SNEEUWVLOKJE DE TWEEDE

De zoo in Barcelona had jarenlang een albino gorilla.
Floquet de Neu ofte klein sneeuwvlokje was een attractie in de dierentuin.
Tanzania wil niet achterblijven en sinds enige tijd kan je dan ook in het Arusha National Park een sneeuwwit baviaantje gaan zoeken.
Wij hadden gisteren alvast geluk.
Vlakbij Momella Lake troffen we Sneeuwvlokje de Tweede aan....

DE KENIAANSE COWBOY

Een paar maand geleden dook Murray plots op in Tanzania.
Aangezien ik blijkbaar moeite had zijn naam te onthouden, stelde hij zelf voor om aan curry te denken en de rest kon ik dan zelf wel uitvissen.
Murray Levett was flegmatieker dan de meest britse Brit en ondanks zijn flinke alcoholgebruik bleef ie altijd charmant en stijlvol.
Murray nam zijn intrek in de "Waldorf and Astoria Towers" zoals ie het zelf uitdrukte maar wat in feite stond voor een groezelig en uitgewoond appartementsblokje.
David die voor Abercrombie & Kent werkte werd steevast gevraagd hoe het ging bij Applecrumble & Cunt en zijn oudste hond werd altijd voorgesteld als mevrouw Levett terwijl haar onstuimige zoon Henry vermanend toegesproken werd op een manier die niet zou misstaan voor de koningin van Engeland.
Ik mocht de man dan ook heel erg graag...

Murray bouwde lodges als architect.
Ook nu was ie bezig aan een project op een stuk privegrond van 45,000 hectare tussen Lake Manyara en Tarangire in.
Op vrijdagavond kwam de vrolijke man terug naar de stad en dan dronken we meestal een glas.
Of een paar glazen, daar wil ik even vanaf zijn...

Ook vorig weekend was Murray in de stad.
Hij hielp een vriendin verhuizen buiten Arusha op zaterdag en om tien uur 's avonds reed ie in onze richting in zijn aftandse Mercedes.
Op de weg stond een onverlichte truck.
Dat had Murray niet gezien...
De klap moet enorm geweest zijn en Murray werd uit zijn auto geslingerd die onmiddellijk vuur vatte.
Op weg naar het ziekenhuis overleed ie achterin de laadbak van een pick up jeep.

Vrienden van de keniaanse cowboy kwamen over uit de buurlanden en op woensdag werden we met zijn allen verwacht in de Hindu tempel in een vuil achterafstraatje.


Met zijn vijftigen zagen we, wegens gebrek aan lijkwagens een zware transporttruck aankomen waarin achterin een open metalen frame stond met daarin het lichaam van onze vriend.
Er naast zat zijn jongere broer die uit Australie was overgevlogen.
De Hindu tempel was uitgekozen omdat Murray altijd te kennen had gegeven dat hij gecremeerd wilde worden en het moet gezegd, hij zorgde tot het laatste moment voor spektakel.
Na de gebeden en nadat iedereen een bloem had gelegd op het stoffelijk overschot, tilden vier stoere Indiers de mat waarop Murray lag op een stapel houtblokken met geurende houtsnippers.
Tot ieders ontzetting werden extra blokken op het ontzielde lichaam gelegd en werden daarna planken als een tent rechtop rondom de stapel gezet.
Onder de klagende gezangen van de kleine Hindu priester - Murray was absoluut niet religieus maar dit was de enige mogelijkheid tot crematie - stapte zijn broer traag met een toorts rond de laatste rustplaats van de overledene.
Na een kort knikje van de ceremoniemeester likten de vlammen aan de in olie gedrenkte houtblokken.

Onder het oog van vijftig betraande gezichten ging Murray letterlijk in vlammen op.
Een eind zoals hij het zelf zou gewenst hebben.
Groots, zoals zijn hele leven!!

