IS KAPITALISME GEZOND VOOR JE GEZONDHEID? (DEEL II)

 Wat voorafging: Aspen Dental wil mijn gebit redden door me financieel te slopen...

De mensen van AD hadden geld geroken en dreven hun tanden nog wat dieper in hun volgende slachtoffer. Toen ze drie dagen niets van me hoorden, kreeg ik per email een aanbod dat nog eens 25 percent van de prijs afdeed. Ik kwam nu uit op $2500 in plaats van de intiële $4000 maar helaas voor hen maakte het me enkel maar bozer en bozer.

Ik heb een leuk groepje vrienden in het hondenpark - mensen zowel als dieren - en nu was het tijd om David-de-orthodonist te contacteren.
David stuurde me een vaag berichtje terug over een bepaald type dure elektrische tandenborstel en gaf me een contact van een tandarts voor een tweede opinie.
Ik kocht in plaats de goedkoopste elektrische tandenborstel en maakte daarna een afspraak.

De dag erop kwam Dave het hondenpark binnengelopen want hij moest me dringend spreken. Hij riep er twee andere 70-plussers bij en plots had ik een gratis consultatie met een orthodontist, met Lyndon-de-tandarts en met Scott-de-dokter/psychiater.
Samen zouden ze dit varkentje wel even wassen...

Eerst werd me uitgelegd wat Aspen Dental was en hoe ze werkten.  Zoals alle bedrijven in de Verenigde Staten was ook dit een keten. De praktijk waar ik binnen gestapt was, bleek er eentje te zijn van de meer dan zevenhonderd (700, stel je voor) franchises van het moederbedrijf.
Iedere tandarts die instapte, moest heel eenvoudig een vooraf bepaalde maandelijke winst draaien, zoniet werden ze er gewoon uitgebonjourd.
Ethische of zelfs maar vaag empatische richtlijnen moesten wijken voor grof winstbejag want anders stond de tandarts op straat. 
Voeg daarbij dat ongeveer iedere universiteitsstudent uit zijn scholing komt met een berg schulden en we begrijpen al iets beter hoe er gedacht wordt in dergelijke fabrieken.
Dit gaat niet over het welzijn van de patiënt; dit gaat over pure, harde winst en het behoud van je job.

"Wat ik je zou aanraden" , zei Dave, "is dat je die tandenborstel van $160 koopt en dat je daar een maandje mee aan de slag gaat. Als ik het zo een beetje begrijp, ga je binnen een maand terug en zullen al je problemen opgelost zijn."
Lyndon vond dat een goeie oplossing en Scott - op zijn 71 - was al lang de draad kwijt want er was een bekoorlijke hondeneigenares binnengewandeld en zijn dagelijks halfje Viagra tegen prostaatkanker gaf hem concentratieproblemen.

Ik belde mijn afspraak met fabriek nummer twee af, reed naar Costco en kocht de nieuwe tandenborstel. Dave had me nog een paar links gestuurd die ik aandachtig bestudeerde en toen ging ik aan de slag. Na vier dagen netjes het hele protocol gevolgd te hebben zag mijn tandvlees er al heel wat beter uit.

Hoewel ik hier hopelijk/misschien heel wat geld aan het uitsparen ben dankzij een toevallige ontmoeting in het hondenpark, vraag ik me toch nog maar eens af waar het allemaal heen gaat.
Kan je de tandarts een gewetensloze boef noemen omdat hij zijn job wil houden? Moet er een ethische code bestaan voor dergelijke bedrijven en indien ja, wat moet daarin en hoe ga je dat controleren?

En net vandaag hebben we groot nieuws: ziekenhuizen in de USA  worden vanaf nu verplicht om een lijst van hun prijzen klaar te hebben voor hun patiënten. Een mooie stap vooruit maar het betekent wel dat ze je konden aanrekenen wat ze wilden tot de helft van 2021. 
En ondertussen verdedigen de Republikeinen de harde realiteit van het kapitalisme terwijl hun kiesvee ongenadig bestolen wordt. 

(Wordt waarschijnlijk binnen een maand vervolgd)

IS KAPITALISME GEZOND VOOR JE GEZONDHEID? (DEEL I)

Het was een jaar of acht geleden dat ik nog eens de binnenkant van een tandartspraktijk had gezien en Aspen Dental maakte heel veel reclame met 'je eerste bezoek gratis, X-rays inclusief'.

