MANGO IN DE MEKONG DELTA

Sinds iets meer dan een week nu heb ik het voorrecht om elke twee nachten in een andere hotelkamer te slapen.
Gratis en voor niks.
Dat heeft alles te maken met mijn aankomst in Mango Homestay waar ik aangenomen ben als Operations Manager (bemerk de hoofdletters) voor een hotel met tien kamers, vier dagboten en twee sampans voor langere trips.
Het idyllische plekje met een prachtige wilde tuin van anderhalve hectare ligt op twee uur bus van Saigon en trekt vooral reizigers aan die er van houden hun eigen trip uit te stippelen.

Op eigen voorstel - waar ik nu al wat spijt van heb - test ik alle kamers uit want het hotel heeft dringend wat TLC, Tender Loving Care nodig.
Piepende deuren, losstaande wasbakken, een hoognodig likje verf hier en daar; ik schrijf het allemaal in mijn Officiele Operations Manager Schrift en hoop dat ik ooit een vakkundig team samengesteld krijg dat al die akkefietjes uit de wereld kan helpen.

Ondertussen krijg ik in hoog tempo informatie van de bazen uit Canada, voordat ze terugvliegen begin januari, over de boekingen, de partners en de algehele gang van zaken.

Eergisteren was ik op de pier om de boten te inspecteren toen Nghia me kwam halen.
De Vietnamese bazin had me nodig.
Ik kwam aan bij de keuken waar een mannetje of zeven met ingehouden verwachting uit zat te kijken naar het Grote Ogenblik.

"Of ik een eitje beliefde?"
De naald van mijn interne alarmsysteem zwiepte in het rood.
Je krijgt geen team tesamen om iemand een ei te zien eten.
Nghia ging het even voordien.
Hij nam een eendenei uit de mand en tikte het hoedje ervan af.
Binnenin zag ik een grijs-rozige massa,
Die kerels wilden me verdomme een plaatselijke delicatesse laten proeven. Een half ontwikkeld embryo is o zo gezond en bevordert de potentie.
Ik had geen zin om 140 te worden en 12 kinderen te verwekken maar aan de andere kant wilde ik ook niet afgaan tegenover de hele groep.
Ik nam een ei in de hand, sommige van mijn collega's rechtten de rug om het spektakel beter te kunnen zien en net op dat moment slurpte Nghia wat ... wat tja.,,, wat eivocht of zo uit zijn lekkernij en was het feest voor mij gelijk over.
Ik kokhalsde net niet en legde het ei terug, tot grote teleurstelling van de omstaanders.

Hier zie je waarom ik het niet binnenkreeg:

Om mijn bezwaarde gemoed wat te verlichten, bleef ik wat rondhangen in de keuken.
Elke bezoeker op een trip met een dagboot krijgt een vijfgangen menu voorgeschoteld om duimen en vingers van af te likken.
De dames in de keuken hadden net een papaya uit de tuin geplukt en waren een beetje creatief aan het freewheelen geweest om een mooi potje voor de papayasalade van die middag uit te kerven.
Dit was het resultaat:

's Avonds tenslotte werd me een glaasje snake wine aangeboden.

Met wijn had het niks te maken want het brandde mijn slokdarm weg zoals alleen pure amoniak en illigaal gestookte moonshine dat kan,

Met slangen had het dan weer alles te maken getuige deze drie gemene kerels in de fles:

EEN KEPIE MET EEN GROTE KLEP

Hoe veracht ik ze, die mannetjes die hun eigendunk enkel en alleen te danken hebben aan een zielige slagboom of aan een stempel.
Ze zijn tot niets bekwaam en toch denken ze dat de nulmerediaan door hun uitgezakte kont loopt.
Door het lot of door nepotisme zijn ze op een bepaald plekje beland en daar behartigen ze hun zaakjes met een hooghartigheid die weerzinwekkend is.