Deze tekst is dan ook een oproep van mijn kant.
Als mijn tijd komt - en ik hoop uit de grond van mijn hart dat dat pas binnen zestig jaar is - dan wil ik op dezelfde wijze uitgeleide gedaan worden.
Met vele vrienden en geliefden die me op een spectaculaire manier zien vertrekken...

Murray, we zullen je missen...

PLANTAARDIGE VOORLICHTING

Daar zit je dan met een rooie kop als dat kleine monster, nog maar net papfles en luiers ontgroeid, de vraag bij uitstek stelt...

Voorlichting is nooit makkelijk.
Je moet, als ouder, een evenwicht zien te vinden tussen duidelijkheid zonder in technische termen te vervallen enerzijds en anderzijds toch nog het mysterie intact houden.

Hierbij, voor elk van u die regelmatig de nieuwsgierigheid van dat klein grut moet sussen over wat die rare Nonkel Jan daar toch allemaal uitvreet in donker Afrika, de oplossing:

Leer van buiten en draag voor.
De gene voor je stuntelige toneelstukje zal vele malen kleiner zijn dan de schaapachtige grijns waarmee je het in je eigen woorden probeert uit te leggen.


PLANTAARDIGE VOORLICHTING


KOM EENS HIER EN LUISTER KAMERAADJES.
GA MAAR ZITTEN ALLEMAAL!
DAN VERTEL IK JE EEN MOOI VERHAAL
OVER BLOEM EN BIJ EN ZAADJES.


VER WEG VAN EUROPA'S VASTELAND,
IN TROPISCHE REGIONEN;
DAAR WAAR DE NEGERS WONEN
GROEIT EEN HEEL SPECIALE PLANT.


HAAR NAAM IS NIET BIJZONDER
TOCH NIET IN HET LATIJN
(JATROPHA KLINKT NIET FIJN)
MAAR IN HAAR ZADEN ZIT HET WONDER!


NA 'T PERSEN KRIJG JE DAN EEN OLIE
WAAROP EEN MOTOR WERKT
EN KAN JE ONGEMERKT
BIJDRAGEN AAN 'T MILIEU, VERDOLIE.


NU MOET JE GOED OPLETTEN:
VAN WAT ER NU NOG REST
VERWERKEN WE TOT MEST
OF ANDERS WEL BRIKETTEN.


JE ZIET HET GOED MIJN LIEVE KINDJES:
ER ZIJN ANDERE MANIEREN
OM HET MILIEU TE PLEZIEREN
DAN ZON EN ZEE EN WINDJES...

GENTSCHE FIESTE IN ARUSHA (DEEL IX)

Wat voorafging: tien heerlijke dagen met Fons en Heidi...


En toen het tijd was voor mijn vrienden om te vertrekken, kon ik enkel het volgende denken:





EINDE

GENTSCHE FIESTE IN ARUSHA (DEEL VIII)

...en zagen we de zon eens temeer ondergaan in prachtige kleuren...






...en we hadden een aangename avond onder een sterrenhemel met de volle maan...

GENTSCHE FIESTE IN ARUSHA (DEELVII)

Wat voorafging: uitkijken naar een speciale dag...


Sinds enige tijd ken ik Wieke, een vrolijke en creatieve Nederlandse en Fred, stijlvol en onderkoeld, half russisch en half tanzaniaans.
Op de terugweg van een feestje diep in de bush raakte hun auto vast in de modder.
Na veel duwen, veel modder en veel gevloek, kregen ze hun jeep weer los en net voor het instappen, ging Fred op 1 knie en vroeg hij de hand van Wieke.

