COMITE VAN HET VOLK (DEEL II)

We krijgen wereldwijd wat naar ons hoofd gegooid, de laatste jaren.

Voor je plezier kan je allerlei ongevallen en doodsmakken op Youtube gaan bekijken; de haatbaarden in Syrie blazen de middeleeuwse terechtstellingen nieuw leven in middels het gebruik van sociale media en nu ik na meer dan acht jaar opnieuw TV heb, moet ik vaststellen dat zelfs het gerenomeerde National Geographic elk programma met een drama-sausje overgiet,

Die alsmaar hogere inname van sensationeel nieuws zorgt dan ook voor emotionele vervlakking lijkt me,
Mensen zijn zo gauw niet meer verontwaardigd.
"We hebben erger gezien," denken ze en ze blijven lekker in de zetel zitten....

Toch had ik gehoopt op een storm van reacties toen ik twee posts geleden het verhaal vertelde over hoe onze kinderen om vijf uur 's ochtends op orientatie moesten onder het huidig Vietnamees bewind.
De leeftijd van de kinderen, de aanpak van het wijkcomite en het oubollig idee in het algemeen hadden - mijns inziens - iedereen moeten doen opveren om op zijn minst een vliegtuig vol witte balonnen naar Saigon te sturen om de heersende onvrede te etaleren.

Deze keer hadden jullie echter wel gelijk om lekker in de zetel te blijven zitten.

We hebben helemaal geen wijkcomite aan de deur gehad; om vijf uur 's ochtends sliepen Maya en Enzi vredig de slaap der onschuldigen, gelardeerd met prettige dromen over wat speciaals er wel zou gebeuren tijdens het weekend.

Op zondag gingen we dus naar Vietopia, een belevingspark op kindermaat.
De ingang was ingericht als luchthaven, we kregen een boarding pass en moesten dan langs de scanner passeren waar Enzi gelijk zijn geestesverruimende cigarettes-qui-font-rire mocht afgeven (geen reacties alsjeblieft, gewoon een flauw grapje).
We moesten naar de bank om centen af te halen (ViDo's of Vieopia Dong naar analogie van de Vietnamese Dong) en daarna renden kinderen van de jobs waar ze betaald werden (redder op gebouwen, archeologisch onderzoeker, koekjesfabrikant) tot de ontspanningsmogelijkheden waar ze voor moesten betalen (zanger, stylist, goochelaar)

De ontwerper van Vietopia waar kinderen kunnen kennismaken met beroepen via een rollenspel, had de mosterd in Hong Kong en Singapore gehaald en had gelijk ook begrepen dat de inkomprijzen van die beide stadstaten niet zouden werken in het veel armere Vietnam.
Daarom had ie de hulp van het bedrijfsleven ingeroepen zodat op die manier de kosten wat lager lagen en het bedrijf in kwestie ook wat aan zijn naambekendheid kon werken.

Het zag er allemaal wat plat commercieel uit bij momenten maar de kinderen hebben een hele dag genoten.
In hun toekomstorientering voor het comite van het volk kunnen we nu al noteren dat ze brandweerwagenchauffeur in Vietopia willen worden.....

Inchecken in Vietopia, waar kinderen koning zijn.

Indiana Jones and the Temple of Fake Bricks

Oh, het moment waarop Enzi maar bleef hoger klimmen terwijl ie eigenlijk
al bij de eerste gele lijn werd teruggeroepen door de flink panikerende
begeleider. Onschuldige Enzi had "niets" gehoord, zo bleek achteraf.

Koks in wording als er geen haar in de boter zit

Papa bekijkt nog even zijn baby...

Koekjes maken.

The Dutch Lady, waar melk uit polyester koeien komt.

Up, up, up with Seven Up

Kleine autootjes, grote prijzen

Het absolute hoogtepunt: steek de boel in de hens!!

De tergend trage snelheid waarmee onze redders de hoek

kwamen omscheuren, deed toch wat vragen rijzen over de 

efficientie van onze nieuwe  brandweermannen...

EEN LAND IN ONTWIKKELING...

.... blijft natuurlijk een land in ontwikkeling,

Zoals vroeger al aangehaald,  hebben we kippenhok, serre en tuin ingeruild voor een drie slaapkamer appartement op de 23ste verdieping in een gigantisch blok.
Het hele gebeuren staat haaks op de weidse vrijheid die Tanzania ons bood, maar ik weet dat het een tijdelijke oplossing voor me is en je kan altijd beter gewoon tevreden zijn als er niet veel te tornen valt aan de huidige situatie.

Het appartmentsblok (eigenlijk vier blokken rond een centrale ontmoetingsruimte) is nagelnieuw en gebouwd met de beste materialen.
We horen niet het minste geluid van de buren onder, boven of naast ons en eigenlijk is het hier wel fijn wonen.

Vooraan zitten een paar restaurants en de uitbaters hiervan trokken aan de alarmbel.

