Om middernacht zouden we uit bed gehaald worden voor een kop koffie en een stukje brood, om 1 uur zouden we vertrekken met het plan de top te bereiken om een uur of zes in de ochtend zodat we de zon konden zien opgaan naast de kilimanjaro.
Het bleek een plan met vele parameters zijn van wie er enkele diep in het negatief stonden.
Het regende, het hagelde en het waaide en het was duidelijk dat Meru zich niet zomaar gewonnen zou geven.
We gingen vroeg naar bed maar de klimmers die de andere kamertjes bevolkten, dachten anders over ons idee.
Er werd druk nagepraat in de gang, met deuren gegooid en een zwitserse dame gilde iedereen uit bed toen ze een muis ontdekte in haar kamertje.
Om twaalf uur kwam John zeggen dat we niet konden vertrekken wegens de hevige regen.
Om 1 uur werden we gewekt omdat de Zwitsers dezelfde informatie kregen.
Om twee uur vertrok een jong stelletje toch.
Om vier uur werden we uit bed gehaald, tijdens de koffie begon het weer te gieten en doken we opnieuw in de slaapzak.
Om zes uur tenslotte - na een nacht met bijzonder weinig slaap - zetten we onze aanval in.
Niets droogde in deze klamme omstandheden dus we stapten weg van saddle hut met schoenen die zompten en jassen die zwaar waren van de voorbije regenbuien.
Jan had er al overduidelijk geen zin in en besliste om ieders moraal nog wat naar beneden te halen door een eindeloos herhaalde mantra.
"Als het nu niet zou regenen, dan zou dit leuk zijn...", weerklonk ongeveer elke minuut diep vanuit een kletsnatte regenjas.
We zwoegden naar Rhino Point (3800 m) in de regen en op een smal richeltje bewees Annemarie dat ze geen natuurtalent was wat klimmen betreft.
Een half uurtje verder moesten we zijdelings over een steile helling waar je schoenen enkel grip vonden in smalle uitsteekseltjes en net daar besliste haar geest dat het welletjes was geweest.
De zelfbehoud-modus sprong in veiligheid en haar voeten wilden voor - noch achteruit.
We stonden hopeloos klem, Jan mummelde ontevreden in zijn kap; ik vond die hele berg maar niets en Annemarie stond hulpeloos naast de gids tegen de helling aangeplakt.
Mijn lieve vrienden beslisten terug naar het kamp te gaan.
In deze omstandigheden was absoluut geen voldoening in de trip naar de top te vinden.
Aangezien ik wel eens wilde zien hoe het gesteld was met mijn wilskracht, verkoos ik in een moment van zinsverbijstering om verder te gaan met John terwijl Good Luck zich over mijn bezoek ontfermde.
John stapte traag voorop terwijl ik uren aan een stuk enkel het grijs van zijn poncho en het beige van zijn broek zag. Opkijken had geen zin, het regende, het hagelde, het sneeuwde en rondom ons zagen we enkel het grijs van de dichte mist.
De kilimanjaro zou zich vandaag alvast niet laten zien.
Om een uur of elf begon de honger te knagen en dus vroeg ik John om mijn lunchpakket.
Mijn gids bekeek me ietwat ongerust.
Op een wandelingetje als dit nam ie enkel wat water mee; na een uurtje of acht waren we toch terug, net op tijd voor een late lunch in saddle hut.
We stapten verder terwijl ik me afvroeg hoe dit verder moest.
Een halfuur later gaf mijn lichaam het antwoord.
Benzine op, metertje in het rood en uitbollen kreeg ik doorgeseind.
Op een pakje druivensuiker dat ik in laatste instantie nog van mijn vrienden gekregen had, sukkelde ik verder de steile hellingen op.
Ik vervloekte John en zijn onverantwoord gedrag, ik vervloekte de berg en ik vervloekte mezelf.
Maar net die woede verbood me terug te keren.
Ik moest en zou de top halen...
Na elke paar stappen laste mijn lichaam een rustpauze in, zeer tegen de zin van John die nog altijd voor me - handen in de broekzakken en vrolijk fluitend - naar boven danste.
Uiteindelijk haalde we de top, Socialist Peak op 4566 meter, om half twee in de middag; terwijl John erop gerekend had om een half uurtje later terug in saddle hut te zijn.
We haspelden de verplichte ceremonie af; elkaar gelukwensen, foto's nemen, namen in het boek schrijven en vatten de terugtocht aan.
De marteling was nog lang niet voorbij....
7 opmerkingen:
Nou, gefeliciteerd met het behalen van de top ! Je bent in ieder geval weer beneden gekomen want anders hadden we dit niet gelezen. Ik ben wel benieuwd hoe ?! Ik wacht met spanning op het vervolg !
Gefeliciteerd Jan,met het behalen van de top.Nu nog die andere berg!
Groeten Rupsje nooit tervree!
Hey Jan,
proficiat met het bedwingen van de Mount Meru in deze helse omstandigheden!
Toen wij hem deden was het heel mooi weer en zelfs dan hebben we allemaal menig maal gevloekt!
Maar de voldoening op de top was het waarschijnlijk wel waard?
"Tenzij je in deel IV nog wat in petto hebt."
Dat is nu ne keer precies onze Jan sè.
Een dikke proficiat-kus voor deze helse prestatie !!!
Mama.
Jan, ge zijt een mietje! Zo zagen en klagen, ik hoor precies mezelf... ;-)
Maar toch proficiat!
Je Vale
amai, wat woede toch kan doen met een mens.. zichzelf EN de berg overstijgen. Chapeau!
Den anderen berg, daar moet ge op wachten tot wij der keer zijn, of uw twee pleegzonen.
x
Hey Jan,
Slim van je om dit verhaal neer te schrijven. We komen weliswaar in een ander seizoen, maar mij krijg je die berg alvast niet op, ook al ben ik aan het trainen om fit te zijn tegen juli. Hopelijk kunnen we je wel strikken voor andere, laat ons zeggen gemotoriseerde, uitjes.
Een reactie posten