Die speciale dag was nu gekomen en daarom richten we de steven naar Western Kilimanjaro waar de twee tortelduifjes elkaar voor het eerst ontmoet hadden.
Opdracht was Ndarakwai te vinden, een gebied van vierduizend vijfhonderd hectare waar een mooie lodge op gebouwd was en waar je in alle rust kon wandelen of op game drive gaan.
Ergens op dat lapje grond lag ook een campsite met de originele naam Casablanca.
Als ware spoorzoekers vonden we Ndarakwai, we praatten nog even met de eigenaar en reden toen, allemaal putten en kuilen, naar de campsite.
Het was duidelijk dat het hier een alternatief huwelijk betrof.
Overal stonden al tentjes opgesteld; de dansvloer was een ring van strobalen en door de boxen klonk zweverige muziek.
Maar de sfeer zat goed, de wijn was lekker en het weer zat mee hoewel de wind een beetje parten speelde tijdens het opzetten van de tenten.
Wieke en Fred hadden een prachtige omgeving uitgekozen, dat stond vast...

Om vijf uur werden we allemaal uitgenodigd op de ceremonie, vlakbij de uitkijktoren waar de geliefden elkaar voor het eerst in de ogen hadden gekeken.
Fred kwam aan op een zwarte hengst terwijl Wieke even erna kwam aangereden op een witte merrie.
Qua stijl kon het tellen.
Tijdens de speech van de getuige kreeg iedereen een roos en het was duidelijk dat veel van de omstaanders niet echt wisten wat de bedoeling was.
Na het ja-woord en de romantische kus kreeg iedereen in de kring de kans om wat te zeggen.
Wieke en Fred luisterden met een geamuseerde verwondering naar alle tips en advies.
In de uitkijktoren, wiebelig en zijn beste jaren al lang voorbij, dronken we champagne en zagen we de zon eens temeer ondergaan in prachtige kleuren.

We gingen terug naar onze kampplaats waar Axel van Onsea House in de potten roerde en we hadden een aangename avond onder een sterrenhemel met de volle maan...

...de dansvloer was een ring van strobalen...

...en door de boxen klonk zweverige muziek...



...hoewel de wind een beetje parten speelde tijdens het opzetten van de tenten...


...Wieke en Fred hadden een prachtige omgeving uitgekozen, dat stond vast...

...vlakbij de uitkijktoren waar de geliefden elkaar voor het eerst in de ogen hadden gekeken...

...Fred kwam aan op een zwarte hengst...

...kreeg iedereen een roos en het was duidelijk dat veel van de omstaanders niet echt wisten wat de bedoeling was...

...Na het ja-woord...

...en de romantische kus...

...kreeg iedereen in de kring de kans om wat te zeggen.
Wieke en Fred luisterden met een geamuseerde verwondering naar alle tips en advies...

GENTSCHE FIESTE IN ARUSHA (DEEL VI)

Wat voorafging: alleen terug naar huis terwijl mijn vrienden verder op safari gingen...


Op vrijdag kwamen Fons en Heidi terug van een fantastische trip en op zaterdagmiddag gingen we lunchen in Shanga River House, een restaurant dat hoort bij een organisatie die juwelen maakt uit glas, parels en zijde en waar alle werknemers een handicap hebben.
Het idee is mooi, de tuin is prachtig en het restaurant, gerund door de altijd lichtelijk overspannen marokaanse Parijzenaar Najib is meer dan de moeite waard.

We genoten van de middag en reden dan door de zaterdagse drukte naar het Impala-rond-punt waar zich regelmatig hilarische taferelen afspelen binnen het trouwerij gebeuren...
Op weg naar huis zagen we een man die een beetje hooi door het verkeer manoeuvreerde en we beseften dat je soms wel bovenaardse krachten nodig had om de afrikaanse heksenketel te overleven.

We gingen vroeg naar bed want op zondag stond ons wel een heel speciale dag te wachten...

...de tuin is prachtig...



...op zaterdagmiddag gingen we lunchen in Shanga River House...

...en het restaurant, gerund door de altijd lichtelijk overspannen marokaanse Parijzenaar Najib is meer dan de moeite waard...

...en reden dan door de zaterdagse drukte naar het Impala-rond-punt...

...waar zich regelmatig hilarische taferelen afspelen binnen het trouwerij gebeuren...

