COMITE VAN HET VOLK (DEEL II)

We krijgen wereldwijd wat naar ons hoofd gegooid, de laatste jaren.

Voor je plezier kan je allerlei ongevallen en doodsmakken op Youtube gaan bekijken; de haatbaarden in Syrie blazen de middeleeuwse terechtstellingen nieuw leven in middels het gebruik van sociale media en nu ik na meer dan acht jaar opnieuw TV heb, moet ik vaststellen dat zelfs het gerenomeerde National Geographic elk programma met een drama-sausje overgiet,

Die alsmaar hogere inname van sensationeel nieuws zorgt dan ook voor emotionele vervlakking lijkt me,
Mensen zijn zo gauw niet meer verontwaardigd.
"We hebben erger gezien," denken ze en ze blijven lekker in de zetel zitten....

Toch had ik gehoopt op een storm van reacties toen ik twee posts geleden het verhaal vertelde over hoe onze kinderen om vijf uur 's ochtends op orientatie moesten onder het huidig Vietnamees bewind.
De leeftijd van de kinderen, de aanpak van het wijkcomite en het oubollig idee in het algemeen hadden - mijns inziens - iedereen moeten doen opveren om op zijn minst een vliegtuig vol witte balonnen naar Saigon te sturen om de heersende onvrede te etaleren.

Deze keer hadden jullie echter wel gelijk om lekker in de zetel te blijven zitten.

We hebben helemaal geen wijkcomite aan de deur gehad; om vijf uur 's ochtends sliepen Maya en Enzi vredig de slaap der onschuldigen, gelardeerd met prettige dromen over wat speciaals er wel zou gebeuren tijdens het weekend.

Op zondag gingen we dus naar Vietopia, een belevingspark op kindermaat.
De ingang was ingericht als luchthaven, we kregen een boarding pass en moesten dan langs de scanner passeren waar Enzi gelijk zijn geestesverruimende cigarettes-qui-font-rire mocht afgeven (geen reacties alsjeblieft, gewoon een flauw grapje).
We moesten naar de bank om centen af te halen (ViDo's of Vieopia Dong naar analogie van de Vietnamese Dong) en daarna renden kinderen van de jobs waar ze betaald werden (redder op gebouwen, archeologisch onderzoeker, koekjesfabrikant) tot de ontspanningsmogelijkheden waar ze voor moesten betalen (zanger, stylist, goochelaar)

De ontwerper van Vietopia waar kinderen kunnen kennismaken met beroepen via een rollenspel, had de mosterd in Hong Kong en Singapore gehaald en had gelijk ook begrepen dat de inkomprijzen van die beide stadstaten niet zouden werken in het veel armere Vietnam.
Daarom had ie de hulp van het bedrijfsleven ingeroepen zodat op die manier de kosten wat lager lagen en het bedrijf in kwestie ook wat aan zijn naambekendheid kon werken.

Het zag er allemaal wat plat commercieel uit bij momenten maar de kinderen hebben een hele dag genoten.
In hun toekomstorientering voor het comite van het volk kunnen we nu al noteren dat ze brandweerwagenchauffeur in Vietopia willen worden.....

Inchecken in Vietopia, waar kinderen koning zijn.

Indiana Jones and the Temple of Fake Bricks

Oh, het moment waarop Enzi maar bleef hoger klimmen terwijl ie eigenlijk
al bij de eerste gele lijn werd teruggeroepen door de flink panikerende
begeleider. Onschuldige Enzi had "niets" gehoord, zo bleek achteraf.

Koks in wording als er geen haar in de boter zit

Papa bekijkt nog even zijn baby...

Koekjes maken.

The Dutch Lady, waar melk uit polyester koeien komt.

Up, up, up with Seven Up

Kleine autootjes, grote prijzen

Het absolute hoogtepunt: steek de boel in de hens!!

De tergend trage snelheid waarmee onze redders de hoek

kwamen omscheuren, deed toch wat vragen rijzen over de 

efficientie van onze nieuwe  brandweermannen...