FOUTE BOEL

Als het fout gaat, mag het ook gezegd worden...
Ik veronderstel dat het mooiste land ter wereld me op de proef aan het stellen is.
Hoe anders kan ik de opeenhoping van bijna faliekant aflopende calamiteiten verantwoorden?
Sinds mijn ex-nachtwaker begon door te slaan, is niets nog hetzelfde en hangen elke dag opnieuw onaangename gebeurtenissen als het zwaard van Damocles boven mijn hoofd.
Het is natuurlijk zo dat een opeenvolging van positieve of negatieve gebeurtenissen je eigen gevoelens alleen maar versterkt. Als je een periode hebt waarin alles perfect gaat, denk je dat je voor het geluk geboren bent.
Als je daarentegen pootje baadt in een waterval van achtereenvolgende akkefietjes, denk je algauw dat het hele universum het op je gemunt heeft.
Het moet niet altijd een goed nieuws show zijn en als er ook maar 1 van mijn lezers zich beter voelt na het lezen van mijn post omdat die beker tenminste aan hem/haar is voorbijgegaan, dan kunnen we alweer van een positief lichtpuntje spreken.
Vorige week maandag reed een zeer geacht lid van de Verenigde Naties mijn motor op een parking tegen de stenen. Niet alleen probeerde de man ervandoor te gaan, toen de nachtwakers hebben uiteindelijk deden stoppen, kregen we allemaal de volle laag.
De arrogante gek dreigde zelfs met de politie omdat ie een dringende afspraak had.
De dag erop bleek dat 1 van de cilinders het niet meer deed door de val.
Een hoop geloop en gesukkel.
Toen ik op woensdag naar huis daverde met de herstelde antichrist, reed ik lek. De band werd hersteld maar op donderdag reed ik opnieuw lek.
Op vrijdag werd ik voor de eerste keer bij de politie geroepen voor de klachten die onze ontslagen nachtwaker tevoorschijn had getoverd.
Gisteren stond de politie opnieuw aan de deur met de handboeien in de aanslag. Ik ontsnapte via de andere poort en reed rechtstreeks naar het barakje van ons dorpje.
Daar trof ik de heer Shabani aan.
Met 100% zekerheid kan ik stellen dat ik nooit een groter stuk onbenul in mijn leven heb ontmoet.
Niets is erger dan domme mensen die denken dat ze verstandig zijn...
Meneer Shabani zwaaide uitvoerig met het boek "International law" van de schrijver Shaw. Dat ik ook de auteur ken, heb ik te danken aan het feit dat het boek op anderhalf uur tijd wel vierhonderd keer voor mijn neus passeerde terwijl het triest figuur de hele tijd artikels, paragrafen en alinea's citeerde.
Het hoofd van politie beperkte zich evenwel enkel tot de nummers hiervan. Op geen enkel moment kwam de tekst zelf aan bod waardoor noch ik noch de andere agenten in het bedompte lokaaltje wisten waarover we het zouden hebben.
De monoloog van Shabani werd slechts onderbroken door bedreigingen over eenzame opsluiting en over het feit of ik al dan niet immuun was.
Er viel geen touw aan vast te knopen.
Toen meneer Shabani uiteindelijk over zijn zeer milde hart streek, had ik er drie uur doorgebracht door de beschuldiging "de arm van de nachtwaker aangeraakt te hebben."
Gisteravond kwam ik in het stikdonker thuis. Alle buren hadden licht, dus het probleem moest zich binnen mijn muren bevinden.
Nadat George, mijn nieuwe bewaker, en ikzelf drie kwartier alle kabels en zekeringen gecontroleerd hadden, herinnerde de heldere geest zich dat de elektriciteitsmaatschappij die ochtend zonder voorafgaande mededeling een nieuwe meter was komen plaatsen.
Het betreft hier een pre-paid toestel en daarom ging ik vanmorgen langs bij de bevoegde diensten om er mijn centen achter te laten terwijl mijn diepvries thuis langzaam ontdooide.
Ik werd naar vier verchillende loketten gestuurd.
Aan het laatste loket ontmoette ik een aantrekkelijke dame met fonkelende ogen en een heerlijke lach. Helaas had ze ook een flinke baard van op zijn minst een paar centimeter lang.
Ik bleef gebiologeerd staren - dat kan hier - terwijl mevrouw me vertelde dat lokaal 7 the place to be was.
Ik werd in dikke boeken ingeschreven en toen ik uiteindelijk aanspoelde aan de correcte deur bleek de brave man die hier de plak zwaaide, nog onderweg te zijn.
Na twintig minuten wachten, had de man aan 1 oogopslag genoeg om me te vertellen dat ik aan de verkeerde deur stond.
Ik moest naar 15.
Of 13
Of 14.
Eigenlijk wist ie het zelf ook niet helemaal.
Na anderhalf uur stond ik weer op straat. Betalen kon niet dus elektriciteit heb ik ook nog niet.
Vanmiddag mag ik terug.
Maar niet na eerst via de politie te passeren. Die willen me ook nog eens zien vandaag.
Met de taxi natuurlijk want mijn moto, die startte niet vanmorgen....