Uit de Standaard van 21.09.2007
Tweede leven aan flarden geschoten
BRUSSEL - De Gentenaar Jan Gevaert vecht in Tanzania voor zijn leven na een gewapende overval.
Van onze redacteur
Na veertien jaar het café-restaurant Kokodril te hebben opengehouden in het centrum van Gent, wilde Jan Gevaert iets anders. Hij droomde van een nieuw leven aan de andere kant van de wereld. Begin januari 2006 verkocht hij de Kokodril en vertrok hij naar Tanzania om er een nieuw leven te beginnen.
Alles leek goed te gaan. Begin september gaf Jan Gevaert nog een interview aan Weekend Knack, waarin hij zijn optimisme uitschreeuwde: 'Ik ben veel gelukkiger nu. Mijn hartklachten zijn voorbij, ik ben vijftien kilo vermagerd en ik kan veel gemakkelijker relativeren. Het leven is zoveel eenvoudiger. Wat zou ik mij zorgen maken over morgen, zolang vandaag er nog is?
Die woorden hebben ondertussen een erg cynische bijklank gekregen, want vier dagen na de publicatie van het interview werd de Afrikaanse droom plots een nachtmerrie. Op 9 september verwachtte Jan bezoek. Maar toen de nachtwaker de gasten binnenliet, glipten er ongezien ook drie of vier overvallers mee het domein op. De nachtwaker werd bewusteloos geslagen en alle aanwezigen moesten op de grond gaan liggen. Toen de overvallers Jan wilden vastbinden, ging het mis. Ze trokken met geweld zijn arm naar achteren, waardoor ze zijn schouder uit de kom trokken. Jan riep en trok zich terug. De daders losten daarop een schot. De kogel raakte de Gentenaar in de keel.
Pas nadat de dieven waren gevlucht, konden de andere aanwezigen hem verzorgen. 'Dankzij het alerte optreden van zijn bezoekers, die piloten zijn bij Flying Medical Services in Tanzania, is hij kort nadien overgevlogen naar het ziekenhuis in de Keniaanse hoofdstad Nairobi', zegt zijn zus Rosemie uit Torhout.
We zijn nu tien dagen verder en de gezondheidstoestand van Jan evolueert in slechte zin. De kogel is verwijderd tijdens een eerste operatie. Maar de wonde geraakte besmet en er was een tweede operatie nodig. We weten nog niet of die gelukt is. We weten alleen dat Jan zware antibiotica moet nemen, dat hij beademd wordt en onder sedatie wordt gehouden. Absoluut geen geruststellend nieuws dus.
Rosemie, haar zus Anneleen en hun moeder vertrekken morgen naar Kenia om zich ter plaatse van de toestand te gaan vergewissen. Ze zijn tevreden over de praktische en morele steun die ze krijgen van de Belgische ambassade in Nairobi en van Buitenlandse Zaken. Maar ze hopen dat Buitenlandse Zaken ook snel financieel bijspringt, omdat de kosten pijlsnel oplopen. De familie vreest dat het ziekenhuis de behandeling zal stopzetten, als ze niet snel betaalt.
Volgens Buitenlandse Zaken is het niet mogelijk om financiële steun te bieden. 'Reizigers worden geacht een medische verzekering te hebben. Wie in het buitenland gaat wonen, moet zich op vlak van ziekteverzekering in orde stellen met de regels van dat specifieke land. Ziektekosten betalen we nooit. Mochten we dat wel doen, dan zouden binnen de kortste keren tal van mensen geen verzekering meer nemen. En ook voor een repatriëring kunnen wij niet financieel opdraaien.'
3 opmerkingen:
Tiens, en de iraanse toerist de Boeve dan?
->
Wat de eventuele compensaties zijn voor de vrijlating van onze landgenoot, wil De Gucht niet zeggen. "Dat laat ik helemaal aan de Iraanse autoriteiten om daar iets over te zeggen. Als ze dat al willen.
Ze kunnen wel De Gucht naar ginder vliegen onder bewaking, samenwerken met Iraanse politie, een kleine 500.000 Euro besteden aan een "anti-drugs project" in iran (lees: hier hebt ge geld, geef onze Belg terug), maar één vliegticket van Nairobi naar Zaventem kan er niet vanaf?
Mijn bijdrage staat er op, ik hoop dat jullie heel wat mogen ontvangen!
Jurgen & Kim
het geld van de steunkas is daarmee op natuurlijk...
Hierbij nog een opmerking op de opmerking van BuZa:
Een ziekteverzekering in Tanzania is weggegooid geld. Je kan evengoed je geld verbranden of het gewoon op straat uitdelen.
Een Belgische ziekteverzekering voor mensen die permanent in het buitenland wonen is onbetaalbaar. Enkel personen die voor grote bedrijven werken kunnen zoiets betalen (of laten betalen door de firma).
Een repatriëringsverzekering idem.
BuZa heeft een punt(je), maar het gaat niet echt op voor gewone burgers die permanent in het buitenland verblijven.
Soit, als zij het niet doen, dan doen we het toch gewoon zelf. Blijf Jan en zijn familie steunen! Al is het maar 1 euro. Alle beetjes helpen, zei de mug, en ze deed een plasje in zee.
Een reactie posten