...Op weg naar huis zagen we een man die een beetje hooi door het verkeer manoeuvreerde...

...en we beseften dat je soms wel bovenaardse krachten nodig had om de afrikaanse heksenketel te overleven...

GENTSCHE FIESTE IN ARUSHA (DEEL V)

Wat voorafging: we verlieten Tarangire en zetten koers naar Mto Wa Mbu.

Via de biljartgladde asfaltweg die aangelegd was ter meerdere eer en glorie van de melkkoe die het toerisme ondertussen is geworden, bereikten we "Rivier van de Muggen", het dorpje dat gekend is voor zijn rode bananen en voor het schattige en compacte Lake Manyara National Park.
Het parkje ziet er heel wat meer beschaafd uit dan zijn woeste grote broer Tarangire, maar toch is een bezoek hier nog altijd een unieke belevenis.
Aan het meer zagen we een grote groep giraffen als in slow motion voorbijwandelen.
Met het water op de achtergrond en de stilte rondom ons, was het net of we ergens in het verleden werden gekatapulteerd.
Verder zagen we ook nog een grote kudde buffels, broederlijk aan het grazen naast hun gestreepte vrienden en daarna gingen we het bonte gewemel aan de Hippo Pool opzoeken.

Een paar uur later verlieten we het park en reden we de steile helling op die naar de top van de Rift Valley leidt.
We hadden een prachtig zicht op het paradijsje dat we net verlaten hadden terwijl het ons duidelijk werd hoe het geweld van tegen elkaar opbotstende tectonische platen een enorme scheur van Egypte tot in Zambia had getrokken.

In Karatu, het laatste dorpje voor je de Ngorongoro Conservation Area en de eindeloze steppes van de Serengeti bereikt, overnachtten we in het leuke Bougainvillea Lodge, we gingen iets eten in Happy Days, een nieuw geopend drankhol en de volgende morgen gooiden Fons en Heidi me eruit aan de groezelige bushalte van het dorpje.
Ik keerde met openbaar vervoer terug naar Arusha terwijl driver-guide Fred mijn vrienden op sleeptouw nam door de prachtige natuur van het noorden.
Hoe dat verlopen is, zal u ze evenwel zelf moeten vragen...

...Via de biljartgladde asfaltweg die aangelegd was ter meerdere eer en glorie van de melkkoe die het toerisme ondertussen is geworden...

...bereikten we "Rivier van de Muggen", het dorpje dat gekend is voor zijn rode bananen en voor het schattige en compacte Lake Manyara National Park...


...Aan het meer zagen we een grote groep giraffen als in slow motion voorbijwandelen...

...Verder zagen we ook nog een grote kudde buffels, broederlijk aan het grazen naast hun gestreepte vrienden...



...en daarna gingen we het bonte gewemel aan de Hippo Pool opzoeken...

...We hadden een prachtig zicht op het paradijsje dat we net verlaten hadden...


...In Karatu, het laatste dorpje voor je de Ngorongoro Conservation Area en de eindeloze steppes van de Serengeti bereikt...


...en de volgende morgen gooiden Fons en Heidi me eruit aan de groezelige bushalte van het dorpje...

DE GELEGENHEID MAAKT DE DIEF?

Nog maar net zijn Heidi en Fons naar het zuiden afgereisd of mijn huis wordt alweer onveilig gemaakt door vier Vlamingen...
Toen ik in februari eventjes in Belgie was en in mijn ouwe buurt over memory lane ging wandelen, kwam ik een paar keer over de vloer in cafe De Loge bij Jos en Mieke.
Nu waren de rollen omgekeerd: vijf jaar geleden kwamen zij bij mij eten maar ondertussen was hun jarenlange bouwwerf omgetoverd tot een alleraardigste zaak.
Jos nu had mijn adres doorgegeven aan Tim die met drie vriendinnen een trip naar Tanzania plande.
Na veel heen en weer geschrijf boekte ik een safari via mijn goeie vriend John en nodigde ik de reizigers gelijk uit voor een kort verblijf in Kwa Idd city.
Aangezien de stad ook deze keer moest bezocht worden, reden we gisteren in de avonddrukte van Clock Tower naar het Impala-rond-punt in een stapvoetse file van metaal in verschillende niveaus van degradatie.

