SUPER-BLOED-BLOEM-MAAN (DEEL IV)

Wat voorafging: op weg naar Whitesands voor een wondermooie volle maan ontmoetten we eerst nog een ratelslang.

We reden het park binnen samen met tientallen anderen die blijkbaar besloten hadden dat dit een familiefeestje zou worden. Dekens en stoeltjes werden op de gypsumhellingen gesleept en Jens en ik voelden ons een beetje onvoorbereid vergeleken met zoveel Amerikaanse planning.

We beklommen een paar heuvels en vonden een rustig plekje ver weg van alle gekakel. Hele groepen avonturiers waagden zich verder tussen de heuvels en ik kon me voorstellen dat toch op zijn minst een paar van deze slimmerds hopeloos zouden verdwalen voor een groot stuk van de nacht. 
Er was geen verlichting, er waren geen paden en eens je een paar honderd meter verder was, kon je de weg of de parking niet meer zien.

Toen kwam uiteindelijk de maan op en hoewel ze nog maar net boven de horizon zat, weerkaatsten alle duinen toch een spookachtig wit licht. Dit zou een fantastisch spektakel worden!
Een half uurtje later verdween de maan volledig achter een dicht wolkendek en het was duidelijk dat dit voor de rest van de avond zo zou blijven.
Ontgoocheld - driehonderd dagen per jaar is er geen wolkje te zien in New Mexico - reden we terug naar de campsite waar Jens zijn wekker op vier uur 's ochtends zette omdat dan de maan op zijn mooist zou zijn. Helaas was er opnieuw niets te zien.

Op onze laatste dag van de trip zetten we koers naar Cloudcroft, een skistadje in de bergen om de overblijfselen te zien van de treinbrug over een rivier.
We gleden een zeer steile helling af en braken bijna onze nek; klommen over een hek dat ons toegang verbood tot de brug en - eenmaal op de brug - vond Jens het toch allemaal een beetje gevaarlijk met al die wind. 
Ik moest zonodig weer de stoerste zijn terwijl een laatste restje adrenaline door mijn bloed stroomde na de ontmoeting met de ratelslang en ik wandelde zelfzeker naar Jens die al ietsje verder stond. Toen was het wondermiddeltje plots uitgewerkt en begonnen mijn knieën te knikken en dacht ik dat ik zou flauwvallen van de schrik.
Als een oude vent, die ik nu officieel ook ben, draaide ik me heel langzaam en heel voorzichtig om en ik schuifelde terug naar het begin van de brug.
Tegen je grenzen aanbotsen zoals dat heet en blijkbaar worden die grenzen elk jaar een beetje dichter naar je toe geschoven.

We reden verder naar Cloudcroft dat bestond uit een Far West samenraapsel van stijlen die waarschijnlijk pas dertig jaar geleden waren gebouwd. 
Er was een charmant kerkje met een winkel van schietgeweren er vlak naast maar veel meer was er niet te zien.

Via wegen die door het midden van nergens liepen, reden we uiteindelijk in vier uur terug naar Albuquerque.
Een aangename trip met aangenaam gezelschap...