Mijn mond viel open toen ik gisteren een email kreeg van het management.
Er werd in verteld dat het niet toegelaten was om "vuilnis (waaronder groentenresten) en kapotte toestellen (waaronder een schaar!)" door de ramen op de publieke ruimtes te gooien want mensen zouden wel eens gewond kunnen raken.
Voorts werd ook met aandrang gevraagd niet meer naar beneden te kotsen.

Klootjesvolk heb je overal!!

COMITE VAN HET VOLK

We hadden er natuurlijk niet bij stilgestaan, in alle heisa van aankomen en je plekje zoeken in deze gekke drukte.
Feit is dat Vietnam geleid wordt door "The People's Committee" en ondanks alles nog altijd communistisch is.
Dat zie je nu en dan eens aan de uniformen van de verkeerspolitie en de immigratiebeambten maar even zo goed vergeet je het weer in de nieuwer-dan-nieuwe supermarkt, bij het bekijken van alle Mercedessen en Porsches op de weg en bij het consumentengedrag in het algemeen.

Wanneer kinderen vijf worden, dan wordt de familie opgeroepen voor de "toekomstplanning".
Er wordt gekeken waar de talenten van het kind in kwestie liggen en waar dat later kan ingepland worden in het groter geheel.
Daarbij wordt vooral gezorgd dat de meer eenvoudige jobs zoals fabrieksarbeider of landbouwer even hoog op de maatschappelijke ladder scoren als bijvoorbeeld dokter of advocaat.

Met verbazing kregen we vorige week donderdag het wijk comite aan de deur om de kinderen uit te nodigen voor de toekomstplanning.
Aan onze tegenwerpingen dat de kinderen niet de Vietnamese nationaliteit hadden, werd geen gehoor gegeven.

Op het onchristelijk vroege uur van vijf in de morgen - je kan er de gewoonte aan de vroege dienst in de fabriek maar beter jong genoeg instampen - werden Maya en Enzi verwacht voor screening.
Te laat komen werd niet geduld, zo werd ons duidelijk gemaakt.

Het trieste verloop zie je hieronder:

VERTIGO IN VIETNAM

 Deze heren kwamen deze ochtend met een goed humeur aan op het werk.
Toen kregen ze hun "opdracht voor de dag".
Dat wordt bibberen....

VAKANTIE IN VIETNAM

Het schooljaar was pas twee weken begonnen toen het laatste weekend van augustus, maandag-brugdag en de dag van de onafhankelijkheid op dinsdag zorgden voor vier dagen vakantie.

We waren er niet rouwig om - 135 vierkante meter appartement is nu niet bepaald ruim te noemen als je de weidse Afrikaanse vlaktes gewend bent - en zouden er een paar daagjes op uit trekken.

Met een kustlijn van 3,260 km (terwijl onze eigen Belgische zakdoek er toch 65 telt) lag de beslissing nogal voor de hand om eens te pootjebaden in de Zuid-Chinese Zee.

Met een bus, gemaakt op maat voor de miniatuurmensjes in dit deel van de wereld, sukkelden we aan een rotgemiddelde van 40 km per uur in zes uur naar Mui Ne.
De A1 is een tweevaksweggetje dat de hele tijd door lintbebouwing van aaneensluitende dorpjes snijdt en behalve een paar rubberplantages was er niet veel te zien.

Veel van onze ongeduldigheid tijdens de reis werd weer goedgemaakt door de - alweer spotgoedkope - villa die we hadden gehuurd.
Ruime woonkamer, keuken met alle apparatuur, twee slaapkamers en zowaar een prive jacuzzi in onze omheinde tuin.

We spendeerden onze tijd voor het grootste deel aan het zwembad, gingen zandsurfen, plastiekplaatglijden of hoe je het ook wil noemen in de Witte Duinen en bezochten daarna een lokaal restaurantje voor een lekkere kokosnoot en een dutje in het rijtje hangmatten.

Daarna deden we de tocht door de "rivier van de feeen" langs de Rode Duinen.
We werden er overvallen door een enorme plensbui dus zo feeriek was het allemaal niet...

Op onze laatste avond tenslotte gingen we uit eten in het onvolprezen "The Forest".
Een uniek decor, een dame die gratis een armbandje met je naam erop voor je weeft terwijl je eet, een leuk bandje dat speelt en enkel wel zeer speciale schotels op het menu; het was zeer de moeite waard (bedankt voor de tip, Rene)

Tijdens de terugreis knepen we een uurtje van de lange reis af en op woensdag gingen Maya en Enzi tevreden en met avontuurlijke verhalen terug naar school.

"De villa die we hadden gehuurd."

"We spendeerden onze tijd voor het grootste deel aan het zwembad."

"...gingen zandsurfen, plastiekplaatglijden of hoe je het ook wil noemen in de Witte Duinen."

"...en bezochten daarna een lokaal restaurantje voor een lekkere kokosnoot."

"...en daarna een dutje in het rijtje hangmatten."

"...deden we de tocht door de "rivier van de feeen" langs de Rode Duinen."

"....gingen we uit eten in het onvolprezen The Forest"

"....een dame die gratis een armbandje met je naam erop voor je weeft"

"...en enkel wel zeer speciale schotels op het menu"