Als je iets voor niets  krijgt in de Amerikaanse cultuur zeg je best niet nee zolang je maar uitkijkt voor het vervolg van dit avontuur en net daar had het Aspen team me bijna te pakken.

Ik maakte een afspraak, kon de dag erna al langskomen en moest toen lijst na lijst invullen en aftekenen om er voor te zorgen dat deze praktijk nooit of te nimmer iets kon aangewreven worden ingeval er iets fout mocht gaan.

Een heel leuk, heel klein en heel rond meiske hielp me door het afschuwelijke nemen van foto's en toen ontmoette ik Adam die onmiddellijk besloot dat ik een Duitser was. 
Ik hoopte dat zijn kennis van gebitten beter was dan zijn kennis van gebieden en deed er verder het zwijgen toe. Moest ook wel want Adam, die vastgesteld had dat ik zero gaatjes had, moest en zou iets anders vinden om een inkomen te garanderen en ging enthousiast aan het werk in mijn mond. 

Er was iets mis met mijn tandvlees en dat zouden ze eens gaan verhelpen. Hij mat elke zwelling rond elke tand en toen het geheel in 3D op het scherm kwam, zag alles bloedrood. 
Pro
Bleem
Hier keek Adam me heel ernstig en ook wel een beetje verdrietig aan.
Eigenlijk was mijn tandvlees al overleden maar toch, toch kon Aspen Dental het nog reanimeren.

Toen kwam de eigenlijke tandarts langs in deze wel geoliede machine van geldklopperij.
Ik maakte de fout hem toe te vertrouwen (is daar iets mis mee, dat je iemand in de gezondheidszorg je problemen toevertrouwt?) dat ik flink bang was van dementie. Het is erfelijk en het maakte mannen kinds aan mijn vaders kant. En nu had ik ook nog net een studie gelezen die de bacterie die tandvleesproblemen veroorzaakte, linkte aan dementie.
Dokter Dracula dreef onmiddellijk zijn hoektanden in zijn weerloze slachtoffer.
"Ja hoor, de plak die door die bacteriën op je tanden gevormd wordt, is de exact zelfde plak die later in je hersenen gevormd wordt." (Ondertussen opgezocht en nagevraagd - zie verder - en er klopt geen jota van).

Toen nam de manager over. John moest een paar berekeningen maken maar ik kon zijn scherm net zien en alles stond er al op van voor hij zijn toneelstukje begon. John dacht een beetje na, raakte een paar toetsen aan op zijn klavier en draaide toen zijn scherm in mijn richting.
Zijn team zou me van alle problemen verlossen voor de mooie som van $4,013. Toen ik de opmerking maakte dat ik een ziekteverzekering had die geen tandproblemen dekte en dat ik aan den dop stond, deed John niets aan de prijs, oh neen. 
Hij deed wat elke Amerikaan in zo een geval doet. Hij bood me een credit card aan zodat ik de som op twee jaar kon afbetalen. 
Hij wankelde eventjes toen ik vroeg wat dat grapje me dan in totaal zou kosten. 
$5,500 alstublieft.
Maar nog gaf John zo gauw niet op.
Hij had me horen praten over de vrees voor dementie en stuurde het gesprek die kant op. Er moest iets gedaan worden aan die bek van me want er waren hartproblemen aan deze bacterie verbonden en ... dramatische stilte want dit wilde hij eigenlijk niet zeggen... en ook.... hier zuchtte hij diep.... dementie natuurlijk.

Ik was ongeveer klaar om de vierduizend dollar die ik niet had uit te geven en had toen een moment van helderheid. Blijkbaar hadden een paar neuronen wat schoten afgevuurd naast al die plakken in mijn hersenen.
Ik zou hierover nadenken, zo vertelde ik John en zou hem later terugbellen.
John balde zijn vuisten want het contract was zo dichtbij geweest en glipte net door zijn vingers.

