Dat niet elke klant diezelfde vreugde met me deelde, kwam pas later in me op.
Net als het inzicht dat mijn gedrag wel wat mensen zal weggejaagd hebben.
Stefan, mijn jolige kok vond er op regelmatige tijdstippen niets beter op dan de keuken uit te sprinten en ergens achter de bar een pietluttigheid in het strikt onderhouden interieur aan te passen.
Het kostte me meestal een paar miliseconden om te zien wat veranderd was en het terug in de originele toestand te brengen.
Stoelpoten moesten op de milimiter juist staan, asbakken - toen mocht dat nog - waren correct gepositioneerd en de menukaart zat op een bepaalde manier in zijn houder.
Ooit werd ik door een vriend een structopaat genoemd maar het deerde me niet; mijn gedrag hield me scherp en het was geruststellend.
Groot was dan ook mijn blijdschap toen in Taiwan bleek dat alle scootertjes van de politie - tot meer dan 20 in een rijtje - allemaal hun eigen plaatsje hadden zodat alle nummerplaten elkaar netjes opvolgden.
Helemaal warm werd ik toen een agent kwam parkeren en onmiddellijk het hele rijtje brommertjes afliep ten einde elk en ieder steunbokje van de scooter netjes op het daarvoor voorzien lijntje te manoeuvreren,
Ik wou hem zo een job aanbieden; we zouden het goed gedaan hebben samen....
2 opmerkingen:
Zalig!
Je al even structopatische zus x
:-) hilarisch!
Een reactie posten