid...

*circus
*houtje
*leeuwen
*aan wal
*kale
*duit
*soep
*een duivel
*wijwatervat
*pas
*Pier of Pol
*wielen
*voetje
*haaien
*teugels
*handen
*richel
*thuis haalt
*sisyphus
*hoop

JE BENT TRAAG AAN HET STERVEN...

 Acht jaar ben ik weg geweest uit wondermooi Tanzania en terugkomen was op vele momenten een heel mooie ervaring maar op andere momenten evengoed erg confronterend.

Mensen veranderen, er komen kinderen en wat extra kilo's bij.
Een nieuwe job misschien en zeker wat rimpels die er voorheen niet waren maar voor sommige andere inwoners was er letterlijk niets veranderd.

Ik ga hier geen oordeel vellen maar ik stel me wel heel veel vragen over de waarde van je eigen leven en de bijhorende ambities - of het totaal gebrek daaraan - als er na acht jaar blijkbaar geen enkele verandering opgetreden is.
Ik loop een leuke kerel tegen het lijf, samen met een meiske waar hij graag mee op stap gaat. Fijne mensen, leuke humor, altijd opgewekt.
Alleen heb ik ze acht jaar geleden achtergelaten aan de toog van gindse bar, allebei een glas in de hand en vond ik ze allebei op dezelfde manier terug. De dag doorkomen op de één of andere manier en dan 's avonds de weinige feestjes afdweilen of nog maar eens diezelfde drenkplaats binnenstappen.
Over bars gepraat, er is er eentje in de stad waar ik een week geleden voor het eerst weer binnen ben geweest.
Ik heb het altijd een aangename tent gevonden.
Goeie muziek, lekker eten, prettige sfeer.
Alleen, er was letterlijk niets maar dan ook niets veranderd in die acht jaar.
Het interieur niet, de belegen moppen niet, zelfs dezelfde twee obers waren nog altijd op post terwijl de twee eigenaars - zoals elke dag voordien - op hun vaste plaatsje aan de toog zaten terwijl ze saai en stil en ongeinspireerd glas na glas wegwerkten.

Ze doen maar, het is hun leven maar zou dat nu de bedoeling zijn als je een mens bent met een eigen wil en de mogelijkheid om een andere richting in te slaan?

Misschien willen de mensen die ik hierboven beschreven heb, niets anders dan hun voorspelbare leventje en zijn ze daar reuze tevreden mee.
Maar bij mij zou het jeuken en kriebelen.
Ik zou eerst ontevreden worden, dan opstanding en tenslotte helemaal onmogelijk.
Allemaal op één dag misschien zelfs.
Ik zou nieuwe horizonten willen zien en in een ander bed slapen.
Ik wil op mijn sterfbed spijt hebben over sommige dingen die ik gedaan heb; niet over alle dingen die ik niet gedaan heb.

Wat hieronder komt, toont helemaal aan hoe ik het zie.
Het is toegeschreven aan de grootste dichter van Zuid Amerika, Pablo  Neruda die in 1971 zelfs de Nobelprijs voor Literatuur heeft gekregen.
Maar eigenlijk schijnt het gedicht van Martha Medeiros uit Brazilië te zijn.
Het internet met zijn onnavolgbare regels heeft er gewoon voor gezorgd dat iedereen nu aanneemt dat Poezie Paultje uit Chili het heeft geschreven maar de waarheid heeft natuurlijk ook haar rechten...

Dus voor degenen die deze blog lezen, die de tegenwoordigheid van geest en het kritisch inzicht hebben om zichzelf nu en dan eens in vraag te stellen, lees het onderstaande met aandacht!

Lees het daarna opnieuw.

Er is niets fout met wegwandelen van iets wat niet goed zit.
Het is niet verkeerd om een pad in te slaan dat je voordien niet durfde of wilde nemen.
En er is al helemaal niks verkeerd aan eens goed op je bek te gaan, terug op te staan, het stof uit je kleren te kloppen en te bedenken dat je tenminste geleerd hebt hoe het niet moet.

Doe iets met je leven, verander wat je anders wil zien en omhels wat je dierbaar is.
Je zal jezelf bedanken achteraf...

Tenzij je langzaam uitdoven een betere optie vindt natuurlijk.

HET ZWARE LEVEN VAN EEN CEO (DEEL II)

 wat voorafging: halverwege de ochtend en enorm gefocust...

10.00 Tijd voor een korte pauze, zo halverwege tussen acht en twaalf.
Ik neem me voor om tien minuten hondepuppies te bekijken op YouTube en om half twaalf gaat het internet plat.