Ik belde John de dag erop terug. Hing nog eens mijn verhaal van geen centen en geen werk en geen verzekering op en vroeg toen of hij me een korting kon geven.
Ik kreeg een muziekje te horen want John moest een paar berekeningen maken.
En jij denkt dat ik dat geloof, man?? Jij gaat gewoon je kop koffie bijvullen, je gaat een praatje met die blonde aan de receptie maken en dan kom je bij me terug met bonzende hoofdpijn van al die berekeningen die je niet gemaakt hebt.
Plots kon er verdomme $581 van de rekening af. (Pro tip: nooit ronde getallen gebruiken, geef die idioten het gevoel dat je heel hard gerekend hebt voor hen).
Het maakte me razend dat er plots zoveel vanaf kon die ik nooit zou gehad hebben had ik er niet om gevraagd. Elke koe wordt even hard leeg gemolken in de stal van Aspen Dental.
Ik bleef evenwel beleefd, bedankte John uitvoerig en zei dan dat ik nog wat meer tijd nodig had.
Opnieuw hoorde ik de teleurstelling in de stem van mijn nieuwe beste vriend... 

Wordt vervolgd.

DE ROTSIGE BERGEN (DEEL IV)

 Wat voorafging: ik spendeerde een volle dag in het wondermooie Mesa Verde National Park.

In het midden van het park ligt een steile heuvel. In het midden van die heuvel staat een gebouw met ramen 360 graden in de rondte.

Daar woont Ann elke dag van tien uur 's morgens tot zes 's avonds. 
Ervoor en erna zijn vuren niet geacht uit te breken.
Om de vijftien minuten moet Ann haar gebouwtje in om een rondje te draaien en te zien of er ergens rookpluimen te zien zijn. Afwisselend gebeurt dat met het blote oog en met een zeer geavanceerde verrekijker.
Ann was gepassioneerd door deze hoek van de Verenigde Staten zo dicht bij de 'four corners' waar de grenzen van Colorado, Utah, Arizona en New Mexico samen kwamen en had heel wat informatie te delen.
Alleen een beetje vervelend dat ze om de vijftien minuten verdween...

Zij zorgde ervoor dat ik Hovenweep aan mijn lijstje voor mijn laatste dag toevoegde.

Ik ging terug naar de campsite, at droog brood (want de worstjes waren op) met de tweede helft van mijn fles rood en ging opnieuw vroeg naar bed. De Pterodactylkuikens waren er niet meer dus slapen lukte wonderwel.
Deze keer stond ik op om halfvijf, had mijn tent afgebroken en - hopelijk - alles in de auto gegooid in het stikdonker en begon te rijden om vijf uur precies.

Om zes uur stond ik in het 'uur van het gouden licht' in Hovenweep. Elke fotograaf zou dolgelukkig zijn op dit moment maar ik had enkel een gsm bij en wist niet wat het resultaat zou zijn.

Hovenweep is een woord van de Ute stam en betekent 'verlaten vallei'.
Erg verlaten moet het niet geweest zijn in vroeger tijden want er woonden 2500 mensen op bepaalde momenten.
De torens die ik bezocht waren gebouwd tussen de jaren 500 en 1200 en dat ze er nu nog stonden, toonde het vakmanschap van onze voorouders aan.

En opnieuw moest ik verder, deze keer de grens over met Utah. In de verte zag ik Monument Valley opdoemen (geen Forrest Gump) te zien deze keer maar mijn doel hier was Moki Dugway.

Geen Forrest Gump deze keer...

De Moki waren de lokale bewoners honderden jaren geleden en een Dugway is een weg die uit de bergen is gehakt.
Op de Wild West tours passeren we hier met de motors. Terwijl normaal gezien het verloop van de dag tot in detail wordt uitgelegd net voor het vertrek, is er geen enkele motorgids die dit aangenaam stukje vertier aanhaalt voor we gaan rijden.
De route is onverhard, heeft haarspeldbochten, heeft misschien 5%  reling en is eigenlijk gewoon een niet-zo-rechte lijn naar een hartaanval.
Als je dat bij het begin van de dag gaat vertellen, valt de helft van de rijders al van zijn motor in de eerste tien minuten van de dagrit van de pure zenuwen.
Halfweg stoppen we om The Valley of The Gods te zien en daar is het dat ik altijd de meest vuile blikken toegeworpen krijg.
Als we dan 's avonds aankomen bij Bryce Canyon en ik nog eens schaapachtig vraag wat iedereen van Moki Dugway vond, zijn ze ondertussen allemaal bijgedraaid en is alles weer goed.

