Gisteren gingen we kort in op de twee verschillende wereldvisies waarbij westerlingen proberen hun omgeving aan te passen en te beinvloeden terwijl afrikanen de gebeurtenissen eerder ondergaan.
Als we die redenering verder door trekken, komen we heel snel uit bij wat ons ergert aan de samenleving hier.
De schrijver van het artikel haalt het voorbeeld van een schommel bij een pater aan.
De pater had het speeltuig opgehangen en dagelijks kwamen alle kinderen uit de buurt na schooltijd spelen.
Op een bepaalde dag duwde een van de kinderen de lege schommel te hard. De touwen draaiden rond de tak en de schommel hing onbereikbaar hoog.
De pater besliste niets te ondernemen...
Elke dag kwamen de kinderen langs.
En elke dag kon er niet geschommeld worden.
Dat was een vaststaand feit, daar viel niet aan te tornen.
Niemand werd daar ook ongelukkig of opstandig van.
De schommel was er niet. Punt.
Het duurde drie maand vooraleer iemand een ladder kwam vragen.
Hetzelfde gebeurde bij mij in het dorp.
Op een bepaalde dag gaf de waterput geen water meer. En dat was het dan.
Iedereen wandelt anderhalve kilometer verder omdat dat nu eenmaal de enige oplossing is.
De stad Arusha inschakelen? Een NGO die rond watervoorzieningwerkt contacteren?
Ik heb het al gedaan (tevergeefs natuurlijk, dit is Afrika) maar toen ik navraag deed of ze op de hoogte waren van het mankement, bleek dat niemand enige actie ondernomen had...
En, net zoals gisteren al gezegd, morgen meer over dit onderwerp...
1 opmerking:
super leuk de manier van je schrijven je ik kijk steeds of er niets nieuws op staat
Een reactie posten