... and I would talk five hundred more.
zowat anderhalf jaar geleden besloot ik - niet eens rond nieuwjaar - dat er wat meer structuur in mijn leven moest. Al bij al modderde ik wat aan en als ik terug keek op een voorbije dag dan ging er toch heel wat tijd verloren aan verloren tijd.
De weegschaal waarschuwde me al een tijdje dat ik bijna rijp was voor een weegbrug naast de autostrada; ik bestond uit meer vet dan spieren en ook mijn grijze massa werd niet meer voldoende getraind.
Ik zou met een nieuwe levensstijl beginnen en zou dagelijkse gewoontes opbouwen. Zoals iedereen je vertelt, zijn de eerste dertig dagen de moeilijkste maar eens je daar voorbij bent, wordt het...een...wel ja, een gewoonte dus.
Stap 1 was op tijd naar bed en op tijd op. Ik besefte al even dat ik toch maar in de zetel naar lome YouTube videootjes lag te kijken eens het een uur of negen werd.
Mijn nieuwe plan was om 8.30 naar bed en om 4.30 op en dat lukte wonderwel. Na een paar maand had ik zelfs geen wekker meer nodig.
Stap 2 was om elke ochtend vijf kilometer te wandelen en dat sloot nauw aan bij mijn eerste voornemen. Niets aangenamer dan de hele wereld voor jezelf hebben. Wel, op gebied van mensen dan toch, want meer dan eens ontmoette ik konijnen, een paar keer een koppel coyotes en 1 keer kreeg ik zelf een hartverzakking toen een enorme uil ongeveer in mijn oor oehoede. Die had ik niet zien komen.
Stap 3 was gezonder gaan eten en dat bleek ook al niet zo moeilijk. Veel groenten en fruit, een heel klein beetje vlees, weinig koolhydraten en elke dag een grote vodka. Voor de vitamienen in het vruchtensap dat erbij hoort, die laatste...
Er zijn al veertien kilogram af maar er zijn er helaas nog acht te gaan. Die trut van een weegschaal waar ik het daarnet over had, doet er wel de kilo's af maar besluit nog altijd dat mijn vetpercentage tegelijk belachelijk en gevaarlijk hoog zit. Er moet iets mis zijn met dat ding.
Stap 4 speelt zich af in het trainen van de hersenen want die verouderen natuurlijk ook. Al jaren spelen mijn lieve mama en ik dagelijks Scrabble online en mijn plan was om hier zo goed in te worden dat ik haar elke keer opnieuw zou verslaan. Dit deel van mijn nieuwe gewoontes is tot dusver absoluut niet tot uitvoering gebracht maar ik krijg dan ook al anderhalf jaar lang iedere keer opnieuw slechte blokjes.
Dan maar aan een nieuwe taal begonnen en Spaans leek me de meest voor de hand liggende keuze aangezien waarschijnlijk iedereen in Albuquerque de familienaam Sanchez, Martinez of Chavez draagt.
En tot mijn grote vreugde ben ik er in geslaagd om mijn dagelijks halfuurtje Spaans een volle vijfhonderd dagen vol te houden zonder een dag te missen.
Ballonnen.
Taart.
Vodka!!
1 opmerking:
Ola supermercado!
Een reactie posten