Het was een jaar of acht geleden dat ik nog eens de binnenkant van een tandartspraktijk had gezien en Aspen Dental maakte heel veel reclame met 'je eerste bezoek gratis, X-rays inclusief'.
Als je iets voor niets krijgt in de Amerikaanse cultuur zeg je best niet nee zolang je maar uitkijkt voor het vervolg van dit avontuur en net daar had het Aspen team me bijna te pakken.
Ik maakte een afspraak, kon de dag erna al langskomen en moest toen lijst na lijst invullen en aftekenen om er voor te zorgen dat deze praktijk nooit of te nimmer iets kon aangewreven worden ingeval er iets fout mocht gaan.
Een heel leuk, heel klein en heel rond meiske hielp me door het afschuwelijke nemen van foto's en toen ontmoette ik Adam die onmiddellijk besloot dat ik een Duitser was.
Ik hoopte dat zijn kennis van gebitten beter was dan zijn kennis van gebieden en deed er verder het zwijgen toe. Moest ook wel want Adam, die vastgesteld had dat ik zero gaatjes had, moest en zou iets anders vinden om een inkomen te garanderen en ging enthousiast aan het werk in mijn mond.
Er was iets mis met mijn tandvlees en dat zouden ze eens gaan verhelpen. Hij mat elke zwelling rond elke tand en toen het geheel in 3D op het scherm kwam, zag alles bloedrood.
Pro
Bleem
Hier keek Adam me heel ernstig en ook wel een beetje verdrietig aan.
Eigenlijk was mijn tandvlees al overleden maar toch, toch kon Aspen Dental het nog reanimeren.
Toen kwam de eigenlijke tandarts langs in deze wel geoliede machine van geldklopperij.
Ik maakte de fout hem toe te vertrouwen (is daar iets mis mee, dat je iemand in de gezondheidszorg je problemen toevertrouwt?) dat ik flink bang was van dementie. Het is erfelijk en het maakte mannen kinds aan mijn vaders kant. En nu had ik ook nog net een studie gelezen die de bacterie die tandvleesproblemen veroorzaakte, linkte aan dementie.
Dokter Dracula dreef onmiddellijk zijn hoektanden in zijn weerloze slachtoffer.
"Ja hoor, de plak die door die bacteriën op je tanden gevormd wordt, is de exact zelfde plak die later in je hersenen gevormd wordt." (Ondertussen opgezocht en nagevraagd - zie verder - en er klopt geen jota van).
Toen nam de manager over. John moest een paar berekeningen maken maar ik kon zijn scherm net zien en alles stond er al op van voor hij zijn toneelstukje begon. John dacht een beetje na, raakte een paar toetsen aan op zijn klavier en draaide toen zijn scherm in mijn richting.
Zijn team zou me van alle problemen verlossen voor de mooie som van $4,013. Toen ik de opmerking maakte dat ik een ziekteverzekering had die geen tandproblemen dekte en dat ik aan den dop stond, deed John niets aan de prijs, oh neen.
Hij deed wat elke Amerikaan in zo een geval doet. Hij bood me een credit card aan zodat ik de som op twee jaar kon afbetalen.
Hij wankelde eventjes toen ik vroeg wat dat grapje me dan in totaal zou kosten.
$5,500 alstublieft.
Maar nog gaf John zo gauw niet op.
Hij had me horen praten over de vrees voor dementie en stuurde het gesprek die kant op. Er moest iets gedaan worden aan die bek van me want er waren hartproblemen aan deze bacterie verbonden en ... dramatische stilte want dit wilde hij eigenlijk niet zeggen... en ook.... hier zuchtte hij diep.... dementie natuurlijk.
Ik was ongeveer klaar om de vierduizend dollar die ik niet had uit te geven en had toen een moment van helderheid. Blijkbaar hadden een paar neuronen wat schoten afgevuurd naast al die plakken in mijn hersenen.
Ik zou hierover nadenken, zo vertelde ik John en zou hem later terugbellen.
John balde zijn vuisten want het contract was zo dichtbij geweest en glipte net door zijn vingers.
Ik belde John de dag erop terug. Hing nog eens mijn verhaal van geen centen en geen werk en geen verzekering op en vroeg toen of hij me een korting kon geven.
Ik kreeg een muziekje te horen want John moest een paar berekeningen maken.
En jij denkt dat ik dat geloof, man?? Jij gaat gewoon je kop koffie bijvullen, je gaat een praatje met die blonde aan de receptie maken en dan kom je bij me terug met bonzende hoofdpijn van al die berekeningen die je niet gemaakt hebt.
Plots kon er verdomme $581 van de rekening af. (Pro tip: nooit ronde getallen gebruiken, geef die idioten het gevoel dat je heel hard gerekend hebt voor hen).
Het maakte me razend dat er plots zoveel vanaf kon die ik nooit zou gehad hebben had ik er niet om gevraagd. Elke koe wordt even hard leeg gemolken in de stal van Aspen Dental.
Ik bleef evenwel beleefd, bedankte John uitvoerig en zei dan dat ik nog wat meer tijd nodig had.
Opnieuw hoorde ik de teleurstelling in de stem van mijn nieuwe beste vriend...
Wordt vervolgd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten