Wat hieronder beschreven wordt, is al eventjes geleden maar aangezien mijn Albuquerque net deze week verkozen is tot stad nummer zeven op de lijst van de meest gewelddadige plaatsen in Amerika, kunnen we het er vandaag even over hebben.
Ik moet een meneer ophalen in de rijkere buurt van de stad en parkeer op zijn oprit. Hij komt buitengelopen en vraagt heel vriendelijk of ik een paar minuutjes kan wachten.
Correcte vent dus geen probleem.
Het heerschap komt terug buiten, wipt op de achterbank en de sfeer slaat onmiddellijk om want 'hij zou zijn afspraak missen want ik was te laat.'
Dat ik een minuut op vijf op hem gewacht had, was ie blijkbaar al vergeten.
Ik probeer de kerel te kalmeren en dat schijnt te lukken. Althans voor eventjes.
Daarna slaat de gekte in alle hevigheid toe en mijn passagier begint zijn voorhoofd tegen de hoofdsteun van de zetel voor zich te beuken, onderwijl mij en de hele wereld verwensend.
Ik heb er mooi genoeg van, zet de auto aan de kant en vraag de man uit te stappen.
Dat kan niet zo onmiddellijk want hij moet eerst nog wat verder beuken. Ik verzeker hem dat ik de politie bel en blijkbaar heeft ie geen zin in de pakkemannen want hij stapt uit.
Tien minuten later wordt ik gedeactiveerd. Ik bel en ik heb een klacht aan mijn been. Ernstig genoeg voor onmiddellijke stopzetting van mijn activiteiten.
Blijkt dat mijn vriend verklaard heeft dat ik hem bedreigd heb met een pistool.
En een mes.
Tegelijk.
Je kan tenslotte maar beter op zeker spelen als je iemand naar de eeuwige jachtvelden wil sturen.
Vijf dagen heeft de hele vertoning geduurd voor ik opnieuw mocht rijden en ergens begrijp ik het wel. Ergens willen ze natuurlijk zeker zijn dat ze niet met een halvegare te maken hebben die graag mensen bedreigt.
Elke dag wordt ik gebeld en elke dag opnieuw krijg ik dezelfde vragen. Om vast te stellen of ik bij mijn verhaal blijf of me misschien ergens vastrijd in mijn eigen leugens.
Het verhaal dat niet veranderde plus mijn europese afkomst - nog nooit een revolver in mijn handen gehad - overtuigt uiteindelijk en ik mag opnieuw op de weg.
Niet zonder een camera vanaf nu want ik heb mijn lesje ondertussen wel geleerd.
Ik hoop alleen maar dat ik nooit een clipje van een calamiteit moet opsturen waarbij ik - net ervoor - hopeloos vals aan het zingen ben of commentaar lever op wat ik allemaal rondom me zie.
Het zou me niet verbazen dat je daarvoor ook op non actief kan gezet worden...
Nu heb ik al eventjes mijn vragen bij de huidige westerse beschaving en waar dat allemaal heen gaat en ik moet zeggen dat mijn drie jaar in "The Land of the Brave and the Free" niet echt hebben bijgedragen aan een meer gematigde visie.
In een land dat helemaal wegglijdt van productie en bijna volledig vertrouwt op een consumptie-economie, is het als een buitenstaander niet moeilijk te zien hoe ongeveer alles nu gedirigeerd wordt door opgedrongen groepsdynamiek en wat ik enkel kan verklaren met het duivelse woord 'hersenspoeling'
Vanochtend kwam het weer allemaal bovendrijven toen een millenial in de auto stapte met een koffie die verduiveld lekker rook.
Ik was al heel blij dat mijn auto naar koffie-met-iets-in zou ruiken want niemand zit te wachten op een voertuig waarin je bijna de zurige transpiratiegeur met wat oude tabakswalmen van de vorige klant kan proeven.
Hierbij dient opgemerkt te worden dat, het groepsgevoel indachtig, waarschijnlijik 60% van mijn klienteel nu met een koffie in een wegwerpbeker rondwandelt.
Een paar jaar terug was dit de look van de yuppie die het zo druk had dat ie zijn bakje troost ergens tussen twee meetings moest opdrinken maar nu, met een Starbucks op iedere hoek, heeft elk Lulletje Rozenwater van deze uithoek beslist dat het cool is om met zo'n statussymbool rond te lopen.
Terug naar mijn klantje.
"Ruikt verduiveld lekker, dat drankje van je.."
"Ja", zegt mijn overigens heel leuke gesprekspartner, "het is crème brulée spiced koffie."