Gisteren was het - voor de eerste keer in ons nieuwe thuisland - van dat.
Ik had een bewijs van goed gedrag en zeden nodig en dat kon afgehaald worden op een bureau van de Vietnamese regering.
Hoe dat in zijn werk gaat, daar ben ik nog niet achter.
Misschien hebben de ambtenaren toegang tot alle computers van alle landen? Misschien zullen ze me vragen in eer en geweten te antwoorden of ik ooit iets mispeuterd heb en zullen ze daar dan een heel officieel ogend document voor opstellen?
Ik weet het niet en daar had de arrogante kepie met de grote klep aan de ingang van het gebouw alles mee te maken.

Ik reed om kwart na elf met mijn scooter in de richting van 's mans bareel en dat was gelijk een grote overtreding waard.
Boos kijkend werd me een dreigende worstenvinger voor de neus gehouden. Eens de vinger mijn aandacht had, ging die tergend langzaam naar rechts en werd op een bord aan de muur gewezen.
Het bureau was gesloten van half twaalf tot dertien uur stond daar op.
Vriendelijkheid van hogerhand want de tekst was zowel in het Vietnamees als in het Engels.
Ik haalde mijn telefoon boven en toonde dat ik nog een kwartiertje had en boosheid maakte plaats voor minachting.
"Als jij denkt dat jij de wetten bepaalt in dit land, dan heb je het mis," zie een heel scala aan gezichtsuitdrukkingen zonder dat er een woord werd gesproken.

Petmans draaide zich om, hij had belangrijker dingen aan zijn hoofd.

Ik reed de tien kilometer terug naar huis en in de namiddag bood ik me opnieuw aan alsof ik er nooit eerder was geweest.
Dreigende vinger,
Wijzen naar het bord.
Tikken - met aandrang - op punt zes,
Een heel vocabularium aan Vietnamees erbij deze keer.
"Hoe ik het godverdommedenondemiljaarde in mijn domme westerse kop haalde om zonder een greintje respect enzoverder enzomeer"

Er stond "geen sportkledij".
Ik droeg een cargo-short en een T-shirt.

Een jonge man in kostuumbroek en met een das zag het gebeuren.
In goed Engels zei ie "niet discussieren, dat win je nooit van een dwaas."

Ik heb de jongen bedankt en beleefd - zelfs oprecht - geglimlacht naar de slagboomdictator,
En ik ben vrolijk neuriend naar huis gereden.
Dat bewijsje, dat krijgen we wel een andere keer.

ZENNNNNNNNNNNN......

OP NAAR DE MEKONG DELTA

Volgende week maandag stap ik op een lokale bus en word ik in iets meer dan twee uur naar Ben Tre gebracht, een stad in de Mekong Delta, ten zuidwesten van HCMC.
Vandaar word je op simpel verzoek (als je een copietje meebrengt van de onmogelijk correct uit te spreken vraag in Vietnamees) met een shuttle iets dichterbij Mango Homestay gebracht.

Daar - diep in het rurale boerenland  van Vietnam - zal ik mijn dagen slijten te midden van gezellig grazende waterbuffels en zalig zoemende muggen.
Ik zal er tropenkolder, knokkelkoorts en hersenverweking oplopen en de stukjes op deze blog zullen echt hilarisch worden.
Dat je er geen touw aan vast zal kunnen knopen, neem je er maar bij. Van Gogh had ze tenslotte ook niet alle vijf.
Maar wel een genie.

Ik word operations manager voor een kleine lodge met acht kamers. Het hele gebeuren wordt heel positief ontvangen door de bezoekers maar die mogen dan na een dag of twee wel terug naar de bewoonde wereld.

Ik, evenwel, blijf achter, controleer of alle taken naar behoren worden uitgeoefend worden en zal de resterende tijd doden met het uitgraven van een olympisch zwembad met een koffielepeltje; het tellen, hertellen en natellen van de barsten in het plafond van mijn alkoofje en het toezien op de groei van het gras.

Bijkomstige taak is het nakijken van de sampans waarmee onze gasten op een rondvaart zullen gaan in de contreien.