Met de auto nu, kon ik naar boven en dan gelijk terug naar beneden, dan had ik dat tenminste ook eens een keertje gedaan. 

Moki Dugway

Zicht op Valley of The Gods waar ik opnieuw knikkende knietjes kreeg.
Dat komt nooit meer goed...

Daarna was het tijd om terug naar huis te beginnen rijden. Ik verliet Utah, ging Arizona binnen en zette mijn gps op Shiprock in New Mexico voor mijn laatste stop.

Shiprock is een perfect voorbeeld van een diatreem ofte 'kraterpijp' maar helaas vond ik geen weg die me dicht genoeg bij de rots bracht.
Door Navajo Nation ging het daarna over kleine weggetjes en door verlaten streken terwijl ik met flinke schrik mijn benzinemeter in de gaten hield. Gelukkig haalde ik het tot de 550 waar mijn trip vertrok en kon ik tanken.

718 kilometer later was ik weer thuis...

DE ROTSIGE BERGEN (DEEL III)

 Wat voorafging: Ik reed de Million Dollar Highway maar miste de Last Dollar road.

Aan het visitor's center van het park.

Aangezien we in deze tijden allemaal verslaafd zijn aan de online en die befaamde online niet aanwezig was in Mesa Verde National Park zat ik er een beetje verweesd bij om een uur of zeven 's avonds.
Ik had wel een boek mee maar dat bladzij na bladzij lezen, dat had ik al zo lang niet meer geoefend dat ik ondertussen de aandachtsboog van een goudvis had. Een dooie dan nog.

Dus ging ik om halfnegen naar bed, begeleid door het geluid van de twee lieve, blonde dochtertjes van de tent naast de mijne.
Tegen tienen was ik er zeker van dat ze geadopteerd waren door mensen nadat ze uit een Pterodactylnest gevallen waren op jonge leeftijd en begon ik echt te hopen op de komst van een hongerige beer.

Ik stond om half zes op, zat om zes uur in de auto en reed een goeie dertig kilometer naar de andere kant van het park.
Bleek dat de zijwegen pas om 8.30 openden. Het museum dan maar hoewel ik me niet kon voorstellen dat ze dat zo ontieglijk vroeg zouden bemannen. Helaas was dat gebouwtje gesloten voor een opsmuk.
Waarom dat niet gebeurd was tijdens de lockdown was me een raadsel maar goed.

Dus deed ik het enige wat ik aanvaardbaar achtte in The Land of The Free.
Ik slalomde door de afsluitingen en had die hele hoek van het park voor me alleen.
Alleen?
Neen, een oude man keek me met een schaapachtig glimlachje aan terwijl hij uitlegde dat hij gewoon zijn busje een beetje uit het zicht had gezet om daar te slapen. Aan zijn verfomfaaide toestand te zien was het niet zijn eerste dag ook dat hij dat spelletje speelde.

Samen reden we van stop tot stop en toen de wegen eindelijk openden en de horden binnenspoelden, hadden wij alles al lang bezocht in een bijna sacrale stilte.

De meeste sites in dit park waren pas ontdekt op het eind van de jaren 1800 maar ze dateerden wel van de dertiende eeuw.

Het was prachtig om zien hoe de vroegere bewoners beschutting gezocht hadden in spelonken en welke prachtige woningen ze daar hadden gebouwd.

The Long House.

Cliff Palace.

The Balcony House.

The Square Tower House.

Misschien toch nog wat foto's van het internet want mijn mobieltje toont niet echt hoe ongelooflijk mooi het daar wel is...

DE ROTSIGE BERGEN (DEEL II)

Wat voorafging: ik bezocht een prachtige pueblo van de jaren 1200 in Aztec, NM tijdens mijn rit naar Colorado.

 

Ik reed verder naar het noorden en het landschap veranderde onmiddellijk eens ik Colorado binnenreed.

Voorbij was het met de droogte, het grijze en het bruine van New Mexico. Nu reed ik door weiden, doorsneden met beekjes terwijl in de verte de machtige Rocky Mountains oprezen.

Uiteindelijk bereikte ik Silverton op een hoogte van 2840 meter en zou ik 45 kilometer stijgen en dalen tot ik uiteindelijk - en hopelijk - in Ouray zou aankomen op een hoogte van 2350 meter.