Aangezien de Toyota Prado waar wij ons in bevonden eigenlijk best wel een lekker stuk is, had ook een boefje zijn oog laten vallen op de grote jeep.
In mijn ooghoek zag ik hem verschijnen en uit verhalen van vrienden wist ik onmiddellijk wat er te gebeuren stond.
De schooier haakte zijn vingers in een vloeiende beweging achter het glas van de achteruitkijkspiegel op de deur van de chauffeur, klikte het ding eruit terwijl ik machteloos toekeek en verdween even snel als ie gekomen was.

Iedereen rond me was verstomd. Mensen wezen het rapalje na maar er viel niets aan te doen; de spiegel en de jongen waren snel verdwenen.

Nu maar hopen dat de durver wat geld voor zijn buit krijgt zodat ie er tenminste een bordje ugali en misschien zelfs een stukje kip mee kan kopen...

GENTSCHE FIESTE IN ARUSHA (DEEL IV)

Wat voorafging: we waren erg trots op onze lunch...

Ook van de partij tijdens onze heerlijke Damascus verwennerij waren talloze vogeltjes die als ecologische kruimeldieven de hele plaats schoon hielden.
Bij terugkeer in Arusha heb ik maar gelijk het grote vogelboek van de goede heer Helm gekocht en het moet gezegd, de moed zonk me in de schoenen bij het aanschouwen van de vele duizenden en duizenden plaatjes van onze gevederde vriendjes.
Maar plaatjes zijn het wel, dat spreekt...

We zetten onze weg verder en plots ging het typische savannelandschap over in een frisgroen moeras.
Ook de olifanten schenen dit paradijs te kennen en terwijl de badmeester ons duidelijk maakte dat tweebenigen niet welkom waren, namen zijn collega's een stof- of waterbad.
Het was werkelijk een prachtig zicht.
Toen daarna nog de bewolking toenam, werd de hele omgeving in een dramatisch grijs gehuld.

We bereikten uiteindelijk het onovertroffen Oliver's Camp en kampeerden eventjes in de lounge om ons verloren watervolume terug op peil te brengen.
Daarna bekeken we het hele kamp met de ruime tenten en na een verfrissende douche gingen we dineren met alle gasten aan 1 grote tafel.
De maaltijd werd doorgespoeld met de nodige wijnen, ports en whiskies en halverwege de avond maakte 1 van onze drieen zelfs slagzij over een klein trapje dat ergens in de lounge in een hinderlaag lag.

's Morgens tenslotte was er nog een lekker en uitgebreid ontbijt en op weg naar onze volgende stop in Lake Manyara National Park ontmoetten we ook nog moeder cheetah die op zoek was naar haar twee jongen.
Eenmaal het gezinnetje herenigd, verlieten we Tarangire op zoek naar nieuwe hinderlagen...


...Maar plaatjes zijn het wel, dat spreekt...


...We zetten onze weg verder en plots ging het typische savannelandschap over in een frisgroen moeras...

...en terwijl de badmeester ons duidelijk maakte dat tweebenigen niet welkom waren...




...namen zijn collega's een stof- of waterbad...

...werd de hele omgeving in een dramatisch grijs gehuld...


...We bereikten uiteindelijk het onovertroffen Oliver's Camp en kampeerden gelijk eventjes in de lounge...


...Daarna bekeken we het hele kamp met de ruime tenten...


...'s Morgens tenslotte was er nog een lekker en uitgebreid ontbijt...


...ontmoetten we ook nog moeder cheetah die op zoek was naar haar twee jongen...