Ik stel het mezelf al voor: op een nacht sluip ik mijn hut uit, gooi ik mijn enterhaak over de reling van een sampan - die gelijk gevaarlijk slagzij begint te maken - en roei ik zo snel mogelijk weg van deze negorij.
Enkel om een paar uur later tot de conclusie te komen dat ik verdwaald ben geraakt in de ontelbare kanaaltjes en dat ik terug bij mijn gevangenis ben.



U leest het, helemaal gerust ben ik er niet in.
Aan de andere kant, ik ben een grote jongen nu en ik zie er enorm naar uit om de drukte van Saigon achter me te laten, om te zien of organische landbouw zou kunnen werken in een tropisch klimaat (er is land zat om dat uit te proberen) en om er ook effectief een natural swimming pool te ontwerpen want dat is me beloofd door de eigenaars.

Ik hou het thuisfront op de hoogte, beloofd...

STILTE VOOR DE STORREM

Sinds Debiteuren-Crediteuren kan ik het woord Storrem helaas niet meer correct uitspreken (hij komt binnen op 3:26 in het filmpje), excuses daarvoor.

Veel is er niet te vertellen geweest over ons eerder tamme leven in Vietnam.
Gevraagd een team te vervoegen dat een nieuw concept in hernieuwbare energie zou opzetten in Zuid-Oost Azie. Eens hier gemerkt dat de start van het bedrijf vertraging na vertraging opliep.
Geen contractuele afspraken dus ook geen salaris.

We hebben er dan maar het beste van gemaakt in omgekeerde zin.
Als er geen inkomsten zijn, dan moeten de uitgaven maar naar beneden.
Daar zijn we ondertussen zo goed in geworden dat er niks meer te vertellen valt op deze blog.
Niemand wil immers horen dat we drie gratis tickets in de wacht hebben kunnen slepen en dat we e enorm genoten hebben van Big Hero 6.

Mimi heeft sinds anderhalve maand een job bij een Duits bedrijf. Helaas brengt dat niet voldoende op om de maandelijkse kosten te dragen maar het gaat toch al in de goeie richting.
Gisteren heb ik dan uiteindelijk een nieuwe job kunnen binnenhalen. Het lamentabele salaris zorgt nog altijd niet voor de nodige stabiliteit maar de lethargische verveling en het gevoel van nutteloosheid worden tenminste wat minder.

De start binnen een week geeft me nieuwe energie en hopelijk straalt dit dan ook af op de frequentie van posts op de blog.

Hou je vast aan de takken van de bomen want binnenkort gaat het weer storremen....

WAT DOEN WEEKDIEREN OP ZONDAG?

Met een kustlijn van een paar honderd kilometer, spreekt het vanzelf dat alles wat de oceaan bevolkt, gretig naar binnen gespeeld wordt door onze nieuwe Aziatische buren.

Ze eten alles met vier poten behalve een tafel en alles wat vliegt behalve een vliegtuig, wordt wel eens gezegd en dat is er niet ver naast als je aan de kant van de weg kikker hotpot of gevulde vissenmagen kan bestellen.

Aangezien ik vind dat je een cultuur pas leert kennen door er actief aan deel te nemen, zet ik mijn eerste voorzichtige stapjes op het glibberige pad van de alles-eterij.

Op naar de Metro dus (de Makro van bij ons) voor verse schelpjes, een paar gigantische gamba's en wat inktvis,

Samen met pasta in witte wijn en room leverde het een heerlijk gerecht op voor een euro of drie per persoon.

Heerlijk tot Mimi en de kinderen de hersenen van de gamba's onder luid gesmak begonnen uit te zuigen,

Ik heb nog veel te leren....

SCHARLAKEN ROOD

Toen we nog in de Tuin van Eden woonden in de schaduw van een paar actieve en minder actieve vulkanen, kreeg Enzi het geregeld aan zijn longen.
Hij kon ophoudelijk beginnen hoesten en werd - onder het mom dat hij op die manier meespeelde in Top Gun - elke dag een keer of vier via een beademingsmasker aan een verstuiver gekoppeld.
Soms raakte ie er overheen; soms kreeg ie koorts en moest ie nog maar eens aan de antibiotica.