11.32 Ik heb er de volle tien GigaByte doorgedraaid op zijn hondjes. Nu zal ik wel nooit weten of er dringende emails waren vandaag.

11.34 Ik ben een man met een visie en van alle markten thuis.
Als mijn eigen internet op is, dan ga ik gewoon op zoek naar de glasvezelkabel om wat af te tappen.
Ik graaf een brede sleuf voor de poort, vind niks en besef dan dat Tanzania nog zo ver niet is. Alles komt nog op de ouderwetse manier per postduif binnen.

12.16 De enige mogelijkheid om nog wat werk te verzetten, is naar het dorpje te rijden en een kaartje te kopen om wat extra internet te laden.

12.18. Er ligt een brede sleuf voor de poort.

13.41 Terug van een pelgrimsvoettocht van zes kilometer naar het dorpje en te moe om nog te werken.
Dus laad ik de splinternieuwe Gigabytes and ga ik YouTube kijken.

  13.50 Er wordt aan de poort geklopt. Een bedrijfsleider heeft nooit een moment voor zichzelf.
Ik open en vis Juma, onze gids, uit een diepe sleuf. 
Eigenaardig hoe onbesuisd hier omgesprongen wordt met een mensenleven.

13.51 Juma vertelt me dat we een vertrekkende safari hebben vandaag.

13.51 Een ervaren leider zoals ik laat nooit zijn ongerustheid zien maar toch loopt het me dun langs de benen. Helemaal vergeten dat die mensen vandaag aankwamen.

13.51 Juma zet een stapje achteruit en bekijkt me met een bevreemdende blik terwijl hij zijn neus optrekt.

13.52 Ik zeg hem dat ik de sleutel voor de auto ga halen, trek snel een nieuwe onderbroek over de oude aan en denk er rijkelijk laat aan dat de auto bij de garagist staat.

15.34 Juma en ik wandelen tot bij de garage. Mijn portefeuille ligt in Ng'aramtoni Ya Chini in mijn eigen auto achter die verdomde sleuf.

16.00 De garagist schudt me de hand nadat hij 51% van de aandelen van het bedrijf als betaling heeft aanvaard en geeft de auto vrij.

16.01 Juma rijdt naar de luchthaven om de gasten op te halen en er zit niets anders op voor deze minderheidsaandeelhouder om achterop een brommertje terug naar het bureau te hotsen.

16.22 Ik heb YouTube laten openstaan. Geen Gigabytes meer te bespeuren.

16.23 De fles whisky lacht breeduit naar me en terwijl ik het tussenstadium van het glas oversla, bedenk ik dat velen deze job niet zouden aankunnen.
Ik daarentegen...

HET ZWARE LEVEN VAN EEN CEO

 Het is niet niks, de zware taak die ik in de schoot geworpen krijg.
Van de ene op de andere dag ben ik CEO ofte Chief Epibreer Officer en dat is niet aan iedereen gegeven.

Daarom en voor allen die er geen idee van hebben wat ik hier allemaal voor moet opofferen, een snelle inkijk in mijn dagelijkse leven.

4.30. Op YouTube loopt het vol van de miljardairs die zweren bij een vroege start. Tegen dat de gemiddelde mens uit bed rolt, hebben zij al de wereldvrede opgelost, een kobaltmijn leeg geroofd en driehonderd mensen ontslagen.
Dus zet ik mijn alarm op een ontieglijk vroeg 4.30 waarna mijn telefoon in een wijde boog door de slaapkamer zeilt.

4.31 Een goeie CEO is een georganiseerde CEO dus raap ik mijn telefoon samen en wil ik in mijn agenda noteren dat ik een goeie ouderwetse wekker wil kopen. Gelukkig werkt mijn kapotte telefoon niet mee.

6.30 Ik draai me nog even om. Niemand heeft iets aan een baas die maar elf uur geslapen heeft.

8.45 Nu wordt het echt wel tijd om aan mijn ochtendroutine te beginnen, wil ik nog iets verwezenlijken voor mijn siesta.

8.46 Een man met een uitstraling is een fris gewassen man.
Ik voel me vandaag niet waterdicht genoeg voor een douche en dus spuit ik rijkelijk deodorant op allerlei lichaamsonderdelen die ik ervan verdenk dat ze wat verfrissing nodig hebben.
Ik spring door het zelfopgetrokken mistgordijn - er zit heel wat in zo'n deodorant - schuif uit en sla met mijn gezicht tegen de deurstijl.

