Sinds 8 november, de dag van de verkiezingen in de USA tot vandaag heb ik me ingehouden om niet te veel op de kap te zitten van de halve zool (verder in deze column halve zool genoemd want een ander woord heb ik niet voor dit individu) omdat ik nog altijd dacht dat dit land bij zinnen zou komen op 19 december.
Op die dag stemmen geselecteerde kiezers uit alle staten (net evenveel kiezers als die welbepaalde staat volksvertegenwoordigers en senators heeft) wie uiteindelijk de president zal worden.
Hoewel die maatregel op het eind van de 19de eeuw in het leven werd geroepen om het land er voor te behoeden dat een totaal ongeschikte kandidaat het tot president zou schoppen, is het nooit zo ver gekomen dat een toekomstig president ook effectief werd afgekeurd.
Je zou gaan denken dat 2016 dan toch eindelijk het jaar zou worden waar men besefte dat de speeltijd voorbij was en dat een bepaald persoon met een Twitterverslaving in een dwangbuis zou worden afgevoerd maar de kiezers deden in grote getale wat van hen verwacht werd: stemmen voor de man/vrouw van hun eigen partij.
Clinton, ook al niet de sterkste kandidaat, haalde meer dan 2.8 miljoen méér voorkeurstemmen dan onze halve zool terwijl de man zelf van alles doet om zijn eigen geloofwaardigheid te ondermijnen en toch hangt de toekomst van dit land de volgende vier jaar van hem af; je kan er met je verstand niet bij.
Iedereen die ooit al een SMSje in een emotioneel moment heeft verstuurd en daar nu nog spijt van heeft, zal ook beseffen dat een wispulturig en zelfingenomen karakter als de toekomstige president niet alleen zou mogen gelaten worden met een vluchtig medium als Twitter, een communicatiemiddel dat geen nuances toelaat door het maximum van 140 tekens en dat gelezen wordt - in dit geval - door een geschatte twee tot tien (!) miljoen volgers.
Het kan toch nooit de bedoeling zijn geweest dat een labiele ijdeltuit tijdens het tandenpoetsen de koersen van de grootste vliegtuigbouwers tot 14% kan doen schommelen? Dat diezelfde persoon de macht heeft om zonder veel tegenstand en terwijl ie nog niet eens president is, de hele gewapende vrede van het Midden Oosten te doen wankelen door de Verenigde Naties een beetje te gaan sarren met vetorechten en het aanstellen van een notoir Zionist als Amerikaans ambassadeur in Israel?
Daarnaast vindt ie ook nog de tijd om een doodgewone Jan-met-de-pet op zulke manier te kijk te zetten dat de man doodsbedreigingen krijgt en tenslotte gaat ie een beetje met de spierballen rollen tegen Putin, de IJskoning.
Iran krijgt er van langs, China krijgt een veeg uit de pan en een autocraat zoals Duterte op de Filipijnen beschouwt hij als een verlichte ziel.
REM, zong het al in 1987 maar toen ging het waarschijnlijk niet over dit fenomeen.
It's the end of the world as we know it...
Ik hou mijn hart vast voor de toekomst. Die zou er wel eens erg zwart en gewelddadig kunnen uitzien.