We dachten dat het te maken had met vulkanisch stof en het werd gewoon een onderdeel van ons dagdagelijks leven.
Enzi klaagde niet en wij wisten wat we wanneer moesten doen om hem hier doorheen te helpen.

Eenmaal aangekomen in Vietnam zou alles beter zijn, zo hielden we onszelf voor. Enzi werd ouder en zou uit die kinderziekte groeien en er waren weinig vulkanen te vinden in de onmiddellijke nabijheid van Saigon.

Twee weken na aankomst was het prijs.
Enzi bleef twee dagen thuis, verveelde zich steendood en was heel erg blij dat ie van ons af was en terug naar school mocht.

Twee weken geleden herhaalde het verhaal zich nog eens maar nu in een meer dramatische vorm.
Slap als een vaatdoek was hij toen we hem op vrijdag naar de dokter brachten.
We werden naar huis gestuurd met de idee dat Enzi een griepje onder de leden had waar ie zich wel doorheen zou slapen.

Op zaterdagmiddag boden we ons opnieuw aan bij Family Medical Practice, dit keer met een jongetje dat nauwelijks op zijn benen kon staan en die er - ondanks zijn half Afrikaanse kleurtje - een beetje purperig/rood uitzag.

De dokter verloor geen tijd en wij schrokken ons een ongeluk.
Een ambulance werd voorgereden en door de rode lichten ging het, naar het ziekenhuis in het centrum.
Enzi's koorts bleef maar stijgen terwijl wij hem probeerden af te koelen en toen de dokter onverwacht om half twaalf op een zaterdagnacht aan het ziekenbed stond, begonnen we helemaal de ernst van de situatie in te zien.

Een doodgewone stafylokokkenbesmetting kan door de giftige stoffen in de bacterien in sommige gevallen en bij sommige personen evolueren tot roodvonk en, erger nog, het toxische shock syndroom.
Enzi, altijd een macho geweest, had ze gelijk alletwee opgelopen...

Na drie onrustige nachten en vier paniekerige dagen mochten we uiteindelijk een flink verzwakt jongetje terug mee naar huis nemen.
We zijn nu een dag of tien verder en behalve wat snoeverige verhalen bij zijn vriendjes is er niks wat ons nog herinnert aan het beruchte avontuur.
Gelukkig maar....

MAYALEFICENT

Naar analogie van Angelina Tres Jolie hebben Maya en Enzi plotse acteeraspiraties.
Het feit dat er een weekje vakantie bijzat en dat hier niet echt zoveel te doen is voor kinderen, zal ook wel bijgedragen hebben aan het enthousiasme voor ons project.



Om de 1 of andere reden krijg ik het filmpje niet opgeladen dus copieer gewoon de link hieronder en geniet (geen geluid - zo professioneel zijn we nog niet)

https://www.dropbox.com/s/50n68e9p23e7gv6/Mayalificent%20-%20October%202014.avi?dl=0

JE VOET ER MIDDENIN ZETTEN.....

... is een Engels gezegde en dan kunnen we ons allemaal voorstellen waar precies die voet ingezet wordt.
Om jullie koude rillingen te bezorgen, stel ik me een verse koeienvlaai voor die door de zomerse zon al ietwat krokant gegratineerd is.
Daar gaat die voet dan middenin. Eerst een beetje weerstand van de harde korst maar dan word je verwelkomd door de smeuiige massa binnenin.
Met Crocs met van die mooie ventilatiegaatjes aan de zijkant.
Of blootsvoets.
Nog beter.
Spuit het lekker tussen je tenen door.

Goed, iedereen is nu in de stemming dus we kunnen verder,..