Ik hield de auto nog net op de weg terwijl ik de bedenking maakte dat we niet veel dieper konden vallen dan toen de pumpkin spice latte zijn opgang maakte in Umerica.
Heel af en toe heb ik ook iemand in de auto die door de Starbucks drive through wil en dan gaan mijn oren tuiten.
Dan ga je dus tegen een reclamebord toeteren dat je een venti cappucino wil met 1 pompje vanille en een pompje rioolwater, geen suiker maar wel splenda, iets wat chemisch is samengesteld (zoveel gezonder dan een homp suikerbiet). Gooi daar nog wat van die pumpkin spice overheen en ook nog wat pixiedust alsjeblieft.
Tegen dan zak ik langzaamaan scheef weg en dan heeft die stem uit dat reclamebord ook nog het lef om te vragen of dat met koemelk, amandelmelk of kokosmelk moet gemaakt worden.
En uiteindelijk betaal je nog acht dollar ook om die halflauwe muk uit een kartonnen beker te drinken...
Wie vindt dat allemaal uit en wie zijn die mensjes die het allemaal zo onmisbaar vinden dat ze hun zuurverdiende centen aan die troep willen uitgeven?
Halloween is nog maar net voorbij - opblaasbare zombies en vampieren in iedere tuin - of iedere zichzelf respecterende Amerikaan kruipt op zijn dak om lichtjes en sterren en kransen en andere rotzooi in de dakgoot te gaan hangen.
De helft van de bevolking loopt momenteel met een kerstmuts rond en toen we gisteren naar het concert van de kinderen gingen op school, stapte een 17jarige highschooler het podium op in een fel glinsterend hemelsblauw pak met een design van cadeautjes en sleetjes.
Wie zijn die producenten die het lef hebben om zoiets in elkaar te flansen en wie zijn die klanten die die producenten nog gelijk geven ook? Ik kan er met mijn verstand niet bij.
Of wat te denken van een pluche gewei dat je aan beide kanten van het dak van je auto bevestigt en waarbij een schattig rood Rudolph-the-red-nose-reindeer-neusje hoort dat op de radiator gaat?
Het is ondertussen zover gekomen in deze maatschappij die niet voor zichzelf kan denken, dat de reclame je voorkauwt hoe je grappig en origineel moet zijn en wat je moet drinken (en waar) om mee te zijn.
Tegelijker tijd luister je dan naar de holle slogans zoals "geloof in jezelf", "wees jezelf" en "als je het kan dromen, dan kan je het worden" op radio, TV en smartphone.
We hebben alle informatie bereikbaar aan onze vingertoppen maar in plaats daarvan worden we een niet aflatende stroom van onzin gevoed die enkel in het leven is geroepen om ervoor te zorgen dat deze zeer zieke, op consumptie gerichte maatschappij zichzelf in stand houdt.
Misschien is dit het begin van een nieuw tijdperk met meer schrijven en meer vertelselkes.
Misschien ook niet.
Wie weet....
Flasback naar mei 2019.
We staan met een klad motorrijders naar El Capitan te kijken, het enorm blok graniet dat 1,000 meter loodrecht in Yosemite National Park verrijst.
Halverwege zien we een paar stipjes. Een paar moedige klimmers die in twee dagen naar de top onderweg zijn.
Helblauwe hemel, stralend lentezonnetje.
We rijden het park uit - ik zie nog net het bordje "motregen" en we gaan rechts het gebergte in op weg naar San Fransisco, onze stop voor vanavond.
Een kwartiertje later begint het te regenen. Tien minuutjes later regent het hard. Heel hard.
We zijn geen doetjes en we moeten ons hotel halen vanavond dus we zetten door.
Dan begint de regen in sneeuw te veranderen en nog eens vijf minuten later belanden we in een flinke sneeuwstorm.
Ik stop en we zetten alle moto's zo ver mogelijk rechts en ik besef dat we ons mooi in nesten hebben gewerkt. Verder naar boven is geen optie en naar beneden kan ook al niet meer op twee wielen.
Alsof we niet genoeg aan ons hoofd hebben, komt een vrouwelijke park ranger me de les lezen. Hoe ik de groep in gevaar heb gebracht, hoe ik de wetten van het park aan mijn besneeuwde broek heb gelapt en hoe ze wel niet geniet van dit machtsspelletje.
Alleen dat laatste zegt ze niet luidop.
Ze gaat terug naar haar jeep, wij proberen de motoren nog iets verder van de rijweg te duwen vanwege haar bevel en ik probeer een stand van zaken op te maken.