8.47 Ik inspecteer de diepe kloof in mijn bovenlip en vraag me af hoe ik dit in een heldhaftig verhaal kan verwerken. Maasai drinken koeienmelk gemengd met bloed en ik staar naar de twee handdoeken die wel heel rood gekleurd zijn. Ik laat het idee varen. De dag is nog maar net begonnen.

8.50 Ik wandel met zelfzekere tred de keuken binnen. Helaas is er niemand die me bewonderend aankijkt want ik woon alleen.

9.00 De havermout smaakt eigenaardig vandaag.

9.01 Een gezonde geest in een gezond lichaam dus ga ik lopen in de buurt.
Ik neem mijn bocht uit de poort te snel en te kort, sla een enkel om en lig kermend in het zicht van allerlei mensen die veel minder belangrijk zijn dan ik.

9.15 Niemand weet wat doen met die dikke blanke dus ze lopen allemaal in een wijde boog om me heen.
Tot uiteindelijk Martha, mijn huismeisje opdaagt. Ze is één meter vijftig in de rondte maar ze gooit me met sprekend gemak over haar schouder en brengt me weer naar binnen.

9.30 Er wordt een dikke zalf gemaakt van koeienmest, verzuurde geitenmelk en tenenkaas.
Ook dit is een test om te zien hoeveel een CEO kan weerstaan dus geef ik zo stil mogelijk over in het vuilbakje naast de zetel.

9.30 Martha ziet het vuilbakje en dicht de inhoud medicinale kwaliteiten toe. Ik kan er haar net van weerhouden het in de zalf te mengen.

9.40 Er wordt een dikke pap op mijn enkel aangebracht die daarna met bananenbladeren op zijn plaats wordt gehouden.

9.41 Ik neem er een foto van voor Instagram, Meta en De Weekbode. Slechte reclame is ook reclame.

9.45 Tijdens de herstelperiode houd ik me nuttig bezig en ik ververs de kooi van de cavia's en tot mijn verbazing heb ik een zak havermout in mijn handen.
Als hier de havermout staat, moet ik daarnet haast wel de 'bodembedekking voor knaagdieren met vernieuwde formule' als ontbijt gehad hebben. Ik besluit dat een CEO ook op details dient te letten.

Wordt vervolgd.
Als ik de tijd vind...

GELUKKIGE DERDE JANUARI

Hoe ouder je wordt, hoe sneller de tijd lijkt te gaan.
Het ene moment reed ik motortours in de US, toen knipperde ik even met mijn ogen en het moment erop was ik met twee valiezen aangespoeld in Tanzania om een nieuw leven te beginnen.

Daar was het dat ik mijn vrienden terug ontmoette die al jaren een safaribedrijf hadden.
Door Corona was hun focus een beetje veranderd en Gert Jan had zijn weg gevonden in een job die hem al jaren nauwer aan het hart lag dan safaris verkopen en organiseren.
Hij had ooit een garage gebouwd voor zijn vier auto's maar aangezien er geen toeristen kwamen tijdens de pandemie was hij beetje bij beetje voertuigen beginnen onderhouden van buren, kennissen en overlanders.

Zijn bekendheid steeg snel en hij vond dat dit de gepaste tijd was om de safaritak van zijn bedrijf te verkopen.
Ik werd benaderd net voor de tours begonnen in de US en hoewel ik die job echt met hart en ziel deed, besefte ik ook dat ik niet ongestraft duizenden kilometers per jaar kon blijven rijden terwijl ik ook maar een half jaar een inkomen had.

Ik vond het idee om terug naar Tanzania te gaan én onmiddellijk een job te hebben alsmaar interessanter en zo ben ik vandaag voor de derde dag eigenaar van een prachtig bedrijf. met vier voertuigen
De website is voorlopig nog een beetje ouwbollig en statisch maar daar komt binnen een goeie maand verandering in!

Dankzij het prachtige team dat de sector door en door kent, zijn er al flink wat boekingen binnen voor 2023 en 2024 en samen met hen wil ik Ajabu Adventures met hetzelfde elan verder opbouwen.

Wil je zelf eens op safari, ken je iemand die al jaren over Tanzania praat of wil je gewoon een biertje met me komen drinken, aarzel dan niet en contacteer me.
Ik zie jullie allemaal graag en ik zie jullie allemaal graag terug...

Moge 2023 vol verrassingen, vreugde en tevredenheid zitten!!

De auto's, al die jaren prachtig onderhouden door Baraka, Lolo en Mchame werden zelfs helemaal nagekeken en herspoten zodat ik met het beste van het beste kan beginnen.

Van dit...

... tot dit!