Op zondag maakten we kennis met de ouders van Maya's nieuwe vriendinnetje Jasmine.
Ze zijn onafscheidelijk zoals alleen meisjes van acht dat kunnen en elk weekend verliezen we ofwel onze dochter aan het andere kamp of anders krijgen we twee voor de prijs van 1 bij ons thuis.

Haar ouders, een Engels-Vietnamees koppel nodigden ons uit voor brunch in het uiterst charmante Mekong Merchant restaurant.
We hadden een gezellige tijd samen tot de mama - op tram vier maar nog altijd zeer slank - haar andere dochter van 14 wat ongelukkig aanpakte.
"Tja," gooide ze plots op tafel, "ze had vroeger een atletisch figuurtje maar daar is nu niet veel meer van over.'
De dochter keek ietwat gegeneerd-verontschuldigend op van haar boek; wij hielden allemaal onze adem in en er viel een zeer onaangename stilte.
Erger kon het toch niet worden maar toen achtte papa het nodig  de zaak te redden met een ander spreekwoord.
En ja, hij zette er gelijk zijn voet middenin.

"Vestig de aandacht niet op de olifant in de kamer," waren zijn gevleugelde woorden.
Als het al doodstil is, kan het niet veel stiller worden maar toch slaagden we er met zijn allen in.

Hij probeerde het tij nog te keren maar het kalf was al verdronken - om er nog maar twee uitdrukkingen tegenaan te gooien.
"Dat is een beeldspraak," legde hij ons uit, "waarbij bedoeld wordt dat er iets overduidelijk aanwezig is maar iedereen doet heel hard zijn best om er omheen te praten en te kijken."

Het gezette meisje deed alsof ze verder las.
Mijn hart bloedde voor haar.
Het bleef lange tijd akelig stil aan de tafel.

COMITE VAN HET VOLK (DEEL II)

We krijgen wereldwijd wat naar ons hoofd gegooid, de laatste jaren.

Voor je plezier kan je allerlei ongevallen en doodsmakken op Youtube gaan bekijken; de haatbaarden in Syrie blazen de middeleeuwse terechtstellingen nieuw leven in middels het gebruik van sociale media en nu ik na meer dan acht jaar opnieuw TV heb, moet ik vaststellen dat zelfs het gerenomeerde National Geographic elk programma met een drama-sausje overgiet,

Die alsmaar hogere inname van sensationeel nieuws zorgt dan ook voor emotionele vervlakking lijkt me,
Mensen zijn zo gauw niet meer verontwaardigd.
"We hebben erger gezien," denken ze en ze blijven lekker in de zetel zitten....

Toch had ik gehoopt op een storm van reacties toen ik twee posts geleden het verhaal vertelde over hoe onze kinderen om vijf uur 's ochtends op orientatie moesten onder het huidig Vietnamees bewind.
De leeftijd van de kinderen, de aanpak van het wijkcomite en het oubollig idee in het algemeen hadden - mijns inziens - iedereen moeten doen opveren om op zijn minst een vliegtuig vol witte balonnen naar Saigon te sturen om de heersende onvrede te etaleren.

Deze keer hadden jullie echter wel gelijk om lekker in de zetel te blijven zitten.

We hebben helemaal geen wijkcomite aan de deur gehad; om vijf uur 's ochtends sliepen Maya en Enzi vredig de slaap der onschuldigen, gelardeerd met prettige dromen over wat speciaals er wel zou gebeuren tijdens het weekend.