Dit was The Million Dollar Highway en hiervoor was ik naar Colorado gekomen.

De weg was in 1880 aangelegd door Otto Mears (moet wel met zo'n naam), snijdt door honderd lawine-paden en heeft 412 doden geëist sinds 1992.

Dat zijn er veertien per jaar gemiddeld of anders eentje per maand!

Per jaar kost de weg $2 miljoen aan onderhoud en in 1880 werd $1000 per 30 centimeter uitgegeven aan de constructie en kwam de weg aan zijn bijnaam.

Ik was niet helemaal zeker hoe het hele avontuur zou verlopen maar het mooie, droge weer maakte de hele trip een makkie. Als je niet te gek gaat doen op de stukken waar er geen reling staat en in de haarspeldbochten, dan valt het allemaal wel mee...

Ik bereikte Ouray, zag dat ze er ook al een opera hadden - met 1020 inwoners krijgt iedereen vast een job in de productie - en vond een lokale brouwerij die ook nog eens lekkere hamburgers verkocht.

Ik reed verder naar het noorden tot in Ridgway waar ik een prachtig rondje maakte om uiteindelijk na 650 kilometer aan te komen in Mesa Verde National Park.

De ingang van Mesa Verde National Park

Pas een paar dagen nadat ik terugkwam vertelde iemand me over The Last Dollar road, een offroad avontuur vlak naast de weg die ik gereden heb. 

Misschien maar goed dat ik er niet van wist.
Heel mooi, dat dan weer wel!!

DE ROTSIGE BERGEN (DEEL I)

 Wat voorafging: ik had te lang thuis gezeten en had de smaak van het reizen weer te pakken.
Daarnaast kan ik ook niets weigeren aan Wim die om "Meer! Meer!" vroeg in de comments van de vorige reeks.

Het was begin juni en het werd warmer dus dacht ik dat een tripje naar Colorado wel moest kunnen. Je wil tenslotte ook niet doodvriezen in je slaapzak op die hoogtes ginder.
Deze keer zou ik alleen reizen dus gooide ik mijn tandenborstel en tent in de auto en was ik ongeveer klaar om te vertrekken. 

Om 5.30, bij het eerste licht. reed ik de stad uit, vond de 550 die helemaal tot ver in Colorado ging want daar was het dat ik de "Million Dollar Highway" - ook wel de "Highway to Hell" genoemd -  wilde rijden.

Ik passeerde door Cuba en hoopte dat hier een lokale inwoner het slimme idee had opgevat om  Cubaanse koffie te serveren maar het dorpje zag er zo lethargisch uit dat ik wist dat ik niet op enig initiatief moest hopen.

Toen ik vertrok in Albuquerque reed ik langs de Santa Ana pueblo (gelovige mensen daar) en door de Sandia pueblo (de watermeloentjes zeg maar - lijkt me eerder een naam voor een zwemclub voor drie tot vijfjarigen).
Daarna ging het door de Zia pueblo (zij zien de zon als een goddelijke kracht) aan wie we het universele zonneteken voor de New Mexico vlag te danken hebben.

En verder ging het langs de pueblo van de Cochiti en die van de Jemez (leuke warmwaterbronnen daar) en toen was het voorbij met dorpsvolk want ik begon door de reservaten te rijden.
Eerst de Mescalero Apache tribe en daarna door het grootste reservaat van allemaal, Navajo Nation (meer dan twee keer zo groot als België!).

Inwijdingsritueel voor een Mescalero Apache meisje.

De Navajo vlag met de vorm van Navajo Nation erop.

Toen ik in Aztec aankwam, raakte ik van het rechte pad af op zoek naar een espresso en botste ik op het National Monument of the Aztec Ruins waar ik nooit eerder over had gehoord.
Ik had nog een zee van tijd om naar mijn slaapplek voor de avond te rijden dus bezocht ik de ruines en het was het meer dan waard.
Het gratis bezoek was gekoppeld aan de huidige technologie en aan de ingang kon ik een QR code scannen. Bij iedere stop las de rustgevende stem van de lokale Luc Appermont me weetjes voor over het leven van de Aztec die hier meer dan achthonderd jaar geleden leefden. 

de Kiva was de plaats waar ceremonies werden gehouden