DE ROTSIGE BERGEN (DEEL I)

 Wat voorafging: ik had te lang thuis gezeten en had de smaak van het reizen weer te pakken.
Daarnaast kan ik ook niets weigeren aan Wim die om "Meer! Meer!" vroeg in de comments van de vorige reeks.

Het was begin juni en het werd warmer dus dacht ik dat een tripje naar Colorado wel moest kunnen. Je wil tenslotte ook niet doodvriezen in je slaapzak op die hoogtes ginder.
Deze keer zou ik alleen reizen dus gooide ik mijn tandenborstel en tent in de auto en was ik ongeveer klaar om te vertrekken. 

Om 5.30, bij het eerste licht. reed ik de stad uit, vond de 550 die helemaal tot ver in Colorado ging want daar was het dat ik de "Million Dollar Highway" - ook wel de "Highway to Hell" genoemd -  wilde rijden.

Ik passeerde door Cuba en hoopte dat hier een lokale inwoner het slimme idee had opgevat om  Cubaanse koffie te serveren maar het dorpje zag er zo lethargisch uit dat ik wist dat ik niet op enig initiatief moest hopen.

Toen ik vertrok in Albuquerque reed ik langs de Santa Ana pueblo (gelovige mensen daar) en door de Sandia pueblo (de watermeloentjes zeg maar - lijkt me eerder een naam voor een zwemclub voor drie tot vijfjarigen).
Daarna ging het door de Zia pueblo (zij zien de zon als een goddelijke kracht) aan wie we het universele zonneteken voor de New Mexico vlag te danken hebben.

En verder ging het langs de pueblo van de Cochiti en die van de Jemez (leuke warmwaterbronnen daar) en toen was het voorbij met dorpsvolk want ik begon door de reservaten te rijden.
Eerst de Mescalero Apache tribe en daarna door het grootste reservaat van allemaal, Navajo Nation (meer dan twee keer zo groot als België!).

Inwijdingsritueel voor een Mescalero Apache meisje.

De Navajo vlag met de vorm van Navajo Nation erop.

Toen ik in Aztec aankwam, raakte ik van het rechte pad af op zoek naar een espresso en botste ik op het National Monument of the Aztec Ruins waar ik nooit eerder over had gehoord.
Ik had nog een zee van tijd om naar mijn slaapplek voor de avond te rijden dus bezocht ik de ruines en het was het meer dan waard.
Het gratis bezoek was gekoppeld aan de huidige technologie en aan de ingang kon ik een QR code scannen. Bij iedere stop las de rustgevende stem van de lokale Luc Appermont me weetjes voor over het leven van de Aztec die hier meer dan achthonderd jaar geleden leefden. 

de Kiva was de plaats waar ceremonies werden gehouden