Op zondag gingen we dus naar Vietopia, een belevingspark op kindermaat.
De ingang was ingericht als luchthaven, we kregen een boarding pass en moesten dan langs de scanner passeren waar Enzi gelijk zijn geestesverruimende cigarettes-qui-font-rire mocht afgeven (geen reacties alsjeblieft, gewoon een flauw grapje).
We moesten naar de bank om centen af te halen (ViDo's of Vieopia Dong naar analogie van de Vietnamese Dong) en daarna renden kinderen van de jobs waar ze betaald werden (redder op gebouwen, archeologisch onderzoeker, koekjesfabrikant) tot de ontspanningsmogelijkheden waar ze voor moesten betalen (zanger, stylist, goochelaar)

De ontwerper van Vietopia waar kinderen kunnen kennismaken met beroepen via een rollenspel, had de mosterd in Hong Kong en Singapore gehaald en had gelijk ook begrepen dat de inkomprijzen van die beide stadstaten niet zouden werken in het veel armere Vietnam.
Daarom had ie de hulp van het bedrijfsleven ingeroepen zodat op die manier de kosten wat lager lagen en het bedrijf in kwestie ook wat aan zijn naambekendheid kon werken.

Het zag er allemaal wat plat commercieel uit bij momenten maar de kinderen hebben een hele dag genoten.
In hun toekomstorientering voor het comite van het volk kunnen we nu al noteren dat ze brandweerwagenchauffeur in Vietopia willen worden.....

Inchecken in Vietopia, waar kinderen koning zijn.

Indiana Jones and the Temple of Fake Bricks

Oh, het moment waarop Enzi maar bleef hoger klimmen terwijl ie eigenlijk
al bij de eerste gele lijn werd teruggeroepen door de flink panikerende
begeleider. Onschuldige Enzi had "niets" gehoord, zo bleek achteraf.

Koks in wording als er geen haar in de boter zit

Papa bekijkt nog even zijn baby...

Koekjes maken.

The Dutch Lady, waar melk uit polyester koeien komt.

Up, up, up with Seven Up

Kleine autootjes, grote prijzen

Het absolute hoogtepunt: steek de boel in de hens!!

De tergend trage snelheid waarmee onze redders de hoek

kwamen omscheuren, deed toch wat vragen rijzen over de 

efficientie van onze nieuwe  brandweermannen...

EEN LAND IN ONTWIKKELING...

.... blijft natuurlijk een land in ontwikkeling,

Zoals vroeger al aangehaald,  hebben we kippenhok, serre en tuin ingeruild voor een drie slaapkamer appartement op de 23ste verdieping in een gigantisch blok.
Het hele gebeuren staat haaks op de weidse vrijheid die Tanzania ons bood, maar ik weet dat het een tijdelijke oplossing voor me is en je kan altijd beter gewoon tevreden zijn als er niet veel te tornen valt aan de huidige situatie.

Het appartmentsblok (eigenlijk vier blokken rond een centrale ontmoetingsruimte) is nagelnieuw en gebouwd met de beste materialen.
We horen niet het minste geluid van de buren onder, boven of naast ons en eigenlijk is het hier wel fijn wonen.

Vooraan zitten een paar restaurants en de uitbaters hiervan trokken aan de alarmbel.

Mijn mond viel open toen ik gisteren een email kreeg van het management.
Er werd in verteld dat het niet toegelaten was om "vuilnis (waaronder groentenresten) en kapotte toestellen (waaronder een schaar!)" door de ramen op de publieke ruimtes te gooien want mensen zouden wel eens gewond kunnen raken.
Voorts werd ook met aandrang gevraagd niet meer naar beneden te kotsen.

Klootjesvolk heb je overal!!

COMITE VAN HET VOLK

We hadden er natuurlijk niet bij stilgestaan, in alle heisa van aankomen en je plekje zoeken in deze gekke drukte.
Feit is dat Vietnam geleid wordt door "The People's Committee" en ondanks alles nog altijd communistisch is.
Dat zie je nu en dan eens aan de uniformen van de verkeerspolitie en de immigratiebeambten maar even zo goed vergeet je het weer in de nieuwer-dan-nieuwe supermarkt, bij het bekijken van alle Mercedessen en Porsches op de weg en bij het consumentengedrag in het algemeen.

Wanneer kinderen vijf worden, dan wordt de familie opgeroepen voor de "toekomstplanning".
Er wordt gekeken waar de talenten van het kind in kwestie liggen en waar dat later kan ingepland worden in het groter geheel.
Daarbij wordt vooral gezorgd dat de meer eenvoudige jobs zoals fabrieksarbeider of landbouwer even hoog op de maatschappelijke ladder scoren als bijvoorbeeld dokter of advocaat.