Alle rijders en passagiers raken vandaag nog wel van die berg af. Als de moto's hier moeten blijven in de vrieskou, dan start er morgen geen enkele meer en is deze tour ongeveer voorbij en kom ik binnen het bedrijf voor het vuurpeleton.
Met vastberaden tred stapt mevrouw opnieuw naar me toe. In haar kielzog een mannelijke ranger die tevergeefs probeert een beetje menselijk tegenwicht te bieden aan de Spaanse Furie.
Ik krijg drie verschillende inbreuken voorgeschoteld die in de rechtbank van Yosemite zullen behandeld worden. Mijn aanwezigheid is vereist!
Ze geeft me de documenten, het sneeuwt nog altijd en terwijl ik verder luister naar haar preek, neem ik de papierhandel en houd die tussen duim en wijsvinger onder mijn jas met mijn hand ter hoogte van mijn kraag.
Of ik een godverdomse idioot ben en of ik neergeschoten wil worden want ik lok het nu toch echt wel uit!!!
Verbaasd kijk ik naar de twee vingerkootjes van mijn duim en wijsvinger die onder mijn jas verborgen zitten en die zichzelf stiekem geamputeerd hebben om op zoek te gaan naar mijn AK47 aanvalswapen.
Ik zwijg - geen blauwe bonen vandaag - en bedenk dat ik dan toch tenminste de grootste troela van Amerika heb mogen aanschouwen. Verduiveld knap, dat wel!
Een uur later stopt het met sneeuwen, alles smelt en we krijgen alle moto's en hun rijders heelhuids naar beneden en bereiken SF via een flinke omweg.
Ondertussen maak ik een paar zeer onnnauwkeurige berekeningen.
Een advocaat die met me mee moet naar dit godvergeten gat; een vliegtuigticket van Albuqerque naar hier en terug, een hotel voor minsten twee nachten plus een huurauto - pak 'm beet - algauw $10,000.
Allemaal niet erg leuk en niet te vergeten dat ik voor de rechtbank moet verschijnen op 6 november.
Dit hele avontuur kan dus ook nog vijf maand door mijn hersens spoken.
In oktober krijg ik een telefoon van Reed. Prachtige kerel, zeer behulpzaam en verstandig.
Reed is een defensieadvocaat, aangesteld door de staat California omdat ze ginds ook uitgevogeld hebben dat Jan Modaal zich niet zomaar een advocaat kan veroorloven.
En Jan Gevaert ook al niet.
"Of ik zijn assistentie behoef?" (zo spreken die kerels nu eenmaal).
"Jazeker en dank u wel en hoe moet het nu verder?"
Reed werkt al langer dan vandaag in de traagdraaiende molen van het gerecht en zorgt ervoor dat - op de dag vớớr de afspraak bij de rechtbank! - ik niet hoef te verschijnen.
Verder krijgt ie het voor elkaar dat mijn citations omgezet worden in boetes en dat er zelfs eentje vanaf valt wegens te veel overlapping met de andere twee.
Ik ben reuzeblij, bedank Reed uitvoerig en hij stuurt me een email om uit te leggen hoe ik de boetes moet betalen.
Daar heb ik een maand voor en elke drie dagen kijk ik eens na of mijn rechtbankverplichting al omgezet is in twee boetes.
Dat gebeurt niet en ik begin me behoorlijk zorgen te maken dat ik straks drie warrants tegen me lopen heb.
Dan staat dit misschien te gebeuren: oom agent in Albuquerque houdt me tegen omdat ik mijn pinker niet gebruikt heb, vindt op zijn computer dat ik gezocht wordt omdat ik mijn boetes niet betaald heb en ik word gelijk gearresteerd en mag de gevangenis van binnen gaan bekijken.
Erg veel zin heb ik daar niet in dus op de laatste dag dat ik kan betalen, bel ik het bijgeleverde telefoonnummer
Het is vrijdag, vier uur in de namiddag.
Ik geef de nummers van de boetes op, spel mijn naam en dan zegt de vriendelijke dame aan de andere kant: "Nou, Jan, geniet maar extra hard van je weekend want alle drie je boetes zijn geseponeerd zonder gevolg."
Ik kan het niet geloven, maar de mevrouw zendt me een email met drie bijlages die ik onmiddellijk uitprint en ook nog eens fotografeer voor het geval oom agent me toch nog eens tegenhoudt.
Pas later begrijp ik de hele draagwijdte van dit administratief foutje.
Ik spaar $560 uit in boetes, ik heb niks op mijn rijbewijs staan en er wordt ook niks vermeld op mijn tijdelijke green card. Met onze halve zool aan het roer weet je tenslotte nooit...