Met verbazing kregen we vorige week donderdag het wijk comite aan de deur om de kinderen uit te nodigen voor de toekomstplanning.
Aan onze tegenwerpingen dat de kinderen niet de Vietnamese nationaliteit hadden, werd geen gehoor gegeven.

Op het onchristelijk vroege uur van vijf in de morgen - je kan er de gewoonte aan de vroege dienst in de fabriek maar beter jong genoeg instampen - werden Maya en Enzi verwacht voor screening.
Te laat komen werd niet geduld, zo werd ons duidelijk gemaakt.

Het trieste verloop zie je hieronder:

VERTIGO IN VIETNAM

 Deze heren kwamen deze ochtend met een goed humeur aan op het werk.
Toen kregen ze hun "opdracht voor de dag".
Dat wordt bibberen....

VAKANTIE IN VIETNAM

Het schooljaar was pas twee weken begonnen toen het laatste weekend van augustus, maandag-brugdag en de dag van de onafhankelijkheid op dinsdag zorgden voor vier dagen vakantie.

We waren er niet rouwig om - 135 vierkante meter appartement is nu niet bepaald ruim te noemen als je de weidse Afrikaanse vlaktes gewend bent - en zouden er een paar daagjes op uit trekken.

Met een kustlijn van 3,260 km (terwijl onze eigen Belgische zakdoek er toch 65 telt) lag de beslissing nogal voor de hand om eens te pootjebaden in de Zuid-Chinese Zee.

Met een bus, gemaakt op maat voor de miniatuurmensjes in dit deel van de wereld, sukkelden we aan een rotgemiddelde van 40 km per uur in zes uur naar Mui Ne.
De A1 is een tweevaksweggetje dat de hele tijd door lintbebouwing van aaneensluitende dorpjes snijdt en behalve een paar rubberplantages was er niet veel te zien.

Veel van onze ongeduldigheid tijdens de reis werd weer goedgemaakt door de - alweer spotgoedkope - villa die we hadden gehuurd.
Ruime woonkamer, keuken met alle apparatuur, twee slaapkamers en zowaar een prive jacuzzi in onze omheinde tuin.

We spendeerden onze tijd voor het grootste deel aan het zwembad, gingen zandsurfen, plastiekplaatglijden of hoe je het ook wil noemen in de Witte Duinen en bezochten daarna een lokaal restaurantje voor een lekkere kokosnoot en een dutje in het rijtje hangmatten.

Daarna deden we de tocht door de "rivier van de feeen" langs de Rode Duinen.
We werden er overvallen door een enorme plensbui dus zo feeriek was het allemaal niet...

Op onze laatste avond tenslotte gingen we uit eten in het onvolprezen "The Forest".
Een uniek decor, een dame die gratis een armbandje met je naam erop voor je weeft terwijl je eet, een leuk bandje dat speelt en enkel wel zeer speciale schotels op het menu; het was zeer de moeite waard (bedankt voor de tip, Rene)

Tijdens de terugreis knepen we een uurtje van de lange reis af en op woensdag gingen Maya en Enzi tevreden en met avontuurlijke verhalen terug naar school.

"De villa die we hadden gehuurd."

"We spendeerden onze tijd voor het grootste deel aan het zwembad."

"...gingen zandsurfen, plastiekplaatglijden of hoe je het ook wil noemen in de Witte Duinen."

"...en bezochten daarna een lokaal restaurantje voor een lekkere kokosnoot."

"...en daarna een dutje in het rijtje hangmatten."

"...deden we de tocht door de "rivier van de feeen" langs de Rode Duinen."

"....gingen we uit eten in het onvolprezen The Forest"

"....een dame die gratis een armbandje met je naam erop voor je weeft"

"...en enkel wel zeer speciale schotels op het menu"